Terwijl iedereen hier in mijn omgeving zo’n beetje geveld is door de griep, heb ik te maken met een aandoening van heel andere aard. Ik vermoed dat het de midlifecrisis is. Maakt u zich geen zorgen, ik ben niet voornemens te gaan motorrijden of me in te schrijven voor een cursus zeezeilen, ook ben ik geenszins van plan mijn man in te ruilen voor een jonger exemplaar. Het een en ander manifesteert zich voorlopig slechts in een licht, onderhuids gevoel van onrust dat af en toe even kort oplaait naar redeloze paniek. De eerste symptomen bemerkte ik een paar weken geleden. Ik begon mezelf erop te betrappen dat ik minstens drie keer in elke willekeurig conversatie laat vallen dat ik al bijna veertig ben . Blijkbaar zit me dat erg hoog, of misschien moet ik het steeds even hardop zeggen om mezelf ervan te doordringen. Er zullen vast ook mensen zijn die denken dat ik naar complimenten zit te vissen, dat ik het alleen maar steeds zeg om te horen: ‘Maar Novy, je ziet er nog helemáál niet u...
Posts
Mijn kind van nogmaarnetnegen is nogal handig met media-apparatuur, zoals daar zijn computers, iPods, telefoons etc, alsmede met de sociale toepassingen ervan. - Soms is dat irritant . Als ik wel eens wat voor me uit prevel, bijvoorbeeld: 'hoe kan ik dat fotootje nou even snel verkleinen om... ' en zij dan zegt: 'Oh, dat moet je zo doen. Kijk, klikkedieklikkedieklik'. Súperirritant vind ik dat. Echt heul-heul-heul-heul irritant. Want ik ben tenslotte haar moeder en niet mijn moeder, die tien jaar geleden al heeft leren e-mailen maar het nog steeds niet durft omdat ze bang is dat ze niet meer weet hoe het ook alweer moest. - Soms is het cool. Een paar maanden geleden kreeg ik op klaarheldere schooldag een notificatie in mijn mailbox dat Bo een krabbel voor me had achtergelaten op hyves. Nou hyve ik natuurlijk niet - dat is echt zo 2006 - maar ik ben stiekem nog steeds in het bezit van een soort slapend account, om van binnenuit de hyve-activiteiten van mijn kinder...
Ik las laatst (eindelijk) dat boekje van Paulien Cornelisse. Ongeveer op tweederde beschrijft ze daarin een vrouw die op een feestje vertelt dat zij er hahaha , pas op haar drieëntwintigste achterkwam dat 'horeca' een afkorting is van ho tel- re staurant- ca fé. Vervolgens biecht een andere feestganger op dat hij dat tot op dat moment ook nooit had geweten. Nu wist ik het toevallig wel, maar ik besloot de proef op de som te nemen in mijn omgeving. Tsjongenou, dat was simpel scoren hoor! 100% van de proefpersonen keek alsof hij water zag branden. Ho-re-ca... goh...ja! Okee, ik koos natuurlijk zorgvuldig die mensen uit wier ding niet per se taal is zeg maar , om de kans dat ze het boekje in kwestie hadden gelezen zo klein mogelijk te maken. Maar dan nog. Dit even als opmaat naar wat mij overkwam onlangs. Okee, gisteren. Ik kwam gisteren bizar laat ergens achter . Monchhichi. Kent u ze? Van die knuffelaapjes, met zo’n harde kop en een harig lijf. Ik vond ze vroeger al heel leuk,...
