NOVY

De ochtend begon vandaag nogal ongebruikelijk. Namelijk met Henk, opgesloten in het toilet. En daar had hij al zeker 20 minuten gezeten voor dit nieuws mij bereikte. Ik werd wakker van twee kinderen naast mijn bed, die mij vertelden dat 'papa' de deur van de wc niet meer open kreeg. "Echt niet." Dus ik ging maar eens kijken, beneden. En riep: "Hallo?" tegen de dichte deur. "Ja het slot wil dus niet meer open!" klonk de stem van Henk van de andere kant. En hij zei nog iets wat niet al te vriendelijk klonk, maar dat verstond ik niet meer want ik was al op zoek gegaan naar een schroevendraaier. Om dat varkentje wel eventjes te wassen. (Met een trucje dat ik nog kende van een paar maanden geleden toen Merlijn plotseling de rare gewoonte had zichzelf op te sluiten in de badkamer.) Maar hee, wat gek. Dat ging niet! Het slot zat echt vast. Geblokkeerd. Jammed . Stuck . Geen beweging in te krijgen. Ook niet als ik heel hard heen en weer wrikte met de sch...

Wij hebben geen tuin. We hebben wel een groot dakterras, een plein voor de deur, een park om de hoek en, aan de achterkant van ons huis, een gangetje met een schuurtje. Een schuurtje waar mijn fiets niet in past. Dus die staat altijd in het halletje bij de voordeur. Tenminste, ’s nachts. Overdag staat mijn fiets vaak buiten, op het plein, als ik er mee ben weggeweest. En dan moet hij ’s avonds dus nog naar binnen. Want anders wordt ie gestolen. Het klinkt allemaal misschien wat omslachtig, maar zo doen we het al jaren. Bovendien hou ik nogal van mijn fiets, dus heb ik het er graag voor over. Maar soms, heel soms, vergeet ik het. Om hem binnen te zetten. Of, en dat komt tot nu toe nog steeds op hetzelfde neer, ik denk dat ik het ben vergeten. En dan gebeurt het dus dat ik midden in de nacht ineens, vanuit diepe rust, overeind schiet en paniekerig uitroep: ‘Mefietstaatnogbuiten!’ En als Henk daar nog niet van wakker is geworden geef ik hem een por en roep het nog eens. Omdat ik dan hoop...

Twee van onze buren deden mee in de race om een plek in het programma 'Herrie aan de Horizon'. U weet wel, met Herman den Blijker op een boot. Die deze serie door het Caribisch gebied gaat varen. Men diende zich op te geven als duo, want, zoals te lezen is op de website , de centrale vraag van dit seizoen luidt: 'Wie wordt het beste hobby-kookstel van Herrie aan de Horizon 2009?' (Pardon, kookstel ? Is dit een grappig bedoelde woordspeling?) Enfin. Buurman en Buurman, die - eerlijk is eerlijk - allebei heel goed kunnen koken, waren door hun partners als kandidaat opgegeven. Met blijkbaar een leuke brief, want na de schriftelijke selectie werden ze uitgenodigd voor de eerste voorronde. En die was afgelopen woensdag, in Aalsmeer. De avond tevoren gingen ze nog een keertje oefenen, natuurlijk. U weet wel, wat experimenteren met verschillende ingrediënten. Alle kooktechnieken nog een keertje de revue laten passeren. (Een beetje barderen en larderen , blancheren en braiss...

Een tijdje geleden vroeg een van mijn buren, die schrijft op wonen.blog.nl , of ik samen met hem wilde bloggen. Over wonen. Ik zei: “Goh.” En: “Tsja.” En: “Ik zal er eens over nadenken.” En daar bleef het bij. Want ‘wonen’? Wat weet ik nou over wonen? Ja, okee, ik woon. Net als 16.428.309 andere Nederlanders. (Nee, de daklozen niet meegerekend, duh). Ik heb 4 muren en daar bevind ik mij regelmatig tussen, met man en kinderen. En ik heb een dak en daar zitten we onder. Ik woon jij woont wij wonen. In Holland staat een huis. Maar dat is waarschijnlijk niet wat hij bedoelde. Ik moest vast schrijven over hypotheekrenteaftrek en WOZ-waarde. Of over warmte-isolatie, en besparen op de stookkosten. Misschien over designkoelkasten en stoomovens en home cinema sets . En dat weet ik allemaal niet hoor. Want ik doe gewoon maar wat, met dat wonen. Ik woon maar een eind in het wilde weg. Dus erover schrijven? Neu. Ja, ik heb wel eens verslag gedaan van mijn ervaring met onze schoonmaakster. (Dat i...

