NOVY

De afgelopen dagen was Marthe hier, momenteel onze grootste kans op een beroemdheid in onze vriendenkring. Wij kenden haar al van voor ze naar het Conservatorium in Den Haag ging, verloren haar wat uit het oog tijdens haar jaren als 'Crazy Jane' - frontvrouw van de rockband Clayborn uit Rotterdam (wereldberoemd in bepaalde kring, redelijk onbekend bij het grote publiek denk ik) en kregen vorig jaar ineens weer contact. Zij was juist bezig met een soort soloproject, waarbij ze elke ochtend een foto nam van zichzelf en een idee schreef voor een liedje. Uiteindelijk ontstonden er 10 nummers, die allemaal over de ochtend gaan. Net toen ze in een soort impasse zat: want wat moest ze met die nummers doen? belde Henk haar op, omdat hij aan haar dacht voor een audioproject (Henk geeft les in geluids- en opnametechniek en werkt graag projectmatig met ‘echte muzikanten’ - zijn even omstreden als bejubelde manier van lesgeven - om de leerlingen in de praktijk echt te leren werken.) Eigenl...

In 1984 ging ik met mijn vader, zijn vrouw en mijn halfzusje een dagje naar Amsterdam. Beter zeg ik: met mijn ‘oom en tante’ en hun dochter T. – want van bovengenoemde cruciale bloedverwantschap was ik destijds nog niet op de hoogte. Enfin en hoe dan ook, het was een geweldige dag. Zo’n dag met een gouden randje. Ik vond Amsterdam fantastisch, de zon scheen en alles wat we deden staat in mijn geheugen gegrift. Eerst gingen we naar het Rijksmuseum. Daarna naar de McDonalds. Waar ik – in tegenstelling tot T. die de hele ochtend had lopen stuiteren van opwinding: ‘we gaan naar de Mác. Dónalds!’ (extra grappig nu ik bedenk dat T. tegenwoordig de meest verstokte vegetariër is die ik ken) - nog nooit van gehoord had ( in het Noorden hadden we alleen de Wimpy ) en mijn eerste 6 stukjes mcNuggetskip van mijn leven at. Na het bezoek aan McDonalds gingen we naar de Bijenkorf en daarna naar de bioscoop, voor The Neverending Story. (Het Rijksmuseum, de Macdonalds en The Neverending S...

Wij hebben ons er dit jaar makkelijk vanaf gemaakt. Op kerstkaart-gebied. Kijk, ik wil best kerstkaarten sturen, maar niet zomaar. Niet zo'n kaartje uit de winkel met een kerstzegel en onze namen erop. Dat vind ik zo'n nutteloze oudpapier-opleverende geldverslindende actie! Nee, een goede kerstkaart bevat liefst een persoonlijke tekst en is op zijn minst zelfgemaakt. Wij verwerkten er dan ook altijd nog graag een foto van het kroost in, opdat alle verre kennissen, oud-buren en tantes en omes konden constateren dat onze kinderen weer een jaartje groter waren gegroeid. (Het twee-vliegen-in-één-klapprincipe.) Vorig jaar had ik er ineens geen zin in. Kerstkaarten- schmerstkaarten , dacht ik. En riep onverschrokken tegen iedereen: 'Wij doen niet meer aan kerstkaarten.' Een bravoure die overigens langzaam wegsmolt, met elke envelop die hier op de mat viel. Want zo gaat dat hè. Dan kun jij wel besluiten geen kaarten te sturen, maar vrienden en kennissen trekken zich daar niets...

Ik dacht: even een logje wijden aan het bezoek van de Santenkraam . Want dat was toch wel het hoogtepunt van de dag. Maar het is ongelofelijk: de groepsfoto's die we maakten met het Glazen Huis op de achtergrond, zijn verdwenen! Ik heb ze nog gezien, op de iphone van Henk , en ik weet dus dat ze heel leuk waren , maar tijdens het uploaden crashte de computer......weg zijn ze, foetsie! (Sorry Sanneke! Jij hebt ze niet ook toevallig hè, op jouw camera? Zijn jullie trouwens al weer veilig thuis?) U zult het dus moeten doen met de tekening van Bo: En met een tweetal foto's in onze keuken (waar we warme chocolademelk met slagroom dronken) : Edit 23-12: O, kijk, deze vond ik ook nog: Jip, Sanneke en Henk, met op de slee Loïs, in een u inmiddels bekende houding.

