Een uitermate plezierige thuiskomst, mag ik wel zeggen: de kinderen leefden nog, het huis was een stuk opgeruimder dan toen ik wegging (echt. En bovendien, maar dat merkte ik pas later, waren er twee doucheslangen vervangen, was er een nieuwe deurbel gemonteerd en een traphekje gerepareerd), de keuken was vol met kinderspul (naast dat van ons ook nog vriendjes en buurkinderen), een kennis zat gezellig met een biertje aan tafel, Henk stond zijn beroemde gehaktballen te maken....kortom, ik kwam thuis in een warme en veilige haven waar ik me kon koesteren en ontspannen.
Mooi, dacht ik. Men redt het hier prima zonder mij.
En vond dat een heel geruststellende gedachte.
Resumerend: het was een prettig, warm welkom, in een heerlijk, opgeruimd en gezellig huis.
Dit luid en duidelijk gezegd hebbende, spring ik even naar wat later op de avond.
We keken naar het (opgenomen) laatste deel van Millennium. Ik op de bank; moe, brak, afgedraaid, Henk voor mij, op de grond, bezig met het vouwen van de was. (Kuch.)
Op een bepaald moment meende ik ineens dat ik zijn rug even zag verstrakken. En, net toen ik dacht dat ik het me had verbeeld, sprak hij: ‘Pfoe, ik dacht even dat dit jouw trui was, maar nee, het is een trui van Bo.’
Ik keek en herkende - aan de kleur en het motief - mijn lievelingstrui. Dus ik zei, nietsvermoedend, mijn ogen alweer op de televisie gericht: ‘Nee, dat is wel mijn trui hoor.’
‘Nee,’ zei Henk, overdreven articulerend, ‘dit is. de trui. van Bo.’
‘Nee,' zei ik weer, 'het is gewoon mijn...’ En toen keek ik eens goed. En het duurde wel vijf seconden voordat mijn brein begreep wat mijn ogen zagen.
Ik zag mijn trui.
Mijn lievelingstrui.
In kabouterformaat.
Gekrompen.
En nou weet ik niet hoe dat bij u is, maar als ik denk aan 'krimpen' dan denk ik aan een paar centimeter. Dat je mouwen net niet meer helemaal lekker over je pols vallen. Of dat je broek net een tikje hoogwater is.
Maar dit, dit was meer als in... Honey I shrunk the kids.
Ik was in shock.
Want het was mijn lievelingstrui.
Maar dat zei ik geloof ik al.
‘Oh’, bracht ik uit. Waarbij mijn mond wat bleef open staan. En misschien dat ik mijn linkerhand wel naar mijn gezicht bracht en mijn wijsvinger op mijn bovenlip liet rusten.
‘Sorry, zei Henk. 'Sorry, sorry. Ik heb hem in de droger gedaan. Denk ik. En dat eh...moest zeker niet...hè.'
‘Nee,’ zei ik, monotoon, ‘dat moest niet.’
Ik bleef een tijdje met open mond zitten staren, me verwoed realiserend dat het geen optie was om hier een punt van te maken, gezien het schrikbarende aantal overhemden van hem die ik door de jaren heen verpest heb.
‘Ik denk hè, ‘zei ik uiteindelijk, na een lange en ongemakkelijke stilte, ‘dat ie zelfs te klein is voor Bo.’
En daar moesten we allebei heel, heel hard om lachen.
Ik denk dat ik nooit eerder zo hard heb gelachen om iets wat ik helemaal niet leuk vond.
Nja.
Kijk dit is ‘m dus:

Of beter nog, weet u wat, ik leg er een vestje van Loïs naast.
Op een bepaald moment meende ik ineens dat ik zijn rug even zag verstrakken. En, net toen ik dacht dat ik het me had verbeeld, sprak hij: ‘Pfoe, ik dacht even dat dit jouw trui was, maar nee, het is een trui van Bo.’
Ik keek en herkende - aan de kleur en het motief - mijn lievelingstrui. Dus ik zei, nietsvermoedend, mijn ogen alweer op de televisie gericht: ‘Nee, dat is wel mijn trui hoor.’
‘Nee,’ zei Henk, overdreven articulerend, ‘dit is. de trui. van Bo.’
