Misschien komt het door het weer, laten we het daar maar op houden, maar ik viel de laatst tijd niet helemaal samen met mijn vrolijke en opgeruimde karakter. Ik was maar half aanwezig. Zombie-like. Ik werkte wat zonder al te veel begeestering, zorgde voor de kinderen zonder al te veel begeestering, deed het huishouden zonder enige begeestering.....eigenlijk had ik alleen maar zin om te slapen. En dan pas wakker te worden in de lente, met alle bomen in knop en een temperatuurtje van, zeg, 16 graden. Maar ja, dat kan niet. Zeggen ze. En dus was ik moody. En gloomy. En een tikje labiel. Zo was ik bijvoorbeeld overdreven aangeslagen door het niet nader te noemen 10kilometer-debacle in Vancouver. Ik heb er een hele nacht van wakker gelegen en zelfs om gehuild, nah en ik hou niet eens van sport, kun je nagaan. Waarschijnlijk had het dan ook mede te maken met het meisje dat diezelfde dag werd geboren, veel te vroeg en veel te klein, omdat haar moeder (mijn nichtje) een acute zwangerschaps...