Ze zijn niet meer uit het straatbeeld weg te denken: de decolletés met van die bandjes.Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik héb het er niet zo mee. Met de lingerie van Marlies Dekkers.
Men kan nog zo vaak zeggen dat het heel mooi en stijlvol is, en zo chique staat onder een jurkje, maar ik zie dat niet. Meer nog dan aan SM, doet het me altijd denken aan een menora. U weet wel, zo’n 7-armige Joodse kandelaar.
(Zou Marlies door zo’n kandelaar geïnspireerd zijn? Heeft Marlies iets met het Jodendom? Is dit iets om nader te onderzoeken?)
Aan het begin van de rage voorspelde ik nog dat die van korte duur zou zijn, maar nee hoor, het gaat maar door. Iedereen een Marlies.
Mijn vriendinnen dragen Marlies, een kennis spreekt zowaar liefkozend over ‘haar marliesje’ (ieuw ieuw ieuw) en de zus van mijn overbuurvrouw is bedrijfsleidster van een van de Marlies Dekkers-filialen. Ik bedoel maar.
Ik las pas ergens dat Marlies inmiddels ook bikini’s maakt. Logisch, natuurlijk. Maar die bikini’s hebben dus óók van die bandjes. Moet u zich voorstellen hoe dat eruit ziet, na een dagje strand. De handtekening van Marlies, written all over. Maar misschien is dat dan juist wel weer de bedoeling, weet ik veel.
Een paar jaar geleden hadden we zelfs een keer bijna ruzie, door Marlies. Op het terras van een Italiaans restaurant, waar ik zat te eten met Henk en mijn moeder.
Aan het tafeltje naast ons zat een nogal ehm.. in het oog springend koppel. Allebei te bruin. En te blond. En waar zijn decolleté werd opgesierd met een flinke dot borsthaar en een gouden ketting, droeg zij een nogal opzichtige Marlies.
Een witte, waarvan de bandjes enorm afstaken tegen het zonnebankbruin van haar omhooggestuwde borsten.
Telkens werd mijn blik er naar toe getrokken.
Zelfs mijn moeder kon haar ogen er niet van af houden.
Het was ook gewoon verdomde moeilijk om er niet naar te kijken.
Toen haar tafelpartner op een bepaald moment even naar het toilet was, boog de vrouw zich naar ons toe en zei op samenzweerderige toon, met een sterk Amsterdamse tongval: "Mooi hè. Is van Marlies Dekkers."
"Ja mop, dat zien ik", wist ik in te slikken.
"Prachtig," zei mijn moeder. En misschien meende ze dat wel.
Er ontstond een gesprekje. Over Marlies in het bijzonder en lingerie in het algemeen.
Totdat de manspersoon terugkwam. Die, toen tot hem doordrong waar wij over spraken, dreigend op Henk afstapte en zei: "Hee, waar zit jij eigenlijk met je ogen! Kijk naar je eigen vrouw, vuilak!"
Om niet de slappe lach te krijgen en om Martin Morero geen reden te geven zich nogmaals op te winden hielden we daarna onze ogen maar alledrie strak gericht op onze frutti di mare.
Enfin. Wat ik me dus afvraag: waar blijft het antwoord op Marlies Dekkers? Is er een alternatief?
Nog steeds roep ik, in voorkomende gevallen, met veel bravoure: "Hema! Ondergoed van de Hema! Hartstikke goedkoop en zit altijd goed!"
Maar eerlijk gezegd ben ik daar inmiddels wat op uitgekeken. Want het is altijd zwart en saai bij de Hema, of wit en saai, of vleeskleurig en saai. En voor een behaatje bedrukt met Jip en Janneke ben ik echt te oud.
Ik weet dat het tegenwoordig - sinds Carrie Bradshaw er een dansje in deed – heel hip is om van die hoge witte onderbroeken te dragen, die te koop zijn bij de Zeeman. Maar ook dat is weer niet helemaal mijn idee van sexy.
Je zou kunnen zeggen dat ik een beetje in een impasse zit wat betreft ondergoed.
En wat betreft bikini’s, maar daar heb ik het maar even niet over.