NOVY

Tegen een kennis deed ik laatst mijn beklag over Merlijn, over dat ie nooit eens opschoot, nooit eens iets afmaakte zonder dat ik keer op keer achter zijn vodden moest zitten. En dat de juf nu ook al had gezegd dat hij moeite had zich op meer dan één ding tegelijk te concentreren. Waarop die kennis haar schouders ophaalde en zei: "Joh, het is een man! Die kunnen niet multitasken." En ik dacht: zou dat het zijn? In dat geval wordt nergens het verschil tussen man en vrouw zo inzichtelijk gemaakt als hier thuis. Als ik tegen Bo en Merlijn zeg: "kleed je aan, jongens, want we moeten zo naar school," en even later kom ik uit de badkamer, dan is Bo in vol ornaat en vind ik Merlijn ergens op de grond tussen zijn speelgoed met - als ik geluk heb - één been in zijn spijkerbroek. Of met één sok aan. Zo had Bo ruim voor haar zesde verjaardag al twee zwemdiploma’s, en lijkt er bij Merlijn maar geen schot in te zitten. Hij zwemt als een rat - we lieten hem op vakantie al g...

Omdat ik het deze week heel druk heb, scheep ik u voorlopig even af met een filmpje. Een filmpje waar ik zelf nogal om moest lachen. Ook al is het eigenlijk té flauw.

Het was zover. Speciaal voor de gelegenheid had ik een kek rokje aangetrokken. En mijn zwarte hakken. Zitschoenen weliswaar, maar dat kon. Want onze kaartjes zeiden: rij 23. Stoel 15 en 16. (U kent ze, zitschoenen? Mooie schoenen die pijn doen bij het lopen, maar waarmee je prima naar een verjaardagsfeestje kan, of naar een concert met uitsluitend zitplaatsen, zoals in dit geval?) Tussen het voorprogramma en de actual performance was een vrij lange pauze. Het duurde en duurde en we zaten daar maar, in het volle zaallicht. Henk vermaakte zich intussen best - sponzig als altijd alles absorberend wat met zijn vak te maken heeft - en zei aan de lopende band dingen als: Had die technicus niet even gewoon een zwart t-shirt aan kunnen doen? en Kijk, roboscans! en Zie je die mengtafel, er zijn dus maar 200 mensen op de wereld die haar kunnen bedienen en daar ben ik er een van . En niet uit desinteresse hoor, oh nee, ik ben enorm geïnteresseerd in het werk van mijn liefste, maar het meeste...

Het is dinsdagmiddag. We fietsen naar het kindercircus of althans, ik fiets en Bo zit bij mij achterop. Ik fiets hard, we hebben wind mee en zogezegd flink de vaart erin . Plotseling voel ik een hoop gewiebel, gevolgd door een fikse zwieper aan de fiets. Ik kijk verschrikt achterom en zie nog net, vanuit mijn ooghoek, hoe Bo plat voorover tegen de stoeptegels smakt. "Wat doe je!" roep ik uit, terwijl ik vol in de remmen ga, zonder stil te staan bij eventuele achterliggers. "Ik wou van de fiets springen," snikt Bo. "Ik wou naast je gaan rennen. En toen viehiehiel ik..." "Maar lieverd, dat kán toch ook helemaal niet! Van een rijdende fiets afspringen. En zeker niet als een fiets zo hard gaat als wij net gingen!" "Waarom dan niehiet!" "Dan val je!" Ja, dat had ze gemerkt. Samen bekijken we haar bloedende knie en elleboog en testen we of ze alles nog goed kan bewegen. "Sufferd," zeg ik en realiseer me weer eens dat kinde...

