Ik kook nooit met behulp van pakjes en zakjes en mixen en potjes. Niet uit een vorm van snobisme ofzo, maar gewoon. Omdat ik niet goed weet wat ik er mee moet. Waarom ik het nodig heb, wat het toevoegt aan de smaak van verse groenten, kruiden en specerijen.
En okee, ook wel een beetje vanwege mijn ambivalente houding jegens hulpstof E621, (de smaakversterker verantwoordelijk voor het succes van de frikadel en die maakt dat je een zak paprikachips niet weg kunt leggen voor ie leeg is) die in bijna alle kant-en-klare soepen en sauzen is verwerkt.
Dus. Ik kook nooit met behulp van pakjes en zakjes en mixen en potjes. Maar vandaag dan toch. Omdat er zo’n zakje in de kast lag – naar binnen gesmokkeld in een of ander kerstpakket - en ik onwillekeurig dacht: laat ik het eens proberen.
Ovengeheimen. Van Knorr.
Waarin overigens – dat moet gezegd – geen E621 zit.
‘Weet je Merlijn,’ zei ik vanmiddag (just making conversation), ‘we eten vanavond iets heel spannends.’
‘Oja, wat dan?’
‘Een ovengeheim,’ zei ik samenzweerderig.
En ik liet hem het zakje zien.
(Een half uur later vroeg Merlijn: ‘Wat eten we vanavond, mam?’ Om vervolgens, nadat ik hem een tijdje meewarig - mijn standaard gezichtsuitdrukking tegenwoordig tijdens interactie met Merlijn, daar moet ik misschien een beetje mee gaan oppassen, hoewel, het werkt nog steeds – had aangekeken, zelf al met het antwoord te komen: ‘Oja. Dat geheime eten.’)
En toen was het alweer tijd om te gaan koken.
Ik sneed de kip, de courgette, de paprika en de aubergine, wokte alles in de eh.. wok, mieterde de aardappelschijfjes erbij en dacht: dit is toch zo ook al lekker? Met nog een beetje knoflook en wat kruiden? Even overwoog ik om de geheime smaakmaker alsnog in de vuilnisbak te flikkeren. Maar dat zou kinderachtig zijn, of erger: toch snobistisch, dus ik knipte braaf het zakje open. Merlijn keek geïnteresseerd toe terwijl ik op het juiste moment, volgens de gebruiksaanwijzing op de verpakking, het oranjerode poeder bij de verrukkelijke ingrediënten in de pan strooide - een licht gevoel van spijt onderdukkend.
‘Is dát nou het geheim?’ vroeg Merlijn.
‘uh-uh,' knikte ik instemmend.
‘Goh.’
‘Ja.’
En toen moest alles nog in de oven. (Ovengeheimen.)
En toen riep iedereen die de keuken binnenkwam: ‘Wat ruikt het hier heerlijk!’
En toen voelde ik me nógal beledigd.
Oh. Nu wilt u weten of het lekker was?
Ja hoor, het was best lekker.
Dus. Ik kook nooit met behulp van pakjes en zakjes en mixen en potjes. Maar vandaag dan toch. Omdat er zo’n zakje in de kast lag – naar binnen gesmokkeld in een of ander kerstpakket - en ik onwillekeurig dacht: laat ik het eens proberen.
Ovengeheimen. Van Knorr.
Waarin overigens – dat moet gezegd – geen E621 zit.
‘Weet je Merlijn,’ zei ik vanmiddag (just making conversation), ‘we eten vanavond iets heel spannends.’
‘Oja, wat dan?’
‘Een ovengeheim,’ zei ik samenzweerderig.
En ik liet hem het zakje zien.
(Een half uur later vroeg Merlijn: ‘Wat eten we vanavond, mam?’ Om vervolgens, nadat ik hem een tijdje meewarig - mijn standaard gezichtsuitdrukking tegenwoordig tijdens interactie met Merlijn, daar moet ik misschien een beetje mee gaan oppassen, hoewel, het werkt nog steeds – had aangekeken, zelf al met het antwoord te komen: ‘Oja. Dat geheime eten.’)
En toen was het alweer tijd om te gaan koken.
Ik sneed de kip, de courgette, de paprika en de aubergine, wokte alles in de eh.. wok, mieterde de aardappelschijfjes erbij en dacht: dit is toch zo ook al lekker? Met nog een beetje knoflook en wat kruiden? Even overwoog ik om de geheime smaakmaker alsnog in de vuilnisbak te flikkeren. Maar dat zou kinderachtig zijn, of erger: toch snobistisch, dus ik knipte braaf het zakje open. Merlijn keek geïnteresseerd toe terwijl ik op het juiste moment, volgens de gebruiksaanwijzing op de verpakking, het oranjerode poeder bij de verrukkelijke ingrediënten in de pan strooide - een licht gevoel van spijt onderdukkend.
‘Is dát nou het geheim?’ vroeg Merlijn.
‘uh-uh,' knikte ik instemmend.
‘Goh.’
‘Ja.’
En toen moest alles nog in de oven. (Ovengeheimen.)
En toen riep iedereen die de keuken binnenkwam: ‘Wat ruikt het hier heerlijk!’
En toen voelde ik me nógal beledigd.
Oh. Nu wilt u weten of het lekker was?
Ja hoor, het was best lekker.