Dacht ik tot een paar jaar geleden bij Hawaii nog gewoon aan Magnum P.I. en Glenn Medeiros, tegenwoordig denk ik als ik Hawaii hoor altijd aan Tienke . Mijn zusje. (Maar ik was toch opgegroeid als enig kind? Ja, dat is zo. Tienke is mijn halfzus. En dat weet ik pas sinds 1996, toen ik, pakweg, 25 was. Maar we kennen elkaar al sinds onze kindertijd. En hoe dat allemaal zit vertel ik vast nooit. Want ik zou niet weten hoe ik dat in een logvat moet gieten.) Mijn zusje woont dus actually op (in?) Hawaii, met man en dochtertje Aisha van anderhalf. Hoe cool is dat! Ik krijg dus regelmatig dit soort filmpjes toegemaild: O, sh** dat werkt niet. Probeer het even te visualiseren: Palmbomen. Een rokende vulkaan in de verte. Op het strand een blote meisjesbaby die een zandkasteel bouwt. Surfers in de branding. Op de achtergrond een walvis die tientallen meters uit het water omhoogkomt en met een enorme plons weer onder het oppervlak verdwijnt. En dan word ik heel jaloers. En ga meteen mi...

Terwijl ik hier achter mijn computer zit te zwoegen op een onderzoeksrapport klinkt uit de box de stem van mijn kleinste dochter: Tata, tatata, tata. Net een echte baby. Het klinkt zo gezellig, dat ik er maar even een kopje koffie bij haal en er naar ga zitten luisteren. Want gezellig, daar ben ik wel aan toe. Okee, ik weet het wel, ik zou een half uur eerder op kunnen staan. Dat zou een heel stuk schelen. Maar ja: winter, lekker warm in bed, zo donker nog buiten...dus wordt het toch steeds half acht voor ik een keer onder de douche sta. Met dan nog een uur om op school te komen, met drie kinderen. Waarvan twee met ingepakte tassen met fruit en drinken en een broodtrommel voor 'de overblijf', en een derde die alleen meegaat voor spek en bonen maar desalniettemin aangekleed en warm ingepakt moet worden in de wandelwagen met vaak ook nog de regenkap eroverheen. Eerlijk zijn: de boterhammen smeert Henk, voordat hij om kwart over 7 naar de trein fietst. En wat hij ook nog doet is ...

En toen vloog er ineens een stokje door de lucht. En dat stokje ging van daar naar daar via daar en kwam ook nog daar terecht. Plaats de vierde foto uit de vierde map van je computer , stond er in dat stokje gekrast. Leuk! Maar het was niet echt aan mij, vond ik, om zo'n stokje te vangen. Bovendien snapte ik 'm niet eens: vierde map? Wat vierde map? Welke vierde map? Mijn computer stond vol met vierde mappen! (Wacht eens...lag dat misschien aan mij? Was dat blijkbaar niet bij iedereen zo? Zo'n bende?) En zo kwam het dus dat ik vannacht om half twee, moe maar voldaan, mijn volledig opgeschoonde, geordende en gearchiveerde computer uitzette. Maar niet voordat ik eventjes, geheel vrijblijvend uiteraard, had gespiekt in de vierde map. En de vierde foto, die bleek toch leuk te zijn! Dus wat ik nu doe? Gewoon laten zien! 1 Januari 2004, vroeg in de ochtend. Bo die net haar cadeau heeft uitgepakt. En buiten alsof het vuurwerk die nacht de hemel permanent roze had gekleurd. (...

In oktober vorig jaar was daar ineens dat moment. Dat de tijd rijp was voor een schoonmaakster (hulp in de huishouding, interieurverzorgster, poetsvrouw, geen idee wat tegenwoordig de correcte aanspreekvorm is). Sinds ik was begonnen als freelancer en de opdrachten begonnen binnen te komen, en helemaal nadat Loïs was geboren, werd het hier echt een tyfusteringzooi deed ik niet zoveel meer in huis. Okee, ik schopte af en toe iets onder de bank of het kleed en héél soms nam ik de stofzuiger nog wel eens ter hand, maar van de vloer eten kon echt niet meer. Of juist wel dus - zoals het tegenwoordig lollig is om te zeggen: ' er ligt genoeg ' - maar niet zonder gevaar voor eigen leven. Dus ik gooide maar eens een balletje op in mijn omgeving. En toen wist mijn schoonmoeder wel iemand: M. M. werkte bij mijn schoonouders in het verzorgingshuis en zocht daarnaast nog een adresje voor een aantal uren in de week. "Maar," zei mijn schoonmoeder, "het is wel een Surinaamse...