Gisteren schreef ik niets. Ik wilde wel, maar het gebeurde niet. Want ik was nogal..ehm..brak. Ik was de avond tevoren naar de voorstelling La Divina Commedia geweest, van het Noord Nederlands Toneel. Práchtig. Het decor, het briljante acteerwerk van Merijn de Jong, alles. Vond ik. En een beetje lang, dat vond ik ook. Omdat het een première was, was er naderhand een premièrefeestje. Met DJ’s en hapjes en prosecco in geinige kleine flesjes. En nou was het vast geen premièrefeest zoals men in Amsterdam gewend is, maar toch: de hele 'hip and happening'- crowd van Groningen was present. En ik kende bijna iedereen! (Maakt mij dat niet ook heel hip? Of moet dan ook iedereen mij kennen? Ik heb wel staan dansen met naast Noraly Beyer.) U begrijpt het al, met mijn goede voornemens ging het een beetje de mist in. Want ik was niet om 11 uur thuis. En ook niet om 12 uur en ook niet om 1 uur. En ik denk ook dat ik meer dan 4 glazen alcohol heb genuttigd, want op een bepaald moment op de...

Het idee van Cisca was op zich al hartstikke leuk, maar het leukste was toch wel het lot dat mij vervolgens trof: mijn 'weldoener' bevond zich in Moskou. Dus nu heb ik cadeaus uit Rusland. Hoe круто is dat!! Ik weet gewoon niet wat ik het leukst vind, Kwangie. De Russische wijn? De Russische chocolade (waarvan de verpakking zo mooi is dat ze moet worden ingelijst)? Het giraffetje? ( Giraf-je ?) Of de handdoek die je per ongeluk meenam uit het hotel en die toen ineens zo hartstikke handig van pas kwam om de fles wijn in te wikkelen? ( zeg ik het zo goed? ) Bij nader inzien: de handdoek valt af. Want er staat niet de naam van het hotel op geborduurd. En er zit zelfs geen labeltje aan, met Russische wasinstructies. Dus. Maar de rest: super! Ik zeg: Kwangie, спасибо !

Een paar dagen geleden was ik Spaanse kip aan het maken, en bij het openknippen van een pak gezeefde tomaten viel mijn oog op de houdbaarheidsdatum. 18-06-2011 Das mijn verjaardag. Mijn veertigste . En op de een of andere manier vond ik dat dus heel confronterend. Om die datum daar zo zwart op wit te zien staan. Hm. Hopelijk ben ík tegen die tijd nog wat langer houdbaar. Maar Spaanse kip hè, zei ik. Zo heet het. Hier in huis. Geen idee of het recept echt Spaans is. Ik denk het eigenlijk niet (want kerrie? Uit Spanje?). Maar wat maakt het uit: het is wel lekker. En heel simpel te maken. Wat u nodig heeft voor 4 personen : - Kip (een hele, in stukken, of 4 grote poten, of drumsticks zoveel als u denkt dat goed is. Awel, kip dus. Maar geen filet.) - 2 uien - 2 rode paprika’s - 6 tenen knoflook - 2 pakken gepureerde tomaten - bruine suiker - zout, kerrie. En dan : Braad de kip aan in een grote pan. Bestrooi met zout en (véél, véél) kerrie. Gooi, als de kip aan alle kanten zo’n beetje verk...

Zo. Tijd voor iets luchtigs. En roze. Ik ga het hebben over Purk . En nee, niet omdat ik hoop dat Purk ook binnen nu en twee dagen zal komen te overlijden, want dat wil ik helemaal niet. Een paar jaar geleden had me dat misschien nog een prima idee geleken (ja ik vond het zó’n onzin! Wát nou, nieuw personage in Sesamstraat. Sesamstraat was goed zoals het was, met Tommie, Pino en Ieniemienie, wie zat er nou te wachten op een roze babyvarken?), maar nu niet meer. Ik vind Purk leuk. Ik hou van Purk. Want Loïs houdt van Purk. Toen ze net geboren was kreeg ze van de buren een knuffel-Purk. Wel ja, toe maar, een Purk-knuffel , dacht ik nuffig– want nog volop in de Purk-ontkenningsfase, maar al gauw bleek dat het roze beest het erg goed deed naast Loïs. Purk stónd haar gewoon heel goed. En andersom ook; Purk en Loïs, ze haalden elkaar helemaal op. Dus wij besloten Loïs besloot binnen afzienbare tijd dat het hier lievelingsknuffel- material betrof. Op de meeste foto’s van Loïs is Purk dan o...

