NOVY

Heeft u me gemist? Ik u wel. Ik moet zelfs bekennen dat ik last heb van enige afkickverschijnselen; de laatse dagen dringen zich voortdurend onderwerpen aan me op waarmee ik u nodig moet vermaken/vermoeien/informeren. Waar ik dus gek van word, want ik heb echt geen tijd. Echt. Geen tijd. Ik ben nogal hard aan het werk. (Boekje redigeren. Encyclopedietje. Haha. Op 5 januari moet ik klaar zijn. Om het d-woord even te vermijden. Ik las pas ergens namelijk dat iemand vond dat mensen die regelmatig roepen ‘ik heb een deadline’, nogal sneue mensen zijn. Omdat ze daarmee willen aangeven hoe hip and happening en on the go ze zijn enzo. En nou durf ik het niet meer te zeggen. ) De hele kerstvakantie is dus nogal langs me heengegaan. Ik vegeteerde zo’n beetje in een strak schema van elke dag zoveel pagina’s en één dingetje ‘leuks-met-gezin’ (wat vijf keer neerkwam op het kijken van een Harry Potterfilm met Bo, Merlijn en Henk (tijdens middagslaapje van Loïs), een keer naar een theatervoorstellin...

Ik schreef laatst dat dit weblog geen directe afspiegeling is van mijn leven, nou dat gaat zeker op voor de laatste weken; de stilte hier was totaal maar dan ook totaal niet representatief voor de hectiek IRL. Mensen, wat een gedoe. Wat een bizarre wendingen, rare samenlopen van omstandigheden, geren en gevlieg, gevecht tegen de bierkaai. Het had hilárische logjes kunnen opleveren, maar helaas. Want hoewel ik heus wel de humor in zag van bepaalde situaties (met als hoogtepunt afgelopen donderdag, toen mijn auto afsloeg en vervolgens niet meer wilde starten. MIDDEN OP EEN KRUISPUNT. TIJDENS DE SPITS. IN EEN SNEEUWSTORM. Heeft u meer visualisatiemateriaal nodig? Toeterende auto’s. Scheldende automobilisten, tumult. Chaos. En temidden van alle tumult en chaos zat ik, als in het oog van de storm, bijna griezelig kalm* te wezen. Goh , dacht ik alleen maar droog. Hij doet het niet meer. Dus nu heb ik een probleem. En kom ik te laat - te laat om Loïs op te halen van haar oppasadres, te l...

Ooit eerder een kindje zo genotvol een beschuitje met kaas zien eten? Her Royal Chubbyness. Oh, en als u denkt, wat doet dat kindje idióót af en toe, met die maffe grijns en dat beschuitje zo in de lucht, dat komt door mij; ik doe raar. (Ik zit er tegenover, knabbel ook op een beschuitje.)

Het lijkt me eerlijk gezegd best een leuk spel..

Disclaimer Dit weblog gaat over mij en mijn naasten. Soms schrijf ik heel eerlijk en openhartig, soms ook verzin ik maar wat, dik ik dingen aan of ridiculiseer en ironiseer ik situaties. Wat u hier kunt lezen heeft raakvlakken met, maar is geenszins een realistische en volledige afpiegeling van mijn dagelijks leven. Af en toe ben ik misschien wat grof-in-de-mond, bij vlagen zelfs bot, maar immer dient dit een persoonlijk doel; ik ben nu eenmaal stevig uitgerust met zelfspot en ironie. Het is uiteraard nooit de bedoeling iemand hiermee te beledigen of in verlegenheid te brengen. Ik hou van contact en ik hou van aandacht. Ik ben graag een open boek; ik geef mezelf - tot op zekere hoogte - bloot op het internet. Waarom? Omdat het kan. Als u vragen heeft, of opmerkingen naar aanleiding van dit blog, dan kunt u – beter dan bijvoorbeeld mijn schoonmoeder ermee bestoken - een reactie achterlaten in de daarvoor bedoelde reactievelden, of mailen naar novy1971 at gmail dot com. Zo. En dan nu dit...

