Gisteravond laat keek ik naar een programma op Nederland 2, waar ik heel gelukkig van werd. Het was een documentaire (Profiel: soms is liefde eeuwig) die een kijkje liet nemen in het leven van Leo Vroman en zijn vrouw Tineke, 93 en 88 jaar oud.
Een leven dat nog volop in het teken stond van creativiteit en humor.
Naast de dingen die nou eenmaal horen bij bejaard zijn.
Het was zo hartverwarmend en zo lollig, ik kon gewoon niet stoppen met glimlachen.
Op het laatst stelde de programmamaakster de vraag: ‘Hoe denken jullie nou dat het komt dat jullie zo goed oud zijn geworden?’
‘De liefde,’ sprak hij. En voegde daar verlegen aan toe, kijkend naar zijn vrouw, ‘voor jou.’
Het stond meteen als een paal boven water dat ik er een logje over ging schrijven. Ik had het al helemaal klaar in mijn hoofd.
En toen sloeg ik vanmorgen de krant open en las hoe Aaf ermee aan de haal ging.
Met mijn verhaal.
Nou mag Aaf dat van mij hoor.
Want ik hou van Aaf.
(Weet u trouwens – en daar bedoel ik verder niks mee - dat ik eigenlijk ook Aaf heet? Althans, volgens buurmeisje/oppas/huisvriendinnetje Anna-Maria. Die Yvon (veelal afgekort als Ief) heeft veranderd in Avon en Aaf, opdat ik bovenaan de lijst verschijn in het adresboek van haar telefoon.Schattig hè.)
Maar dus. Als u even op bovenstaand linkje klikt, dan kunt u alles lezen wat ik had willen schrijven (let op het hilarische happy hydrating) en wellicht nog leuker ook.
Als u de documentaire wil bekijken (ik kan het u aanraden, hoor, al bekijkt u maar een klein stukje) dan klikt u hier: Klik
Een leven dat nog volop in het teken stond van creativiteit en humor.
Naast de dingen die nou eenmaal horen bij bejaard zijn.
Het was zo hartverwarmend en zo lollig, ik kon gewoon niet stoppen met glimlachen.
Op het laatst stelde de programmamaakster de vraag: ‘Hoe denken jullie nou dat het komt dat jullie zo goed oud zijn geworden?’
‘De liefde,’ sprak hij. En voegde daar verlegen aan toe, kijkend naar zijn vrouw, ‘voor jou.’
Het stond meteen als een paal boven water dat ik er een logje over ging schrijven. Ik had het al helemaal klaar in mijn hoofd.
En toen sloeg ik vanmorgen de krant open en las hoe Aaf ermee aan de haal ging.
Met mijn verhaal.
Nou mag Aaf dat van mij hoor.
Want ik hou van Aaf.
(Weet u trouwens – en daar bedoel ik verder niks mee - dat ik eigenlijk ook Aaf heet? Althans, volgens buurmeisje/oppas/huisvriendinnetje Anna-Maria. Die Yvon (veelal afgekort als Ief) heeft veranderd in Avon en Aaf, opdat ik bovenaan de lijst verschijn in het adresboek van haar telefoon.
Maar dus. Als u even op bovenstaand linkje klikt, dan kunt u alles lezen wat ik had willen schrijven (let op het hilarische happy hydrating) en wellicht nog leuker ook.
Als u de documentaire wil bekijken (ik kan het u aanraden, hoor, al bekijkt u maar een klein stukje) dan klikt u hier: Klik