Wij hebben geen tuin. We hebben wel een groot dakterras, een plein voor de deur, een park om de hoek en, aan de achterkant van ons huis, een gangetje met een schuurtje.
Een schuurtje waar mijn fiets niet in past. Dus die staat altijd in het halletje bij de voordeur.
Tenminste, ’s nachts. Overdag staat mijn fiets vaak buiten, op het plein, als ik er mee ben weggeweest. En dan moet hij ’s avonds dus nog naar binnen. Want anders wordt ie gestolen.
Het klinkt allemaal misschien wat omslachtig, maar zo doen we het al jaren. Bovendien hou ik nogal van mijn fiets, dus heb ik het er graag voor over.
Maar soms, heel soms, vergeet ik het. Om hem binnen te zetten. Of, en dat komt tot nu toe nog steeds op hetzelfde neer, ik denk dat ik het ben vergeten. En dan gebeurt het dus dat ik midden in de nacht ineens, vanuit diepe rust, overeind schiet en paniekerig uitroep: ‘Mefietstaatnogbuiten!’
En als Henk daar nog niet van wakker is geworden geef ik hem een por en roep het nog eens.
Omdat ik dan hoop dat hij zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken, omdat hij hem zelf persoonlijk binnen heeft gezet. Of omdat hij zeker weet dat hij mij het heeft zien doen.
Nee, niet omdat ik wil dat hij zijn bed uit gaat en dan in de vrieskou naar buiten om te kijken of ie er nog staat.
Of nouja.
Eigenlijk dat ook. Als het nodig is.
Waarom nu dit logje? Omdat het vannacht weer eens zover was. (De loos-alarm variant.)
En omdat ik het wel een mooie aanleiding vind om u voor te stellen aan mijn vijfde grote liefde in dit leven. Mijn fiets. Mijn mooie, grote, rode brandweerfiets.
Er kan een heleboel in en op.
Net zoveel boodschappen als er ook in een winkelwagentje passen:
Een slapend jongetje:
Een baby in een maxicosi:
Ik, met drie kinderen tegelijk. (Maar daar heb ik jammer genoeg geen foto van.)
En, toen ik nog zwanger was van Loïs, een heel gezin. Dan fietste Henk, ik zat achterop (met Loïs in mijn buik), Merlijn op het kleine zadeltje en Bo in de mand. Maar dat heeft er wel een beetje gek uitgezien denk ik.
Een schuurtje waar mijn fiets niet in past. Dus die staat altijd in het halletje bij de voordeur.
Tenminste, ’s nachts. Overdag staat mijn fiets vaak buiten, op het plein, als ik er mee ben weggeweest. En dan moet hij ’s avonds dus nog naar binnen. Want anders wordt ie gestolen.
Het klinkt allemaal misschien wat omslachtig, maar zo doen we het al jaren. Bovendien hou ik nogal van mijn fiets, dus heb ik het er graag voor over.
Maar soms, heel soms, vergeet ik het. Om hem binnen te zetten. Of, en dat komt tot nu toe nog steeds op hetzelfde neer, ik denk dat ik het ben vergeten. En dan gebeurt het dus dat ik midden in de nacht ineens, vanuit diepe rust, overeind schiet en paniekerig uitroep: ‘Mefietstaatnogbuiten!’
En als Henk daar nog niet van wakker is geworden geef ik hem een por en roep het nog eens.
Omdat ik dan hoop dat hij zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken, omdat hij hem zelf persoonlijk binnen heeft gezet. Of omdat hij zeker weet dat hij mij het heeft zien doen.
Nee, niet omdat ik wil dat hij zijn bed uit gaat en dan in de vrieskou naar buiten om te kijken of ie er nog staat.
Of nouja.
Eigenlijk dat ook. Als het nodig is.
Waarom nu dit logje? Omdat het vannacht weer eens zover was. (De loos-alarm variant.)
En omdat ik het wel een mooie aanleiding vind om u voor te stellen aan mijn vijfde grote liefde in dit leven. Mijn fiets. Mijn mooie, grote, rode brandweerfiets.
Er kan een heleboel in en op.
Net zoveel boodschappen als er ook in een winkelwagentje passen:
Een slapend jongetje:
Een baby in een maxicosi:
Ik, met drie kinderen tegelijk. (Maar daar heb ik jammer genoeg geen foto van.)
En, toen ik nog zwanger was van Loïs, een heel gezin. Dan fietste Henk, ik zat achterop (met Loïs in mijn buik), Merlijn op het kleine zadeltje en Bo in de mand. Maar dat heeft er wel een beetje gek uitgezien denk ik.