Goeie help. Vanavond klim ik voor het eerst sinds 23 jaar weer op een paard.En dat vind ik eigenlijk behoorlijk griezelig.
Want iedereen kan nou wel zeggen dat paardrijden iets is dat je, net zoals zwemmen en fietsen, niet verleert, maar toch: ik kan toch intussen hoogtevrees hebben gekregen? Of last van een langzaam-door-de-jaren-heen-ontstane equinofobie?
What was I thinking anyway? Toen we tijdens de wekelijkse vriendinnen-koffie-date ontdekten dat we allemaal vroeger paardenmeisjes waren geweest (Nah! Allemaal pennypaardenmeisjes! Nah!) en van de weeromstuit het
Zo’n ontzéttend pennypaardenmeisje was ik overigens helemaal niet, hoor. Want hoewel ik net als bijna iedereen in het dorp waar ik opgroeide wel op de manege rondliep en zelfs een tijdje een eigen pony had, werd het nooit helemaal mijn sport. Omdat ik niet zoveel talent had, for sure, maar vooral omdat ik dat dressuurgedoe eigenlijk heel stom vond. Met van die letters langs de bak en dan voltes maken en over de middellijn en de diagonaal en van je draf en je galop en je netjes rechtop zitten en pff.
Doodmoe werd ik ervan.
Springen, dat vond ik dan nog wel leuk, maar het liefst maakte ik gewoon buitenritten. Door het bos. En over de hei. En bij voorkeur zonder zadel.
(Ik weet nog dat ik een keer naar warenhuis de Vries ging om een beslagkom te kopen voor mijn moeder, in mijn bikini, op mijn pony zonder zadel en dat het hele dorp daar schande van sprak. Dat was blijkbaar iets wat je niet dééd.)
Hee, nou moet ik ook ineens denken aan die twee verwende zusjes met hun haarnetjes, die elke week door hun vader naar de manège werden gebracht, in een grote Mercedes met daarachter een trailer met hun twee pony’s: l’Esprit en l’Amour.
Jaja, mensen, memories, memories. It’s all coming back to me.
En dan vooral: de geur van een paard.
The scent of a horse.
El perfume de un caballo.
Goed.
Ik laat u morgen wel weten hoe het was. Als de spierpijn het toelaat.
Edit:
Hilarisch! Staat mijn moeder dus net aan de deur, met een pond..... paardenbiefstuk.
(Ik denk dat ik maar even heel goed mijn tanden moet poetsen na het eten...)
Springen, dat vond ik dan nog wel leuk, maar het liefst maakte ik gewoon buitenritten. Door het bos. En over de hei. En bij voorkeur zonder zadel.
(Ik weet nog dat ik een keer naar warenhuis de Vries ging om een beslagkom te kopen voor mijn moeder, in mijn bikini, op mijn pony zonder zadel en dat het hele dorp daar schande van sprak. Dat was blijkbaar iets wat je niet dééd.)
Hee, nou moet ik ook ineens denken aan die twee verwende zusjes met hun haarnetjes, die elke week door hun vader naar de manège werden gebracht, in een grote Mercedes met daarachter een trailer met hun twee pony’s: l’Esprit en l’Amour.
Jaja, mensen, memories, memories. It’s all coming back to me.
En dan vooral: de geur van een paard.
The scent of a horse.
El perfume de un caballo.
Goed.
Ik laat u morgen wel weten hoe het was. Als de spierpijn het toelaat.
Edit:
Hilarisch! Staat mijn moeder dus net aan de deur, met een pond..... paardenbiefstuk.
(Ik denk dat ik maar even heel goed mijn tanden moet poetsen na het eten...)