Henk kwam terug uit Brussel en nam mee..... souvenirs! Mijn wereldreiziger. T-shirts voor Bo, Merlijn en Loïs (' my first Belgian T-shirt '). En voor mij (tromgeroffel): een sneeuwbol van Manneken Pis. Hoe gaaf! Dé onbetwiste nummer 1 in de categorie 'souvenirs uit Brussel'. "Wat is dat nou?" vroeg Merlijn. "Dat, mijn zoon, is een jongetje. Een jongetje dat staat te plassen. En in Brussel, waar papa was, daar staat ie in het groot. Een stenen beeld van een jongetje dat staat te plassen. En niet zomaar een beeld, het is ook een fontein; uit het piemeltje spuit water. Zodat het net lijkt of het jongetje echt staat te plassen. En weet je hoe het beeld heet? Manneken Pis." Klaar: de slappe lach. Zo makkelijk scoren hè als iemand zich in de poep- en plasfase bevindt. En toen wou hij natuurlijk ruilen. Maar dat ging mooi niet door. Doei! Ik ga daar een beetje mijn Manneken Pis ruilen voor een veel te klein T-shirt. Gisteravond, toeval bestaat niet (...

Ja, je bent vinoloog of je bent het niet. Even een leerzaam logje. Saai? Ja, wel een beetje saai. Maar hee: het gaat over wijn, niet over aërodynamica. Eerst is een druif nog klein en hard en groen. En zuur. Onder invloed van licht en warmte gaat ie dan groeien en wordt zoet en sappig. En minder zuur. Zoet wordt de druif door fotosynthese: onder invloed van zonlicht zetten de groene bladeren van de druivenstok koolzuur om in suiker. Minder zuur wordt de druif door verbranding. Eigenlijk het omgekeerde, want hierbij wordt de suiker (niet alle suiker natuurlijk, een klein deel) weer omgezet in koolzuur. Met als bij-effect dat het zuur in de druiven wordt afgebouwd. Op het snijpunt van die twee tegengestelde processen zijn de druiven dan zo ongeveer rijp. En dan moet er geoogst worden. Dat is de kunst: de druiven plukken als ze precies goed zijn. D.w.z. met voldoende suikers om een goed alcoholpercentage te bereiken, en met precies genoeg zuren voor de balans. Niet teveel zuur: das ni...

Het is eigenlijk de schuld van Susy . Die op haar blog beschreef wat ze dacht toen uit de 20 weken-echo bleek dat het kindje in haar buik een jongetje was. Ik meende me te herinneren dat ik, jaren terug, zo’n beetje exact hetzelfde had opgeschreven, in het 9 maanden zwanger-dagboek van Merlijn. Wat ik vervolgens natuurlijk onmiddellijk moest gaan opzoeken, om te kijken of ik gelijk had. Ja, stom. Nogal naïef. Gewoon even niet bij nagedacht. Dat die 9 maanden van Merlijn voornamelijk in 2003 vielen. 2003. Dát jaar. Ik zag het natuurlijk meteen toen ik begon te bladeren. Ojee, dacht ik. Stoïcijns als ik ben heb ik natuurlijk toch eerst even de betreffende passage opgezocht (inderdaad: bijna letterlijk! Geweldig, mijn geheugen!) en een reactie getyped op de post van Susy. Maar daarna. Móést ik gaan lezen. En ook weer een beetje huilen. Want 2003. Poeh, 2003. En hoewel ik me had voorgenomen dit blog vooral luchtig te houden, ga ik het verhaal toch maar vertellen nu. Op 1 januari vierden ...