Ik heb er een jaar over lopen zeuren, dus nu voel ik me een beetje verplicht u op de hoogte te stellen van het feit: ik heb hem. Mijn iPhone. Mijn allereerste (functionerende) iPhone. Als de laatste der Mohikanen, ik weet het, maar hee, ik heb dan wel meteen een G4. Dat ik hem heb, trouwens, nu al , ging nog niet helemaal zonder slag of stoot. ‘Hoi!’ riep ik blij toen ik de V.odafonewinkel binnenkwam. ‘Ik kom mijn iPhone halen!’ ‘Hoezo?’ vroeg de jongen in het rode sweatshirt achter de balie. ‘Nou,’ zei ik, ‘wat ik zeg. iPhone. Ophalen.’ ‘Dat lijkt me niet,’ schokschouderde de jongen, ‘want er is geen iPhone binnengekomen. Sterker nog, ze zijn voorlopig niet leverbaar, dus dat duurt nog twee maanden. Wanneer gaat je abonnement in?’ ‘Op 7 mei.’ Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. ‘Maar maar,’ riep ik paniekerig, ‘ik was hier vorige week ook al tevergeefs en toen hebben jullie me belóófd dat ie er vandaag zou zijn.’ ‘Ik heb niks beloofd,’ zei de jongen. ‘Dus je hoeft niet zo ...
Hoe zou het eigenlijk met de auto van Novy zijn? Die uiterste betrouwbare auto , die altijd wil starten, zéker nadat hij is afgeslagen midden op een kruispunt in een sneeuwstorm, die auto zonder loshangende zijstrip? Die auto, lieve geïnteresseerde lezers, staat inmiddels al een dag of tien bij de garage. En ik vind het héérlijk. Want we mogen namelijk zolang een auto lenen van vrienden. Die er eentje over hebben. En dat is niet zomaar een auto, nee, dat is een Volvo! Een Volvo! Geef me een V geef me een O geef me een L geef me een V geef me een O... ! Al van jongs af aan ben ik Volvo-fan. Nooit hebben mijn ouders er zelf een gehad, maar vrienden van hen wel, fantastisch vond ik ze, zo groot en hoekig...precies zoals een auto eruit zou moeten zien. Ik bedoel: vraag een kind een auto te tekenen en hij tekent een Volvo. * neemt even de proef op de som: ‘Merlijn, wil je even hierkomen en een auto tekenen? Waarom? Nou, gewoon, omdat ik je dat vraag. Ja hier, op deze envelop. Ja. Zo...
Zal ik eens iets over mijzelf vertellen? Kritisch-zelfbeschouwend? (Sommige lezers die mij kennen in het dagelijks leven zullen zometeen denken: Ja? En? Kom, vertel eens iets nieuws! Tegen hen wil ik zeggen: sla dit stukje lekker over of lees het, puur om te weten dat ik het zelf ook weet. Misschien geruststellend, weetikveel.) Komt ie: ik heb een heel irritante karaktereigenschap. Al van jongs af aan heb ik de ziekelijke neiging om altijd adrem te zijn. Altijd spitsvondig. Bijdehand. Zo werd ik in mijn vroegste vroeger al genoemd: Bijdehandje . Of, door de leraren op school: Brutaal . Of, door de moeder van een vriendinnetje (die mij niet zo graag mocht geloof ik): Altijd de bek vooraan . Ja. That’s me. Altijd de bek vooraan. Ik moet gewoon altijd proberen de beste grap te maken, op het juiste moment. Altijd de leukste opmerking, in elke situatie. Doodvermoeiend feitelijk. ‘Ben jij nou nooit eens serieus?’ Dat vroegen ze ook vaak. Nee. Eigenlijk niet. Zelden. Of nouja, dat is niet w...
Oh, ik hoor het u denken. Hè nee, getsie, ze heeft weer een youtube-clipje . Want daar houdt u niet van hè? Nee. En ik snap dat ook wel, ik moet u gewoon aan het lachen maken met hilarische scènes uit mijn dagelijks leven (of hilarisch beschreven saaiigheden, daar wil ik vanaf zijn) maar weet u? Muziek hè, dat is...dat is óók Novy. (barf.) (Doe me nou eens even een plezier en ga kijken. Helemaal tot het eind. Best met een koptelefoon. Liedje luisteren. Filmpje kijken. Wondermooi.)