Novylooptover bestaat a.s. maandag 2 jaar. Maar ik ga het niet vieren hoor, daar heb ik helemaal geen tijd voor; de kans dat u de komende weken hier een leuk stukje zult lezen is ook te verwaarlozen. Ehm...ik ga u verwaarlozen, dat is eigenlijk wat ik probeer te zeggen hier. Ik heb het namelijk druk, de komende tijd. Hééél druk. Werk aan de winkel. Of, met andere woorden: brood op de plank. En dat is waar ik de afgelopen maanden nógal om zat te springen, dus ik ben blij. Ja. Blij. Bij wijze van jubileum geef ik hier even een obligaat overzichtje van de blogkoppen die ik door de jaren heen heb versleten. Het zijn er wel 3. Hele. Herkent u ze nog?

Mijn oudste dochter en ik zaten dit weekend 6 uur in de trein, een uur in de bus en een uur in de metro, stonden te wachten op ijskoude stations, wandelden vele blaartrekkende kilometers, keken onze ogen uit in Amsterdam (ik weer eens en Bo voor het eerst), logeerden heel gezellig bij lieve vrienden (waar Sinterklaas ook nog langskwam) en zagen de meest waanzinnig overweldigende circusshow . En nu ben ik moe. Hartstikke.

( Het was dus een ballon . Per ongeluk losgelaten door een kindje, is wat ik me zo voorstel. Wat een drama moet dat zijn geweest. Zo'n aap langzaam om hoog te zien vliegen, tot aan het glazen plafond, waar niemand er meer bij kon. ) Nja. Ik heb het gevoel dat ik u een beetje heb weggejaagd, met mijn twee laatste berichten. Ik probeer het gewoon weer eens met iets anders. Weet u nog dat ik een paar dagen geleden schreef dat ik iets heel raars aan het doen was? Ik ben vollédig doorgeslagen. Met een surprise, om het cadeautje heen dat de kindjes van Sinterklaas krijgen op de peuterspeelzaal, volgende week vrijdag. We moesten eigenlijk komen knutselen op een avond, gezellig met alle ouders, maar ik kon niet. En als je niet kon, dan mocht je ook thuis iets knutselen. Right. Ik hou zo van knutselen, zoals u weet. Dus ik liep vorige week maar eens de berging in en keek wat om me heen. Op zoek naar .... ja, weet ik veel, een schoenendoos, karton, inspiratie, iets . En toen viel mijn oog op...

* En dan dit. Ik vond het zo verdrietig. Maar misschien heeft u er een mooier verhaal bij? * hoewel ik de beelden eigenlijk had moeten inpakken, in het kader van het aantonen van de gevolgen van de bezuinigingen op kunst en cultuur. Klik .

Het is een slecht idee om een voorschot te nemen op nog te schrijven blogposts, bepaalde verhalen in het vooruitzicht te stellen of beloftes te doen whatsoever , want voor je het weet heb je gewoon geen zin meer in zo’n onderwerp, of heeft het onder invloed van externe factoren zoals het voortschrijden der tijd aan relevantie en/of importantie ingeboet. Zo is de trui van A natuurlijk gewoon weer terecht, heeft het (overigens nog steeds hilarische) verhaal van C door het vermoedelijk overlijden van de hoofdpersoon ( niet mijn moeder ) een wat wrange bijsmaak gekregen en is de verkeersergenis van B inmiddels van haar eerste plaats gestoten door de ANWB van D. Dus. We doen het niet. Maar toch fijn dat u uw voorkeur heeft laten weten. We doen iets anders. Weet u nog dat ik ooit schreef over mijn buurmeisje Nina? Er circuleert sinds een paar dagen een filmpje op twitter, als voorproefje van een voorstelling in het kader van het Jonge Harten Festival , dus ik dacht: omdat NEDERLAND SCHREE...