Om een niet nader te noemen reden bevonden we ons gisteren ineens in een niet nader te noemen Chinees restaurant, waar toevalligerwijs een lopend buffet plaatsvond. “Dat is heel leuk,” zeiden we tegen Bo en Merlijn, “dan pak je een bord en dan mag je alles opscheppen wat je zelf lekker vindt!” En we zeiden ook nog: “Gaan jullie maar eerst.” (U vraagt zich nu af: hoe lang hebben die mensen eigenlijk al kinderen?) Merlijn kwam als eerste terug, met zijn bord volgeladen met stukjes ananas-uit-blik. Meteen daarop volgde Bo, met vijf stokjes saté die in een soort pindasoep dreven. Toen wij in koor uitriepen: “Zeg hadden jullie niet ook wat rijst kunnen opscheppen? Of bami?” keken ze ons meewarig aan. Ze mochten toch nemen wat ze lekker vonden? Ja. Dat hadden we gezegd, ja. Overigens bleek ik zelf geen haar beter, want even later stond ik bij het buffet, me afvragend of het misschien erg asociaal zou zijn als ik de hele schaal met grote garnalen zou omkiepen op mijn bord? What the ...

Elke keer als ik dus lees over gesneuvelde militairen , moet ik weer denken aan die bizarre en afschuwelijke ochtend. Toen er ook een militair sneuvelde. Maar dan anders. Want deze militair was helemaal niet in oorlogsgebied, hij fietste gewoon in zijn militaire uniform 's morgens vroeg door Assen, op weg naar de kazerne. Het gebeurde in 1985. Het verhaal - waarheidsgetrouw doch enigszins gedramatiseerd: mijn manier van verwerken toentertijd - schreef ik een paar jaar later. Zijn hoofd sloeg tegen de stoeprand, zijn schedel brak open en kotste de inhoud over mijn schoenen. Nooit had het begrip grijze massa zich zo helder bij me aangediend. De man in het legergroen keek me aan met donkere ogen vol ongeloof en ik vermoed dat ik minstens zo ongelovig terugkeek. Ik was veertien en zojuist uit de bus gestapt. Het was onvoorstelbaar dat de man nog leefde. Hij bewoog zijn mond, alsof hij iets probeerde te zeggen, maar over zijn lippen kwamen alleen bloederige bellen. Het maakte ee...

In de auto zat ik: ik was onderweg naar mijn vriendin, die gisteren gewoon even twee prachtige kinderen op de wereld heeft gezet. Het was stralend weer, de weg voor me was leeg en de radio stond keihard. Er werd een oud nummer gedraaid: You can go your own way , van Fleetwood Mac. Al honderden keren gehoord. Maar! Wat een geweldig nummer is dat eigenlijk! Het voortstuwende tempo, die opzwepende drums, de stemmen van Lindsey Buckingham en Stevie Nicks... het was alsof ik het allemaal voor het eerst hoorde. En toen gebeurde er iets. Ik kreeg het warm en koud tegelijk, het kippenvel joeg over mijn hele lijf, ik voelde de tranen in mijn ogen springen..van wat? Van geluk? Ik weet het niet. Ik zat ineens in een soort trip van vroeger-en-nu, van jemig-wat-ben-ik-eigenlijk-al-oud-maar-wat-ben–ik-een-stuk-gelukkiger-dan-20 jaar-geleden. Whatever. Het was fijn. En toen dat weer achter de rug was, luisterde ik naar een cabaretfragment. Nou heb ik normaal gesproken weinig met cabaretie...

Gisteravond hadden we een barbecue. De jaarlijkse pleinbarbecue. Een buurtbarbecue dus, maar omdat we aan een plein wonen noemen wij het de pleinbarbecue. Enfin. Door omstandigheden vond deze pleinbarbecue ditmaal niet op een zaterdag maar op een zondag plaats en aldus had ik mijzelf op rantsoen gezet: uiterlijk om 23.00 uur in bed en niet meer dan 4 glazen wijn. En hoewel ik me keurig aan mijn regels heb gehouden (ik had toch niets gezegd over hoe vol de glazen mochten zijn?) dacht ik toen ik in bed lag toch: mwah . En dat dacht ik eigenlijk weer toen ik vanmorgen wakker werd. Mwah . Niet omdat ik een kater had hoor, dat niet, maar omdat ik niet meer precies wist wat ik allemaal had verteld en aan wie. Dus ik stond onder de douche en probeerde me te herinneren wat ik allemaal had verteld en aan wie. En net toen ik dacht: laat ook eigenlijk maar zitten, was het ineens daar: ongenadig scherp in het brute ochtendlicht. O neee! Ik heb tegen de buurman-die-gaat-verhuizen gezegd dat ik hem...