Dit weekend was ik in Utrecht. Maar omdat Susy , Quirk en Sanneke hier al uitgebreid over logden en ik er verder eigenlijk niets aan toe te voegen heb – behalve dan dat ook ik het erg leuk vond - laat ik dat voor wat het is en ga ik het hebben over mijn thuiskomst, gisteren. Een uitermate plezierige thuiskomst, mag ik wel zeggen: de kinderen leefden nog, het huis was een stuk opgeruimder dan toen ik wegging (echt. En bovendien, maar dat merkte ik pas later, waren er twee doucheslangen vervangen, was er een nieuwe deurbel gemonteerd en een traphekje gerepareerd), de keuken was vol met kinderspul (naast dat van ons ook nog vriendjes en buurkinderen), een kennis zat gezellig met een biertje aan tafel, Henk stond zijn beroemde gehaktballen te maken....kortom, ik kwam thuis in een warme en veilige haven waar ik me kon koesteren en ontspannen . Mooi, dacht ik. Men redt het hier prima zonder mij. En vond dat een heel geruststellende gedachte. Resumerend: het was een prettig, warm ...
Uittreksel uit een Katholiek schoolboek voor de afdeling “Huishoudkunde” voor meisjes, uitgegeven in 1960. Maak dat het eten klaar is Maak de zaken op voorhand klaar, de avond voordien als het moet, zodat een heerlijke maaltijd hem opwacht als hij terugkeert van zijn werk. Het is een vorm van duidelijk maken dat u aan hem hebt gedacht en bezorgd bent over zijn noden. De meeste mannen hebben honger als ze thuiskomen en het vooruitzicht op een stevige maaltijd (vooral als het hun lievelingskostje is) maakt deel uit van de noodzakelijke warme verwelkoming. Wees op tijd klaar Neem voor uzelf een kwartier rust voor hij thuis komt. Werk uw opmaak een beetje bij, doe een band in uw haren en wees fris en bevallig. Hij heeft een zware dag achter de rug, een dag vol met werk en zorgen. Wees dus opgewekt. Zijn zware dag moet opgevrolijkt worden en daar ligt uw taak. Breng orde op zaken Maak nog een laatste ronde door de voornaamste kamers van het huis juist voor uw man thuis komt. Verzamel de sch...
Een beetje een saai eh... clipje , maar het is hoe dan ook beter om er even de ogen bij te sluiten.
Nou kijk, morgen is het maandag en moeten de kinderen weer naar school. En omdat Bo dus jarig is geweest gaat ze trakteren. Op Vegter's rolletjes met slagroom, conform traditie, want je bent tenslotte jarig op nieuwjaarsdag of je bent het niet. In een vlaag van op-alles-voorbereid-moederschap kocht ik begin december alvast 2 pakken Vegter's rolletjes en ook meteen maar 2 bussen slagroom. Want die stonden er naast. Maar op 22 december, vervolgens, las ik een schokkend nieuwsbericht . Want wat blijkt. Het nieuwste model A-merk slagroombussen heeft een nieuwe spuitkop. Waarmee je mooiere toefjes kunt maken. Veel mooiere toefjes. Echt, dat je denkt: ja, deze toefjes, die zijn echt vele malen mooier dan die toefjes van vroeger. Die toefjes van toen, die waren altijd maar zo mwa-mwa...maar deze toefjes zijn gewoon....véél... móóier! Goed. Wat bleek nu ineens, zo tegen de kerstdagen? Die nieuwe spuitkoppen, die passen niet. In de Vegter's rolletjes. WAAAAH! Ik zeg: een fantastisc...
Mijn dochter is negen. Ik ben een moeder van een kind van negen. En ik ben zelf nog lang niet eens veertig! Nah. Ik ging even op zoek naar een geschikte foto to go with the story (de foto's die ik vandaag van het feestje maakte kan ik niet laten zien want ik ben even het kabeltje van mijn telefoon kwijt) en toen bleef ik hangen bij deze twee. Op de eerste foto is ze anderhalf, op de tweede achtenhalf, dus wat dat betreft niet heel relevant, maar ik vond het ineens zo leuk om heen en weer te switchen, van het ene paar ogen naar het andere. Ze heeft nog steeds dezelfde blik. Found it! 23:23 Vers van de pers: