Blokkade

Klopt, u heeft alweer bijna een week niets nieuws kunnen lezen op dit weblog.
Ik kan dat verklaren.
Ik heb namelijk een writer's block.
Een writer's block waar ik mezelf mee heb opgezadeld, overigens, op de manier waarop ik mezelf wel vaker in de nesten werk.
Kijk. (Staat u mij toe even in raadselen te praten.) Ik ben dus bezig met een soort van project. Of beter gezegd, met (hoewel dat meteen weer zo hoogdravend klinkt) een uitgelezen kans om een van mijn dromen waar te maken. Nee maar écht: alle randvoorwaarden zijn aanwezig. Ik heb een dinges gevonden en een dinges (en dan niet zomaar een dinges, nee, iemand die echt práchtige dingen... eh smurft). Het enige dat ík nog even moet doen, is datgene waar ik pretendeer wordt geacht goed in te zijn: het zwart op wit, de letters op het papier, de woorden, het verhaal.
Maar. Waarschijnlijk omdat ik te graag wil dat het heel goed wordt: Het. Lukt. NIET.
Mijn writer's block is dus eigenlijk een heel specifiek writer's block, betreffende enkel en alleen dat ene project. Maar (misschien gaat dat zo met writer's blocks?) het straalt af op alles; ik kreeg de afgelopen week nauwelijks een letter op papier, het enige dat ik afgezien van een enkele e-mail en wat tweets schreef was een artikel over ski-onderhoud, maar daar werd ik voor betaald en was het hart niet bij betrokken, dus dat was anders. Voor de rest zat ik dagen aaneen vertwijfeld naar een wit scherm te staren om vervolgens ’s avonds maar weer te gaan slapen met de vurige hoop op wat nachtelijke inspiratie uit het onderbewuste, of op wat goddelijke interventie voor mijn part. Tegen beter weten in, want ik weet natuurlijk best: schrijven is keihard werken. Schrappen en schaven, bloed, zweet en tranen, uithuilen en opnieuw beginnen, etc.

Okee. Ik zat natuurlijk niet alléén maar naar dat witte scherm te staren deze week, ik reed ook nog paard, vergaderde over al dan niet een kerstmusical op school, deed mee aan een heuse flashmob, moedigde mijn kinderen aan bij de plantsoenloop en zag de keiharde en verontrustende maar desalniettemin prachtige film Pan’s Labyrinth.

En morgenavond begin ik met een mini-cursus jongleren, mijn verdiende loon voor het assisteren in de dinsdaggroep van het jeugdcircus.

Zo dan, mijn eerste dappere poging de blokkade een rotschop te geven.


Ow, ja. Bijna vergeten.
De strafregels.
PMS is geen excuus om in het openbaar tegen mijn man te schreeuwen. PMS is geen excuus om in het openbaar tegen mijn man te schreeuwen. PMS is geen excuus om in het openbaar tegen mijn man te schreeuwen. PMS is geen excuus om in het openbaar tegen mijn man te schreeuwen. PMS is geen excuus om in het openbaar tegen mijn man te schreeuwen. PMS is geen excuus om in het openbaar tegen mijn man te schreeuwen. PMS is geen excuus om in het openbaar tegen mijn man te schreeuwen. PMS is geen excuus om in het openbaar tegen mijn man te schreeuwen. PMS is geen excuus om in het openbaar tegen mijn man te schreeuwen. PMS is geen excuus om in het openbaar tegen mijn man te schreeuwen. PMS is geen excuus om in het openbaar tegen mijn man te schreeuwen.