‘Nee,' zei ik weer, 'het is gewoon mijn...’ En toen keek ik eens goed. En het duurde wel vijf seconden voordat mijn brein begreep wat mijn ogen zagen.
Ik zag mijn trui.
Mijn lievelingstrui.
In kabouterformaat.
Gekrompen.
En nou weet ik niet hoe dat bij u is, maar als ik denk aan 'krimpen' dan denk ik aan een paar centimeter. Dat je mouwen net niet meer helemaal lekker over je pols vallen. Of dat je broek net een tikje hoogwater is.
Maar dit, dit was meer als in... Honey I shrunk the kids.
Ik was in shock.
Want het was mijn lievelingstrui.
Maar dat zei ik geloof ik al.
‘Oh’, bracht ik uit. Waarbij mijn mond wat bleef open staan. En misschien dat ik mijn linkerhand wel naar mijn gezicht bracht en mijn wijsvinger op mijn bovenlip liet rusten.
‘Sorry, zei Henk. 'Sorry, sorry. Ik heb hem in de droger gedaan. Denk ik. En dat eh...moest zeker niet...hè.'
‘Nee,’ zei ik, monotoon, ‘dat moest niet.’
Ik bleef een tijdje met open mond zitten staren, me verwoed realiserend dat het geen optie was om hier een punt van te maken, gezien het schrikbarende aantal overhemden van hem die ik door de jaren heen verpest heb.
‘Ik denk hè, ‘zei ik uiteindelijk, na een lange en ongemakkelijke stilte, ‘dat ie zelfs te klein is voor Bo.’
En daar moesten we allebei heel, heel hard om lachen.
Ik denk dat ik nooit eerder zo hard heb gelachen om iets wat ik helemaal niet leuk vond.
Nja.
Kijk dit is ‘m dus:
Nee, dat zegt niets, zo. Wacht, ik leg er mijn hand even op, zodat u een idee krijgt van de afmeting.
Of beter nog, weet u wat, ik leg er een vestje van Loïs naast.
Maatje 92.
33 opmerkingen:
Damn. Dat is best klein. Maar Lois kan hem aan!
Ik deed ooit het mooiste vestje van Olief in een te warme was. Konikwelomjankenook. Babyborn draagt hem echter met plezier.
Maar hé. Je bel doet het weer!
oei, dat is precies de reden dat mijn man nooit aan de was komt. Is veel te bang dat dit hem een keer overkomt. Maar ik begrijp dat Lois (puntjes sorry ik weet niet hoe) een nieuwe trui heeft?
Oeps!
Goh wat een leuke trui heeft Loïs nu.
HAHAHAHAHAAAAA! Gruwelijk!
Zit me hier echt TRANEN te lachen.... sorry!!!!!
oh, ik moest hier stiekem wel om lachen. wel echt superknap dat je op het moment zelf al kon relativeren. Weet niet of mij dat gelukt zou zijn. (
hij is wel mooi schoon geworden...
Wat een gewéldig logje! Ik las hem hardop voor hier aan lief. Sorry sorry sorry. Dat moest zeker niet hè?
OMG ik vind t echt lullig voor je, maar god wat een heerlijk verhaal!
Gelukkig heb je de foto's nog?
Beste log EVUH! Mijn bevelvoerder moest er ook om grinniken....arme jij!
Arme arme Novy...
En precies daarom doe ik de was.
Zodat ik in elk geval mezelf de schuld kan geven als een dergelijk voorval plaats zou vinden.
Gelukkig rijden we wel allebei schade aan auto's. Zo solidair zijn we dan weer wel!
Ja, nee, na die laatste foto ben ik overtuigd hoor. Oei oei oei: dazz nie best!
Oooh, jouw hand bracht het wel even in perspectief, ja. Hier een tweestemmig lachsalvo.
Onze slaapkamergordijnen getuigen van onze verschillende opvattingen over de was. Het ene is 10 centimeter korter dan het andere. Mannen en een droger... dat ding heeft onweerstaanbare aantrekkingskracht op ze.
