Het was een vermoeiende dag.
En dat kwam niet eens doordat ik toch naar dat feest ben gegaan gisteravond.
(Ik wou eigenlijk gewoon een beetje chillen. Een beetje onderuitgezakt voor de tv hangen. De finale van popstars kijken. Dus vind ik het persoonlijk best van karakter getuigen dat ik om tien uur nog mijn oorlogskleuren aanbracht en op de fiets stapte om me door de sneeuw naar een kroeg te begeven.)
Weet u nog van het vorige feestje, twee weken geleden? Toen ik niet te veel had gedronken, maar de volgende ochtend toch gestraft werd, met zere voeten en stramme polsen?
Ook ditmaal was 'verstandig' (ik was al om half één thuis en broodnuchter) geen garantie op een frisse en fruitige day after.
Want ik deed bijna geen oog dicht vannacht. Misschien heb ik wel een heel uur geslapen, als ik alle hazeslaapjes optel.
Net toen ik in slaap viel stond Bo naast ons bed. Met buikpijn. Weer eens. (Wat is dat toch?)
Dus ik masseerde haar buik.
Nam haar een poosje bij ons in bed.
Bracht haar terug naar haar eigen bed.
Nam haar opnieuw bij me in ons bed.
Haalde een glaasje water.
Masseerde haar buik nog wat meer.
Verhuisde zelf naar haar bed.
Ging drie keer met haar mee naar de wc.
Verhuisde terug naar mijn bed toen Bo aangaf weer in haar eigen bed te willen.
Djiez, ik heb meer over de overloop heen en weer gewandeld dan met mijn hoofd op een kussen gelegen.
En daar kan ik dus niet tegen hè. Weinig slaap.
Daar word ik labiel van.
Vandaar dat ik vanmorgen dus zat te snikken toen ik mijn zoon zag watertrappelen voor zijnleven A diploma.
En opnieuw toen hij na het afzwemmen ging douchen, uitgleed over de fokking shampoozooi van iemand anders en snoeihard met zijn achterhoofd op de tegels van de douchevloer smakte. En ik grote tranen zag op dat gezichtje dat zoëven nog straalde van trots. (Gelukkig was hij een kwartier later voldoende bijgetrokken om zijn diploma in ontvangst te nemen.)
En dat kwam niet eens doordat ik toch naar dat feest ben gegaan gisteravond.
(Ik wou eigenlijk gewoon een beetje chillen. Een beetje onderuitgezakt voor de tv hangen. De finale van popstars kijken. Dus vind ik het persoonlijk best van karakter getuigen dat ik om tien uur nog mijn oorlogskleuren aanbracht en op de fiets stapte om me door de sneeuw naar een kroeg te begeven.)
Weet u nog van het vorige feestje, twee weken geleden? Toen ik niet te veel had gedronken, maar de volgende ochtend toch gestraft werd, met zere voeten en stramme polsen?
Ook ditmaal was 'verstandig' (ik was al om half één thuis en broodnuchter) geen garantie op een frisse en fruitige day after.
Want ik deed bijna geen oog dicht vannacht. Misschien heb ik wel een heel uur geslapen, als ik alle hazeslaapjes optel.
Net toen ik in slaap viel stond Bo naast ons bed. Met buikpijn. Weer eens. (Wat is dat toch?)
Dus ik masseerde haar buik.
Nam haar een poosje bij ons in bed.
Bracht haar terug naar haar eigen bed.
Nam haar opnieuw bij me in ons bed.
Haalde een glaasje water.
Masseerde haar buik nog wat meer.
Verhuisde zelf naar haar bed.
Ging drie keer met haar mee naar de wc.
Verhuisde terug naar mijn bed toen Bo aangaf weer in haar eigen bed te willen.
Djiez, ik heb meer over de overloop heen en weer gewandeld dan met mijn hoofd op een kussen gelegen.
En daar kan ik dus niet tegen hè. Weinig slaap.
Daar word ik labiel van.
Vandaar dat ik vanmorgen dus zat te snikken toen ik mijn zoon zag watertrappelen voor zijn
En opnieuw toen hij na het afzwemmen ging douchen, uitgleed over de fokking shampoozooi van iemand anders en snoeihard met zijn achterhoofd op de tegels van de douchevloer smakte. En ik grote tranen zag op dat gezichtje dat zoëven nog straalde van trots. (Gelukkig was hij een kwartier later voldoende bijgetrokken om zijn diploma in ontvangst te nemen.)
(Gaat het weer een beetje met uw arm, onbekende zwembadmevrouw met rode trui?)
En oja, het hoogtepunt van de dag (naja, niet heus natuurlijk; dat was het diploma): op de terugweg ( afzwemmen was in Buitenpost, Friesland!) zag ik gewoon mijn eigen blogkop hangen. Nah.
