Maarmaarmaar....

Om deze midweek vol te maken (met elke dag een logje!) ga ik even zeiken op deze vrijdagavond. Ik ben eigenlijk helemaal niet zo’n zeikerd, (ehm..vind ik) maar nu dan toch. Want waar ik dus echt niet tegen kan is onrechtvaardigheid. En machteloos staan tegenover instanties, ook al heb je de rede en het gelijk aan jouw kant.

Heeft u gisteren mijn log gelezen? Mijn auto wilde niet meer starten.
En vandaag moest ik dat dus gaan oplossen.
Ik begon met bellen naar de Kwikfit, waar onze auto in onderhoud is. Maar daar konden ze niets voor me doen, omdat ze geen reparaties op locatie uitvoeren. Okee, duidelijk.
Dus toen belde ik maar met de ANWB. Ik heb een lidmaatschap zonder woonplaatsservice, maar dat kon geregeld worden dus ik gaf mijn rekeningnummer en toestemming om de kosten voor de uitbreiding van mijn abonnement af te schrijven.
Er zou zo snel mogelijk een monteur naar mijn auto gestuurd worden.
Ik zei tegen de telefoniste dat ik zelf niet aanwezig kon zijn, maar dat mijn moeder (de auto stond immers voor haar deur) de sleutel had en overal vanaf wist. Dat was geen enkel probleem, zei de telefoniste. Ze zou de monteur het adres van mijn moeder doorgeven.

De reden dat ik niet bij aanwezig kon zijn, was dat ik een (leuke werk-) afspraak had.
Zit ik dus even later bij die afspraak, gaat de telefoon. Het is de ANWB-monteur, die zegt: 'Ik sta nu bij uw auto, maar waar bent u?'
Ik: 'Nou, ik ben er niet, maar als het goed is heeft u van de telefoniste gehoord dat u kunt aanbellen bij nummer 124, daar woont mijn moeder, ze heeft de autosleutel en weet overal vanaf.’
'Nee hoor,’ zegt de monteur, ‘dat mag niet. As u niet hier bent, dan kan het niet. Dus ik ga weer weg.'

Waarop ik dus nogal... boos werd.
Ahum.

(Later bleek: op de verkeerde, deze beste man handelde slechts volgens de regels: een monteur mag niet aan een auto komen als de eigenaar van de auto er niet bij is. Maar dat had die telefoniste mij dus moeten vertellen hè.)

Enfin. Een paar uur later ben ik zuchtend op de vouwfiets gestapt en naar mijn moeder gegaan, met de intentie om daar opnieuw het anwb-alarmnummer te bellen - nu zou ik als eigenaar bij mijn auto aanwezig te zijn. Maar alvorens te bellen probeerde ik – eigenwijs als ik ben natuurlijk - de auto nogmaals te starten (gisteren wel 100 keer geprobeerd, ook door Henk nog ‘s avonds) en ja hoor, of nee maar: bij de derde poging lukte het! Ik reed meteen naar de Kwikfit. En vervolgens op de vouwfiets naar huis. Balancerend met een grote bak konijnenragout op mijn hand, maar dat is weer een ander verhaal.

Thuisgekomen ben ik de ANWB gaan bellen, om alles wat er was gebeurd uit te leggen, mijn excuses te maken voor het afblaffen van de verkeerde persoon en te vragen of mijn uitbreiding van mijn lidmaatschap alsnog geannuleerd kon worden. Ik was tenslotte niet geholpen en heb verder geen behoefte aan die woonplaatsservice.

Zegt de persoon aan de andere kant van de lijn: 'Nee hoor, dat doen we niet. Wij zijn tenslotte wel naar uw auto gegaan. En dat kost ons ook geld.’
Ik: ‘Maar jullie hebben niets gedaan!’
Hij: ‘Nee, omdat u er niet was.’
Ik: ‘Maar dat had ik aangegeven! Ik heb heel expliciet gevraagd of dat een probleem opleverde! Waarom moet ik nou betalen, als jullie een fout maken? De telefoniste had toch moeten weten dat wat ik vroeg niet mogelijk was?’

Welke voortreffelijke argumenten ik ook gebruikte, niks hoor; niet door te komen bij die man.
Uiteindelijk gaf hij me een emailadres van het klachtenteam.
Waar ik meteen gebruik van maakte.
Ja, zeg.

Overigens, bij de Kwikfit konden ze niks vinden in het electrische systeem. En starten lukt ook steeds gewoon.
Dus nu is de auto terug, maar ik weet zeker dat er wat mis is.
Dus.
Wordt vervolgd.
Wacht maar af.

Hm. Echt een zeikerig verhaal.

Bent u daar nog?