Het gaat meestal niet om de dingen die de mensen zeggen, maar juist om de dingen die men niet zegt. Een onderwerp dat ik hier bewust of onbewust heb verzwegen is onze mogelijke verhuizing naar Zwolle.
(Zwolle, Zwolle, ik vind het nog maar wat, hoor. Ik heb mezelf altijd gezien als een Big City kind-a-girl: Parijs, NewYork, Amsterdam, dat waren de steden waar ik zou wonen. En wat dat betreft is Groningen natuurlijk al een beetje sneu. Maar ‘Zwolle’? I mean, fucking Zwollywood? Zucht. Ik kom hier nog op terug.)
Dit was het plan.We zouden eerst ons huis verkopen en pas daarna gericht naar een nieuw huis zoeken. Dus voorlopig alleen maar op Funda kijken om ons te oriënteren, om te zien wat er zoal te koop is in Zwolle, met ons budget.
En dus niet alvast verliefd worden op een huis.
En al helemaal niet nog voordat ons eigen huis officieel te koop staat.
Nou.
Dat is mislukt dus.
We zijn verliefd.
Het zou ook eens niet.
Ik ga het adres niet noemen en het huis ook niet te precies omschrijven, want dan gaat u het natuurlijk snel voor onze neus wegkopen en dan zijn wij onze droom kwijt.
Hoewel, dan waren we daar ook maar weer mooi vanaf.
Want het is me wat, mensen.
Op het huis hangt een groot spandoek met de woorden: Doe het niet! Onverstandig!
Maar hee, dat is precies wat ik las op het voorhoofd van Henk, zo’n twintig jaar geleden.
We liepen door het huis met de makelaar, met wie we tegen beter weten in een afspraak hadden gemaakt, en vielen van de ene in de andere verbazing.
Jute op de wanden en karton op de grond, scheuren in de muren, verzakte vloeren, zwam in de fundering, geen centrale verwarming, een ongeïsoleerde bovenverdieping en een badkamer en keuken van voor de oorlog. En dan bedoel ik van voor de oorlog.
U begrijpt: echt een huis om verliefd op te worden.
Kijk, het heeft een gezichtje:
(Zwolle, Zwolle, ik vind het nog maar wat, hoor. Ik heb mezelf altijd gezien als een Big City kind-a-girl: Parijs, NewYork, Amsterdam, dat waren de steden waar ik zou wonen. En wat dat betreft is Groningen natuurlijk al een beetje sneu. Maar ‘Zwolle’? I mean, fucking Zwollywood? Zucht. Ik kom hier nog op terug.)
Dit was het plan.We zouden eerst ons huis verkopen en pas daarna gericht naar een nieuw huis zoeken. Dus voorlopig alleen maar op Funda kijken om ons te oriënteren, om te zien wat er zoal te koop is in Zwolle, met ons budget.
En dus niet alvast verliefd worden op een huis.
En al helemaal niet nog voordat ons eigen huis officieel te koop staat.
Nou.
Dat is mislukt dus.
We zijn verliefd.
Het zou ook eens niet.
Ik ga het adres niet noemen en het huis ook niet te precies omschrijven, want dan gaat u het natuurlijk snel voor onze neus wegkopen en dan zijn wij onze droom kwijt.
Hoewel, dan waren we daar ook maar weer mooi vanaf.
Want het is me wat, mensen.
Op het huis hangt een groot spandoek met de woorden: Doe het niet! Onverstandig!
We liepen door het huis met de makelaar, met wie we tegen beter weten in een afspraak hadden gemaakt, en vielen van de ene in de andere verbazing.
Jute op de wanden en karton op de grond, scheuren in de muren, verzakte vloeren, zwam in de fundering, geen centrale verwarming, een ongeïsoleerde bovenverdieping en een badkamer en keuken van voor de oorlog. En dan bedoel ik van voor de oorlog.
U begrijpt: echt een huis om verliefd op te worden.
Kijk, het heeft een gezichtje:
