Max en de Maximonsters is hier al jaren een van de favoriete kinderboeken, dus toen ik vernam dat het boek verfilmd werd stond het meteen als een paal boven water dat wij ernaar toe zouden gaan. En helemaal toen ik las dat Spike Jonz (Being John Malkovich!) de regisseur is en het script werd geschreven door o.a. Dave Eggers, van wiens debuutroman a Heartbreaking Work of Staggering Genius ik jaren geleden danig onder de indruk was, was ik niet meer te houden.
Vanmorgen gingen we.
Het is een geweldige film: prachtige beelden, een hartverwarmend verhaal. Voor het ultieme zondagochtendgevoel. De zorgen die ik me nog een beetje had gemaakt om het kijkwijzeradvies (9 jaar en ouder) wat we maar zo’n beetje genegeerd hadden (want hee, lievelingsboek!) bleken onnodig. Het was zeker niet griezelig, of te spannend. En de diepere lagen zijn hen misschien wat ontgaan, maar de film bleek wonderwel te volgen voor Bo en Merlijn. Zelfs in het Engels. Henk wilde af en toe wat aan Merlijn verduidelijken, (ondertitels gaan snel) maar dat hoefde niet: ‘Ik snap het wel hoor. Ik ken het boek toch.’
En dat is best opmerkelijk: het boek beslaat slechts zo'n 15 bladzijden, die de makers dus hebben weten te transformeren tot een complete speelfilm. Een groot gedeelte is derhalve ingevuld (de monsters, de wild things, hebben karakters gekregen, met psychologische ontwikkeling bovendien) maar zonder het boek ook maar het minste geweld aan te doen!
(Het jongetje deed me overigens heel erg aan Merlijn denken. O nee, kreunde ik inwendig al na 5 minuten, nu wil hij natuurlijk ook zo’n wolvenpakje.
Op het eind van de film, toen ik net mijn tranen wilde wegslikken, voelde ik een handje op mijn been. Ik keek opzij en zag de betraande wangen van Bo. (Mooi hè.)
Genoeg nu. Moet op zoek naar een patroon.
