Doodmoe ben ik. En eigenlijk ging ik het liefst nu al naar bed, maar ja: geen logje wijden aan de tiende verjaardag van mijn dochter, de tiende verjaardag van mijn moederschap, dat kan natuurlijk niet.
Maar het is heus niet niks hoor: al tien jaar lang Oud en Nieuw en een kinderverjaardag vieren in één.
Kijk, je doet het natuurlijk gewoon, hè, maar toch zeg ik, als u van plan bent een kind te krijgen op 1 januari: denk daar nog een keertje over na.
En we zouden natuurlijk onze oudejaarsavond rustig op de bank kunnen doorbrengen; een beetje naar Youp kijken, één glaasje champagne drinken om dan om kwart over 12 uur naar bed, maar ja: dat past nou eenmaal niet zo goed bij ons, ik heb bovendien Oud en Nieuw altijd het leukste feest van het jaar gevonden. Dus komt het er tegenwoordig op neer dat we zo tegen de ochtend met kruitdamp in ons haar in bed rollen en een paar uur later fris en fruitig ons kind cadeautjes laten uitpakken, een taart in elkaar gaan flansen en 's middags vanaf een uur of vier het hele huis vol visite hebben.... want dat is namelijk absurd: Bo's verjaardag lijkt altijd wel een nieuwjaarsreceptie. Niemand vergeet natuurlijk ooit de datum en iedereen is vrij, dat werkt mee. Maar volgens mij heeft het vooral te maken met de troef: we hebben namelijk altijd stamppot zoute snijbonen.
Zoute snijbonen, denkt u nu?
Ja, zoute snijbonen.
Dat is een (Groningse?) traditie, die mijn schoonouders in ere hielden: Op Nieuwjaarsdag at men stamppot zoute snijbonen. Vroeger werd de pan warm gehouden op de kachel en iedereen die aan de deur kwam met de beste wensen, mocht een bordje opscheppen. Het werkt geweldig tegen een kater, dat moet de achterliggende gedachte zijn geweest.
Sinds de geboorte van Bo was het de gewoonte geworden dat mijn schoonouders hun pan snijbonen meenamen als ze naar ons kwamen en tegenwoordig maken we het zelf.
En vandaag hadden we ook nog Mosterdsoep. Joh.
Dit allemaal om er maar een beetje omheen te lullen.
Onze dochter is tien.
Tien!
Dat is een getal met twee cijfers, hoor! En daar komt ze voorlopig niet meer vanaf.
Op de foto is ze nog een beetje negen.
Maar het is heus niet niks hoor: al tien jaar lang Oud en Nieuw en een kinderverjaardag vieren in één.
Kijk, je doet het natuurlijk gewoon, hè, maar toch zeg ik, als u van plan bent een kind te krijgen op 1 januari: denk daar nog een keertje over na.
En we zouden natuurlijk onze oudejaarsavond rustig op de bank kunnen doorbrengen; een beetje naar Youp kijken, één glaasje champagne drinken om dan om kwart over 12 uur naar bed, maar ja: dat past nou eenmaal niet zo goed bij ons, ik heb bovendien Oud en Nieuw altijd het leukste feest van het jaar gevonden. Dus komt het er tegenwoordig op neer dat we zo tegen de ochtend met kruitdamp in ons haar in bed rollen en een paar uur later fris en fruitig ons kind cadeautjes laten uitpakken, een taart in elkaar gaan flansen en 's middags vanaf een uur of vier het hele huis vol visite hebben.... want dat is namelijk absurd: Bo's verjaardag lijkt altijd wel een nieuwjaarsreceptie. Niemand vergeet natuurlijk ooit de datum en iedereen is vrij, dat werkt mee. Maar volgens mij heeft het vooral te maken met de troef: we hebben namelijk altijd stamppot zoute snijbonen.
Zoute snijbonen, denkt u nu?
Ja, zoute snijbonen.
Dat is een (Groningse?) traditie, die mijn schoonouders in ere hielden: Op Nieuwjaarsdag at men stamppot zoute snijbonen. Vroeger werd de pan warm gehouden op de kachel en iedereen die aan de deur kwam met de beste wensen, mocht een bordje opscheppen. Het werkt geweldig tegen een kater, dat moet de achterliggende gedachte zijn geweest.
Sinds de geboorte van Bo was het de gewoonte geworden dat mijn schoonouders hun pan snijbonen meenamen als ze naar ons kwamen en tegenwoordig maken we het zelf.
En vandaag hadden we ook nog Mosterdsoep. Joh.
Dit allemaal om er maar een beetje omheen te lullen.
Onze dochter is tien.
Tien!
Dat is een getal met twee cijfers, hoor! En daar komt ze voorlopig niet meer vanaf.
Op de foto is ze nog een beetje negen.