Het overkomt me wel vaker – en ik beschouw het als een goed teken; voor mij is een boek dan geslaagd - dat ik aan het eind, na de laatste zin, na het laatste woord in tranen uitbarst. Dat is denk ik ook wat iedere schrijver bewust of onbewust nastreeft, dat een boek een dusdanige spanningsboog heeft, dat het hele verhaal, de totale emotie die gedurende het lezen wordt opgebouwd, dat alles bij elkaar komt in die allerlaatste punt.
Er zijn ook boeken waarbij je het al eerder niet droog houdt en zelfs boeken waarbij je doorlopend zit te snikken, dat vind ik jammer. Een goed verhaal zorgt er voor dat dat niet gebeurt, omdat het daarvoor geen adempauze laat. Pas na de laatste afsluitende woorden is er ruimte voor ontlading.
Of. Weet ik veel.
Misschien huil ik wel gewoon omdat het boek dan uit is.
Hoe dan ook, gisteravond gebeurde het me. Bij Ik haal je op ik neem je mee. Van Niccolò Ammaniti. Verschenen in 2004, onlangs opnieuw uitgegeven. Ik vond het prachtig. Het boek leest als een film, om maar eens met een cliché te wapperen. Een film die overigens zowel door Tarantino, David Lynch als Vittorio De Sica geregisseerd zou kunnen zijn. Het is romantisch (in a desperate way), grappig (in a cynical way), het is grof en echt en rauw, met veel tagliatelle en weinig hoop voor de mensheid. Het tilt je op, het sleept je mee. En dat er op de flap staat dat het het lievelingsboek is van zowel Kluun als Herman Koch neem je op de koop toe.
Lees mee met een van de vele mooie passages.
Voor de stationsbar stapte Gloria van haar fiets. Pietro’s fiets stond niet tussen die in het fietsenrek.
Stel je ook voor dat hij hier was.
Ze was doodmoe, had het warm en had vreselijke dorst. Ze ging de bar binnen. De airco stond op de hoogste stand en koelde haar zweet ijskoud af. Ze kocht een blikje cola en ging dat buiten onder de parasol opdrinken.
Ze maakte zich zorgen. Grote zorgen. Dit was de eerste keer dat Pietro niet op haar wachtte. Dat moest wel betekenen dat het erg slecht met hem ging. En in die toestand zou hij misschien gekke dingen doen.
Zich ophangen bijvoorbeeld.
Waarom niet?
Ze had dat in de krant gelezen. In Milaan was een jongen blijven zitten en uit wanhoop was hij van de vijfde verdieping gesprongen en omdat hij toen nog niet dood was, had hij zich naar de lift gesleept met een spoor van bloed achter zich aan en was hij naar de zesde gegaan en daar was hij weer gesprongen en toen was hij gelukkig wel dood.
Was Pietro in staat tot zelfmoord?
Ja.
Maar waarom was het voor hem zo verdomd belangrijk om over te gaan? Als zij was blijven zitten had ze daar natuurlijk wel van gebaald, maar ze had er geen drama van gemaakt. Maar voor Pietro was school altijd zo belangrijk geweest. Hij hechtte er veel waarde aan. En van een teleurstelling als deze kon hij gek worden.
Waar zou hij kunnen zijn? Natuurlijk.......wat stom dat ik daar niet eerder aan heb gedacht.
Ze dronk in één teug haar blikje cola leeg en stapte weer op haar fiets.