‘Ik ga vanavond mijn schoen zetten,’ zei Merlijn gisteren tijdens het eten. ‘Nee hoor, antwoordde ik, ‘dat kan niet, want Sinterklaas is hier nog niet, hij komt pas zaterdag in Groningen aan.’ ( Lees: dat kan niet, want ik heb nog geen schoencadeautjes gekocht. ) ‘Maar een heleboel kinderen uit mijn klas hebben hun schoen al wèl gezet en dan zat er ’s morgens ook wat in! Raceauto’s en snoep en Koen had zelfs een beyblade !’ Fok Jemig, dacht ik. Waarom zijn die ouders niet gewoon een beetje solidair met elkaar? Sinterklaas komt zaterdag pas aan in Groningen, daarná zet je je schoen. Anders wordt het toch allemaal veel te onoverzichtelijk?! (Toegegeven, ik ben op dit vlak niet zo flexibel; het is nou eenmaal niet mijn feest .) ‘Nou ja, je zet je schoen dan maar, ‘ zuchtte ik uiteindelijk. ‘Maar ik weet bijna zeker dat er morgen niks in zit.’ ------- Mijn verbazing was dan ook groot toen Merlijn vanmorgen verheugd bij ons in bed dook, met een hand vol peper kruidnoten (klik) en een heu...

Soms blog ik niet wanwege gebrek aan inspiratie, soms door een tevéél aan inspiratie; stond me vanmorgen toen ik wakker werd nog precies voor ogen waarover ik zou schrijven, de gebeurtenissen van vandaag (het was weer eens zo’n dag!) maakten dat ik het nu gewoonweg niet weer weet. Bovendien heb ik ook inmiddels geen tijd meer, want ik ben iets heel raars aan het doen (waarover binnenkort meer). Ik heb dus maar bedacht dat u mag kiezen. De meeste stemmen gelden. We hebben: A. De verdwenen trui B. Verkeersergernis nummer 1 C. Hoe ik mijn moeder vanmorgen in haar ziekenhuisbed installeerde D. Autopech en de ANWB – een vervolg Waar ik overigens even bij moet zeggen dat ik hoop dat u niet massaal op C stemt, want ook al is het verreweg het leukste verhaal, ik zie er nogal tegenop om het op internet te plaatsen. Dat heeft te maken met het taboe op grapjes over ziekte en dood en het feit dat mijn ironie niet altijd door iedereen even goed wordt begrepen. En als ik er alleen maar aan denk dat ...

Op zaterdag 14 november 2009 NOVY wrote: Zonder hier verder al te veel op in te gaan, er is in mijn jeugd nogal creatief met de waarheid omgesprongen. Familiegeheimen, doofpot-affaires, de hele rataplan. Enfin. Toen ik eindelijk de onderste steen boven had en - na een eindeloze reeks therapeutische sessies - de feiten en gevoelens mijnes levens op een rijtje, besloot ik, onder het motto: ‘het leven is al ingewikkeld genoeg zonder verhullingen en omwegen’ dat als ik ooit kinderen zou krijgen, ik nooit tegen hen zou liegen. De waarheid en niets dan de waarheid! En ja, het zou best kunnen dat ik hierin volledig ben doorgeslagen, maar so be it. ‘Dat vogeltje is dood, lieverd.’ ‘Nee, schat, dat is helemáál geen aardige meneer.’ ‘Kindjes komen uit mama’s buik. Door een piepklein gaatje. En dat doet HEEL VEEL PIJN.’ Helder. Duidelijk. Overzichtelijk. Geen gedraai om de hete brij. Mijn credo: je moet kinderen behandelen als gelijkwaardige gesprekspartners. Er was alleen één dingetje, één klei...

Het zal u wellicht niet verbazen, maar ik heb twee linkerhanden als het aankomt op (eh..ik weet niet eens het gangbare woord ervoor).... handwerk . Handvaardigheid. Knutselen, frøbelen, creatief met textiel, met naald en draad. Ik kan u verzekeren dat u hier op dit blog nooit een rieten beertje zelfgemaakt rokje zult aantreffen. Ik brei niet, maak geen tassen van vilt, ik versier geen lampenkappen en rijg geen sieraden. Ik knutsel ook nooit met mijn kinderen. Nooit. (Ik ben echt gruwelijk blij dat ze op school zitten en daar af en toe mogen knoeien met klei en lijm.) Nee, ik moet binnenkort sinterklaascadeautjes inpakken, dat is al genoeg knutselen voor mij. Dan heb ik wel weer voor een jaar genoeg geknutseld. Ik zeg schaar, plakband, ril. En nou vindt u dat misschien sneu of jammer voor me, of vindt u dat ik heel wat mis, maar ik voel me er prima bij en het heeft ook zo z'n voordeel; ik loop nooit het risico door iemand crea-bea te worden genoemd. (Wat toch wel heel erg moet zij...

