Of vriendinnetje J. mocht komen spelen, vroeg Merlijn, toen ik hem ophaalde van school.
Ja hoor, J. mocht komen spelen.
Bo had voor de verandering eens niemand op sleeptouw, dus liep ik naar huis met drie kinderen. Vier.Tijdens het haal- en brengritueel beschouw ik Loïs niet zozeer als kind als wel als accessoire. Sorry Loïs.
We hadden ons nog geen tien stappen van de school verwijderd of J. viel op haar knie. En moest huilen. Dus ik troostte. Twintig meter verder viel Merlijn ook op zijn knie. En moest ook huilen. Een heel klein beetje maar, want hij had duidelijk een eer hoog te houden, als enige man in het gezelschap.
Ik riep tegen de kinderen en tegen wie het verder nog kon horen: “pas op jongens, ik geloof dat het vandaag nationale op-je-knie-val-dag is!”, maar het mocht niet baten. Want nog voor we de hoek van de straat hadden bereikt was ook Bo gevallen. Op haar knie. En met bloed, dus het ergst.
Thuis hebben we er maar even een foto gemaakt, van al die zere knieën.
En na de foto wilde Bo ook nog een pleister. Tss.
Ik vond het toch op z’n minst opmerkelijk.
Ik bedoel, het is nog niet eens vrijdag de 13e.
Wist u trouwens dat
- als het in februari vrijdag de 13e is, het - mits het geen schrikkeljaar is - in maart opnieuw vrijdag de 13e is? En dan ook nog een keer in november?
- dit pas in 2015 weer gebeurt, en daarna pas in 2026?
-ik in 2026 al 55 word?
- vrijdag de 13e in sommige culturen juist als een geluksdag wordt gezien, althans voor vrouwen?
- ik dat ooit ergens gelezen heb en sindsdien altijd onthouden, maar het nu nergens meer kan vinden?
- een pathologische angst voor vrijdag de 13e paraskevidekatriafobie heet?
- friggatriskaidekafobie een nog zeldzamer woord voor diezelfde angst is?
- ik best begrijp dat u dit allemaal een zorg zal zijn?
Het was misschien leuker geweest als ik pas over vier dagen een logje had geschreven over vrijdag de 13e. Ja.
Maar weet u wat? Plaats ik dan gewoon een linkje. Naar hier. En dan leest u het gewoonweer niet nog een keer.
Ja hoor, J. mocht komen spelen.
Bo had voor de verandering eens niemand op sleeptouw, dus liep ik naar huis met drie kinderen. Vier.
We hadden ons nog geen tien stappen van de school verwijderd of J. viel op haar knie. En moest huilen. Dus ik troostte. Twintig meter verder viel Merlijn ook op zijn knie. En moest ook huilen. Een heel klein beetje maar, want hij had duidelijk een eer hoog te houden, als enige man in het gezelschap.
Ik riep tegen de kinderen en tegen wie het verder nog kon horen: “pas op jongens, ik geloof dat het vandaag nationale op-je-knie-val-dag is!”, maar het mocht niet baten. Want nog voor we de hoek van de straat hadden bereikt was ook Bo gevallen. Op haar knie. En met bloed, dus het ergst.
Thuis hebben we er maar even een foto gemaakt, van al die zere knieën.
En na de foto wilde Bo ook nog een pleister. Tss.
Ik vond het toch op z’n minst opmerkelijk.
Ik bedoel, het is nog niet eens vrijdag de 13e.
Wist u trouwens dat
- als het in februari vrijdag de 13e is, het - mits het geen schrikkeljaar is - in maart opnieuw vrijdag de 13e is? En dan ook nog een keer in november?
- dit pas in 2015 weer gebeurt, en daarna pas in 2026?
-
- vrijdag de 13e in sommige culturen juist als een geluksdag wordt gezien, althans voor vrouwen?
- ik dat ooit ergens gelezen heb en sindsdien altijd onthouden, maar het nu nergens meer kan vinden?
- een pathologische angst voor vrijdag de 13e paraskevidekatriafobie heet?
- friggatriskaidekafobie een nog zeldzamer woord voor diezelfde angst is?
- ik best begrijp dat u dit allemaal een zorg zal zijn?
Het was misschien leuker geweest als ik pas over vier dagen een logje had geschreven over vrijdag de 13e. Ja.
Maar weet u wat? Plaats ik dan gewoon een linkje. Naar hier. En dan leest u het gewoon