- Volgens mij hebben we het niet goed gedaan, Henk. - Ach, jawel.. . - Nee, we hebben iets niet goed gedaan. Ik bedoel, we hebben wel goed voor ze gezorgd....enzo, en we houden heel veel van ze, maar volgens mij zijn we... - Nou? - Zijn we vergeten ze op te voeden. - Welnee. - Ze lopen over ons heen! Ze negeren ons! Toen ik van de week echt een keer heel boos was, omdat ze voor de honderdduizendste keer het traphekje open hadden laten staan, kregen ze gewoon de slappe lach! Halverwege mijn preek! Omdat Merlijn het berenkleed van Bo had aangetrokken als verkleedpak, ja. En omdat dat er inderdaad heel grappig uitzag, ja. Maar daar gaat het niet om! Ze zijn gewoon nergens van onder de indruk. Nergens! - Gheghe . - Respect! We zijn vergeten ze respect bij te brengen! - Nee, ze voelen zich gewoon heel veilig. Ze zijn stabiel. Hun wereld vergaat niet als papa of mama boos is. Dat is heel goed. Daar moeten we juist trots op zijn. - Stabiel? Veilig? Ammehoela! Ze zijn gewoon verschri...

“JE BENT DE ALLERSTOMSTE MOEDER VAN DE HELE WERELD!!” riepen Bo en Merlijn in koor langs de trap naar boven, nadat ik hen vanuit de badkamer had opgedragen om NU hun schoenen aan te trekken en HEEL SNEL te gaan ontbijten omdat we anders WEER TE LAAT op school zouden komen. Vervolgens leerde ik dat uitgemaakt worden voor ‘stomste moeder van de wereld’ in combinatie met PMS garant staat voor instant-zelfmedelijden. Ik moest me inhouden om niet de trap af te rennen en met overslaande stem te gillen: Wat!? Ik doe alles voor jullie! Mijn hele leven draait om jullie! En wat doen jullie? Jullie rukken mijn hart eruit en vertrappen het!” In plaats daarvan zei ik stoer en zachtjes voor me uit - zodat alleen mijn spiegelbeeld het kon horen - “Pff, dat menen jullie tóch niet, snotneuzen.” Om tegelijkertijd de ogen van datzelfde spiegelbeeld te zien vollopen met tranen. Daar moet ik nog bij vertellen dat ik op dat moment juist mijn mascara op deed; u kunt zich een voorstelling maken van welk...

Poeh Tjonge. Het was me het weekendje wel sprak oma . Ik ben er helemaal klaar mee. Met feestjes. Met taart en andere calorierijke hapjes, met alcohol en sigaretten, met laat naar bed. Het is ook altijd hetzelfde. Neem nou het feest van onze buren, afgelopen zaterdag. Daar loop ik dan rond, en denk: 'ik ga het niet te laat maken hoor, als ik straks de kinderen naar bed heb gebracht dan ga ik nog heel even terug, drink nog één drankje, en dan taai ik ook af. Want morgen is Henk jarig en dan wil ik fit zijn.' Dat denk ik dan. Dat denk ik dan heel oprecht. En wat er dan precies gebeurt weet ik niet, maar ineens hè, ineens, is het dan half vier. En zitten er nog drie man en een halve paardenkop, slap te ouwehoeren rond een vuurkorf. En dan besef ik: 'gut, het is al half vier. Bijna iedereen is al naar huis. Er zitten nog drie man en een halve paardenkop, wat slap te ouwehoeren rond een vuurkorf. En die halve paardenkop, dat ben ik.' Ik ben er helemaal klaar mee. Ik moet er...