Verder vind ik dat wij absoluut nog eens samen een nacht weg moeten. Niet te geloven wat dat met je huis doet! De vloer gedweild, de enorme stapels papier uitgezocht, opgeruimd.... Alleen jammer dat de wc ineens niet meer door wilde spoelen. Rinke had 'm met een flink veel keukenpapier schoongemaakt en dat vervolgens in de wc gemikt. En dat (+nog veel meer ranzigheid) kon ik er vervolgens weer uit gaan vissen terwijl hij pannenkoeken voor me bakte.... ieuw!
Oh wat jammer zeg. Maar jemig, wat is dat ding gekrompen! Ongelooflijk. Sorry, moet er stiekem toch wel om lachen.
mijn wollentruiervaringen uit de negentigerjaren,
toen héle lange en grote truien in waren en ik die nooit had,
heeft me geleerd dat het helpt
als je hem kletsnat aandoet.
Ik heb door de schoolgangen gedrópen,
maar ik was wel cool.
of koel.
Jouw lief deed iets te veel zijn huishoudelijk best na het lezen van je vorige (verbazingwekkende)log.
De mijne heeft een wasverbod. Hij mag koken.
Ja sorry, ik wil wel een reactie achterlaten, maar ik zit te hard te lachen om te typen. :D Briljant geschreven, zeker met die enorme spanningsopbouw in de foto's. :)
Haha! tranen gelachen inderdaad. Ik wist niet dat dat kon joh, in een keer zoveel krimpen! Zie na het lezen van de reacties ook jou voor me met dit dingetje kletsnat aan... nog meer tranen vrees ik!
Woeps ;-)
En dan mag je niet eens tekeer gaan hè, na zoveel vlijtige arbeid van Henk. Da's minder.
Is Loïs gewoon wéér de coolste peuter van G., moet je maar denken...
Ik vind dit zooooo grappig :) ghegheghe
Sorry hoor, maar ik zit hier toch te grinniken. Arme jij.. maar nu kan je er naar kijken. is ook leuk!
Aaaaah! Ik leef met je mee. Die is wel héél erg extreem veel gekrompen. Was hij van wol? Eerst op normaal wasprogramma en toen in de droger ofzo? De dubbelkrimp-misère. Applaus voor jouw heldhaftige omgang met deze ramp. :)
(Zo heb ik ooit als post-puber een labeltje uit een splinternieuwe broek geknipt. Labeltje zat op de middennaad achterop. Jazeker, ik knipte een gat in de kont. Nooit gedragen. Zuur verdiende bijbaancentjes. Kon wel janken.)
Haha.
Mannen en drogers, das inderdaad een slechte combinatie.
Maar wow, hij heeft wel een heleboel andere dingen gedaan. Daar doet die van mij minstens een jaar over...
komt er ook nog een foto waarbij je hem toch aan probeert te trekken;)))
Bij de eerste foto dacht ik ...dat valt nog mee.
Bij de tweede...wat een grote hand
Bij de derde...moest ik ( helaas voor jullie) toch wel een beetje lachen.
Een klein beetje maar, er werd alleen maar gevraagd hier wat er zo grappig was op de computer.
Oh fok!!!!!
Maar, werkelijk té grappig.
Ships. Maar hee: die vent van jou doet in ieder geval zijn best..! (Hoewel het natuurlijk wel balen is)
Tsja, maar na al het werk dat hij had gedaan had je natuurlijk geen poot om op te staan...
Daarom mag mijn man niet, echt nooit meer aan de wasmachine komen. En al helemaal niet aan de droger. Ik ben hier trouwens voor het eerst, gelijk een glimlach! Groetjes es
Hahaha, gelukkig doet mijn man geen enkel ding van mij in de droger, maar hangt het allemaal braaf op... :-)
(Nadeel: duurt wel wat langer)
Die link naar het logje naar de ideale huisvrouw is trouwens briljant!
:) :)
Geweldig verhaal, wat schrijf je leuk! Heb echt gelachen.
Hier een keer hetzelfde, trui weggegooid, van man geld gekregen om nieuwe dezelfde te kopen. Wat doe ik, de volgende keer dat ik de was doe? Ik denk: ach, het zal zo'n vaart niet lopen en herhaal het truukje nog een keer. Hoe dom ben je dan? :)
Hahahahhahahaha!!!!!! (sorry dat ik dit bijna 2 jaar na dato nog grappig vind)
Een reactie posten