Henk is vanmorgen vertrokken naar Brussel. Op 'excursie' naar een geluidsstudio, met een groep studenten. Tot woensdag ben ik een alleenstaande moeder. En kijk waartoe dit nu al leidt: ledigheid. We staan op deze voorlopig laatste 'onder nul'- dag niet op het ijs, met onze sjaals om en wanten aan. Nee, we hangen voor de televisie in onze pyama's (alleen Loïs is aangekleed) en eten tosti's op de bank. Misschien dat het morgen nog wat wordt met dit eenoudergezin.

Nee, dit gaat niet over mij. Mijn kind heet Loïs, niet ik. Ik reageer altijd metéén als mijn kinderen mij iets willen vragen! Ook als ik geconcentreerd achter mijn computer zit. Denk ik.

Nu ben ik ziek. Ja, dat kon ook eigenlijk niet uitblijven hè. Als je hele gezin het heeft gehad. (Ja, Henk ook: gisteren). Maar blijkbaar dacht ik dat ik de dans zou ontspringen. Omdat ik de moeder ben. En 'moeders zijn nooit ziek' zei mijn eigen moeder altijd al. Eigenlijk, maar nu ben ik wel heel eerlijk, dacht ik stiekem ook: Ik ben gewoon de allersterkste hiero. Zo'n virus, daar ben ik tegen bestand. Henk niet, nee, natuurlijk niet..want *rolt met haar ogen*.... mannen ! Maar misschien had ik dat laatste niet moeten denken. Of moeten afkloppen, op ongeverfd hout. Hoe dan ook, ik neem alles terug. Want nu loop ik zelf leeg. Maar het is allemaal niet zo erg hoor. Ik hoef even niet te werken van mezelf (want concentreren is zo moeilijk met die onderbrekingen telkens), maar ik mag wel bloggen en tennissen op de Wii . Bovendien: ik voel de kilo's eraf vliegen, dus met dat goede voornemen komt het ook dik in orde. Als ik maar zorg dat ik heel dicht in de buurt van de wc...

En ze leest een boek. Over bloemetjes en bijtjes. En spinnen. (Geweldig, het spiegeltje! Heb ik dus zonder dat ik het wist dat lieve hoofdje twee keer gefotografeerd, met één druk op de knop! Knap hè?)

Loïs is ziek. Je weet dat ie komt, de dag dat je kindje voor het eerst ziek is, maar je hoopt wel dat dat nog heel lang duurt. En dat het dan een verkoudheidje zal zijn, een beetje koorts misschien, maar geen buikgriep. Want een misselijke baby, dat is zielig! Ik had het kunnen zien aankomen, of er op zijn minst rekening mee kunnen houden, want een paar dagen geleden, op 2 januari, hadden Bo en Merlijn het. Ik had er toen al een logje over willen schrijven, over hoe schattig ze samen ziek waren, over dat ze hun matrassen tegen elkaar aan hadden gelegd op de grond in Merlijn's kamer, over hoe zorgzaam ze elkaar bijstonden: teiltje aangeven, nieuwe wc-rol zoeken in de kast...maar toen ze de volgende ochtend alweer allebei kiplekker waren ('Ik wil patat!' riep Merlijn) besloot ik het te laten voor wat het was. Maar nu dus alsnog. Want nu heeft Loïs het. En als baby's een buikvirus hebben kan dat gevaarlijk zijn. Want baby's kunnen snel uitdrogen, als ze geen vocht bin...

Dit Nieuwjaar is in meerdere opzichten een ander Nieuwjaar dan voorgaande 'Nieuwjaren'. Heel anders dan vorig jaar, toen ik zwanger was en mijn goede voornemens vooral te maken hadden met het op de wereld zetten van een gezond kindje. (Wat gelukt is. Nog maar eens Hoera!) En ook anders dan de jaren daarvoor. Want dit is het eerste Nieuwjaar waarin ik zeker weet dat ik niet meer zwanger zal worden. Tenminste, als er niet iets grandioos verkeerd gaat . Dit jaar begint met het besef: Ons gezin is af. En dat is nogal wat. Het vereist een heel andere aanpak. In plaats van ons te concentreren op het bouwen van een nest, moeten we ons nu weer gaan concentreren op ons leven. En op ons lijf. Mijn goede voornemens voor dit jaar liggen dan ook op het gebied van sporten en gezond eten. Concreter: 6 kilo afvallen en dat het liefst voor de zomervakantie. Zodat als ik in mijn bikini loop alle mensen denken: Heeft die vrouw 3 kinderen gekregen? Dat bestaat niet! ik me niet al te erg hoef te ...