Klopt, u heeft alweer bijna een week niets nieuws kunnen lezen op dit weblog. Ik kan dat verklaren. Ik heb namelijk een writer's block. Een writer's block waar ik mezelf mee heb opgezadeld , overigens, op de manier waarop ik mezelf wel vaker in de nesten werk. Kijk. (Staat u mij toe even in raadselen te praten.) Ik ben dus bezig met een soort van project. Of beter gezegd, met (hoewel dat meteen weer zo hoogdravend klinkt) een uitgelezen kans om een van mijn dromen waar te maken. Nee maar écht: alle randvoorwaarden zijn aanwezig. Ik heb een dinges gevonden en een dinges (en dan niet zomaar een dinges, nee, iemand die echt práchtige dingen... eh smurft ). Het enige dat ík nog even moet doen, is datgene waar ik pretendeer wordt geacht goed in te zijn: het zwart op wit, de letters op het papier, de woorden, het verhaal. Maar. Waarschijnlijk omdat ik te graag wil dat het heel goed wordt: Het. Lukt. NIET. Mijn writer's block is dus eigenlijk een heel specifiek writer's blo...

Edit. Dit is gewoon mijn driehonderdste blogpost! Zo, daar was ik weer eens. U dacht waarschijnlijk: die Novy die heeft de laatste tijd weinig te melden, haar leven moet zeker zo'n beetje stilstaan. Nou niets is minder waar hoor; ik heb van alles beleefd en gedaan en bedacht, het is allemaal alleen niet zo ehm.... logworthy . Lees maar. Vrijdag zouden we (uit nostalgie) gaan monopoliën met vrienden maar dronken in plaats daarvan een 3 liter fles wijn leeg. Een dubbele magnum (of in champagneterminologie een Jéroboam), vier flessen dus in één grote fles. (Die verder niet heel makkelijk te hanteren was ofzo.) Zaterdag deden we ook van alles en aten we mosselen en gisteren waren we op kraambezoek in Culemborg. Waar we een wandeling maakten langs de Lek en door het (onverwacht leuke) stadje en zomaar een oude bekende tegenkwamen (wat nee echt zó toevallig was) en waar we natuurlijk te lang bleven. Op de terugweg reden we vervolgens met drie hongerige kinderen achterin al twijfelend e...

Ik heb eigenlijk best wel een beetje een hekel aan dierentuinen, maar ja, Loïs had nog nooit echte wilde dieren gezien en bovendien gaf het Kruidvat gratis kaartjes weg, dus vooruit. Konden we lekker ongegeneerd een dagje foto's maken van het roze haar van Bo elkaar in een ander decor. Oh. U had ook foto's willen zien van dieren? Nou, eentje dan. (Tel de slurven.) (gniffel.)

Vandaag gingen we met onze dochters naar de kapper. (Ja, op maandag. Ik weet niet waar iedereen dat toch vandaan haalt, dat kappers ’s maandags geloten zijn, maar die van ons is gewoon open.) Loïs, die werd heel schattig van de knipbeurt en Bo, Bo’s haar werd zo goed! Zo goed dat ze, na zichzelf uitgebreid te hebben staan bewonderen in de spiegel, heel beslist en overtuigend zei: ‘Maar nu moet het nog roze.’ En ik – u mag het een moment van verstandsverbijstering noemen, ik noem het een jolige stemming rondom de begonnen herfstvakantie – zei: ‘Ja. Dat doen we.’ Dus we gingen naar dat rare haarwinkeltje waar ze de gekste kleuren ( uitwasbare! uitwasbare! ) haarverf verkopen, kozen de beste kleur roze uit en fietsten naar huis. Over wat er zich vervolgens in de badkamer afspeelde weide ik beter niet teveel uit (nja, er ontstond enige paniek toen ik zag dat ik de oren en de rug en het voorhoofd van mijn dochter ook roze aan het verven was en nog meer toen ik merkte dat het er ...