Het sneeuwt, het heeft net gesneeuwd of het gaat zo sneeuwen. En wij doen sneeuwdingen. En kerstige vakantiedingen. Zo wandelden/sleeden we al in het bos, dronken we op verschillende locaties glühwein, plaatsten we een kerstboom op ons plein, probeerden we tevergeefs nog ergens moonboots te scoren, kocht ik een when in Russia, do as the russians do -(nep)bontmuts en liepen we al vier maal op en neer naar het Glazen Huis. De eerste keer omdat we dat zelf leuk vonden, de andere keren om Anna-Maria een plezier te doen. (De arme schat. Het wordt haar bijna te veel, Gerard Ekdom zes dagen lang zo dichtbij; binnen handbereik en toch ook weer niet, want achter glas.) O. ehm. Ja. Octaview, mocht je dit zien, die muts lijkt inderdaad nogal op eh..jouw muts. Is nagemaakt. Namelijk. Door mijn moeder. Voor Anna-Maria. Mijn buurmeisje. En ik wil er niets mee te maken hebben. Gisteravond keken we naar een film op Canvas over een illegale abortus in Roemenië, (hoewel dat dan net weer iets minder ker...

Een barre tocht, dat was het! Maar omdat het om de een of andere reden (te veel tegenstrijdigheden? slaaptekort?) niet lukt er een consistent end e samenhangend verslag van te schrijven, geef ik u gewoon even de feiten en bijbehorende overpeinzingen op een rijtje. - Ik zat vannacht tot redelijk laat in de kroeg om te drinken op een geslaagde Kerstmusical. - Om kwart voor zeven vanmorgen stond Henk naast mijn bed met een kop koffie en de woorden: ‘Ik ga nu naar de trein, ben je wakker? En. Oja. Er ligt sneeuw. Veel.’ - Kwart voor zeven voelt soms écht als midden in de nacht. - Met mijn halfslapende hoofd dacht ik koortsachtig na wat ik de kinderen allemaal aan zou kunnen laten trekken: waar bewaarde ik eigenlijk de handschoenen? De mutsen? Hadden ze eigenlijk nog snowboots? En zouden die nog passen? - Gelukkig had ik van de buurvrouw een skipak gekregen voor Loïs, afgelopen zomer. - Gelukkig had de buurvrouw gisteravond nog even gebeld om mij daaraan te herinneren. - (Mensen om je heen ...

Terwijl het voor ons nog steeds voelt alsof Loïs er nog maar net is, kunnen Bo en Merlijn zich al bijna niet meer herinneren dat ze er ooit niet was. Het pre-Loïstijdperk is voor hen alleen nog op te roepen aan de hand van dingen die we deden. ‘Weten jullie nog dat we in Denemarken waren/naar die hele grote speeltuin zijn geweest met die waterglijbaan/gevallen zijn met de fiets midden op het kruispunt?’ ‘Ja.’ ‘Nou, toen was Loïs er nog niet.’ ‘Huh? Echt niet?’ ‘Nee.’ ‘O.’ Ze vinden het de gewoonste zaak van de wereld: ze zijn gewoon met z’n drieën. Met hun eigen regels en onderlinge verhoudingen. Ja, ze zijn niet alleen onze kinderen, ze zijn ook broer(tje), zus en zusje. Dat ben ik me eigenlijk pas echt gaan realiseren sinds Loïs er is. Misschien omdat het nu, met drie kinderen, pas echt opvalt. Omdat er nu, met drie kinderen, ineens veel meer familiebanden zijn. Immers, met de toename van het aantal gezinsleden groeit het aantal relaties binnen zo’n gezin meer dan eve...

Het plan was om naar The Deer Hunter te gaan kijken (met een prachtige, jonge Christopher Walken) omdat dat ooit de eerste film was die Henk en ik samen zagen (hij voor de tiende keer destijds, ik voor het eerst), maar omdat ik ineens voorzag dat ik het geen drie-en-een-half uur zou volhouden zonder door de slaap te worden ingehaald, besloten we de film op te nemen (voor een keer in de Kerstvakantie ofzo) en maar gewoon ehm, naar Popstars te kijken. Bad choice. Mén, wat een oninspirerende toestand. Na de zoveelste Idols en X-factor, alleen maar meer van hetzelfde. En sommige deelnemers kunnen heel aardig zingen hoor, maar who cares? Dus toen het afgelopen was knalde ik de tv uit en mijn laptop open, om nog even de foto’s te bekijken die ik die middag had gemaakt van ons slapende kleine meisje. Waardoor ik ineens aan dat nummer van de Pretenders moest denken. En aangezien ik achter mijn mac gezeten denk met mijn vingertoppen, schalde binnen luttele seconden Chrissy Hynde door de kamer....

