Valentijn

Er stak een envelop uit de brievenbus gistermiddag. ‘Merlijn’ stond erop. En er zat iets diks in. Vast zijn handschoen, gevonden door een van de buren, dacht ik. Dus ik scheurde de envelop open. Het bleek een Valentijnsbriefje. Met daarop geplakt een boterhamzakje, gevuld met snoephartjes. Onderaan het briefje stond ‘Van: onbekent’. Natuurlijk.
Mijn zoon van 5 krijgt gewoon een Valentijnsbrief. Heb ik nooit gehad. Ja, wel eens een kaart van Henk. En van andere vriendjes, eerder. Maar nooit echt. Anoniem.

"Je hebt een Valentijnsbrief gekregen," zei ik, toen Merlijn even later de keuken binnenkwam.
“Van wie?” Vroeg Merlijn.
“Van onbekent,” zei ik.
“Waarom?”
“Zo moet dat met Valentijn.”
“O.”

Ik bestudeerde het briefje nogmaals, om te proberen wat wijzer te worden. Het was een prachtig handschrift. Minstens groep 3, eerder nog groep 4. Zeker geen kleuterschrift. “Misschien is ie wel van Marjolijn,” zei Bo. Marjolijn is een meisje uit de klas van Bo. “Want die is verliefd op hem.”
Oja? Had ze daar niet eerst even toestemming voor kunnen vragen, aan mij bijvoorbeeld?
“Hm,” schokschouderde Merlijn. Hij propte een handvol snoephartjes in zijn mond, gaf er twee aan Bo.
“Ik zal haar ook een kaart sturen,” besloot hij manmoedig. “Morgen. Dan is het toch nog steeds wel Valentijnsdag?”

Ja hoor, jongen. Everyday is Valentine’s day.
Voor jou.

(Hebben we hem nou achteraf toch de verkeerde naam gegeven?)