Ik voelde me niet helemaal lekker gisteren. Ik had een beetje hoofdpijn en was een beetje misselijk. Maar voornamelijk had ik het heel erg koud. Zo koud, dat ik op een bepaald moment als vanzelf naar de thermostaat liep. Alwaar ik constateerde dat de verwarming het niet deed. Want als ik de thermostaat hoger zette, verscheen er geen vlammetje in het beeldscherm en dat gebeurde anders altijd wel. Wist ik. Dacht ik. Ter controle voelde ik aan de dichtsbijzijnde radiator en inderdaad: koud. Paniek maakte zich van mij meester. Ja hoor! Voel ik me een keer niet lekker, is de verwarming kapot! Heb ik weer! Dus ik belde onmiddellijk met het verwarmingsbedrijf, waarvan hier vorige week nog een servicemonteur was geweest voor de jaarlijkse onderhoudsbeurt. Of er wel zo snel mogelijk iemand kon komen, want het was hier zo verschrikkelijk koud! Inmiddels droeg ik twee truien over elkaar en ook Bo en Merlijn, die thuis waren in verband met de zoveelste margedag, hadden onder luid protest hun...

(Pssst.... klik )

Loïs had vanmorgen voor het eerst een staartje. Dat wil zeggen: voor het eerst liet ze mijn zorgvuldig aangebrachte elastiekje langer dan tien seconden zitten. En met het staartje deed ze me echt enorm aan Pebbles denken. Ik heb zelfs even met de gedachte gespeeld om een botje uit het skelet dat Merlijn van Sinterklaas heeft gekregen te slopen en dit in heur haar te knopen, alleen om even een foto te kunnen maken (u weet, ik ben daartoe in staat). Dat ik het uiteindelijk niet heb gedaan was uit angst dat ik het lijk niet op tijd weer in elkaar zou kunnen krijgen. En dan had ik weer zoveel smoezen moeten verzinnen uit moeten leggen. Wat deed ik wel? Ik nam mijn toevlucht tot photoshop. Nouja tot photostudio . (Wow, ga ik dit echt vertellen? Want het is nogal sneu maar ik bedien me nog steeds van het gratis fotobewerkingsprogrammaatje dat in een ver verleden eens werd meegeleverd met een digitale camera die zelf al jaren ter ziele is. Een tekenpalet heb ik trouwens ook niet, om de vin...

Mijn weblog is jarig. Het is waar: op 6 december 2008 schreef ik mijn eerste logje. Toen was het nog spannend: zou ik een echte blogger blijken, of was ik slechts een wannabe ? 173 stukjes verder (dat is gemiddeld 3,3 per week) mag ik denk ik wel zeggen dat het eerste het geval is. Ik ben verslaafd. Totaal. Verslaafd aan het schrijven, aan het telkens maar weer in verhaaltjesvorm gieten van de dagelijkse gebeurtenissen, verslaafd aan het lezen van uw commentaren. Dus. Misschien dat u me ' en masse' even wilt feliciteren, hieronder in de reactiebox. En dan meteen even kunt vertellen wie u bent en waarom u hier komt lezen. Lijkt me wel geinig. Gewoon, alleen vandaag. Omdat het een beetje feest is. Mag u daarna weer terug in de anonimiteit.

Kent u die mop van die vrouw die bij de dokter kwam? Ze ging dood, aan kanker. Dat was voor mij wel zo’n beetje de strekking van de film. Kanker is stom, doodgaan aan kanker is stom. What else is new ? Maar daar gaat de film dan ook niet over. Nouja, natuurlijk wel, óók, maar het draait vooral om het vreemdgaan van de man van die vrouw-die-bij-de-dokter-kwam. Tenminste, dat begrijp ik uit alle recensies die ik heb gelezen. Nou zult u me allemaal wel heel amoreel vinden, maar ik vond het allemaal niet zo erg. Nee. Niet dat ik zelf zo’n man zou willen, of dat ik ook maar enig respect voor het gedrag kon opbrengen, maar ik vond het niet zo’n big deal . Want dat vreemdgaan, dat was nou eenmaal iets wat Stijn van Diepen deed. En zijn vrouw Carmen wist dat en kon er blijkbaar mee leven. Dan moet je, als je ziek wordt, niet ineens gaan lopen zeiken, vind ik. En dat deed ze ook eigenlijk niet. Niet écht. In elk geval lang niet zo erg als enkele mensen die ik erover heb horen praten op de tel...