NOVY

En Bo en Merlijn, die hebben vanmiddag met hun vriendjes ranja verkocht in het park. Voor 30 cent per bekertje. Haha, rijk dat ze zijn geworden! ;)

Ik was eigenlijk van plan om iets te schrijven over de combinatie van moederschap met freelance werk, dat dat aan de ene kant geweldig is, maar dat het soms ook een heleboel concentratie en discipline vergt, wat dan weer best lastig is voor iemand met soms wat eh... gebrek aan focus, zoals ik. En toen ik bedacht dat ik dan gekscherend zou roepen dat drie kinderen in feite al meer is dan ik kan handelen , drong zich een verhaal op dat ik blijkbaar een beetje had weggemoffeld, maar dat misschien * Jack Nicholson grijns * een veel beter welkom is voor mijn talloze nieuwe bezoekers . (Vlees, kuip, u weet wel.) Ik ben onlangs Merlijn een beetje vergeten. In het park. Ik was er een vriendin tegengekomen, met haar kinderen. Die met mijn kinderen gingen spelen, zodat wij leuk konden kletsen. Toen het kouder werd besloten we bij mij thuis (vlak bij) nog even koffie te gaan drinken. Dus we pakken onze spullen in, ik zet Loïs op mijn fiets, zie nog een kind lopen dat van mij is en zeg: ‘Kom we ga...

Het begon ermee dat we via facebook werden uitgenodigd voor een evenement. Paasfonduen op Eerste Kaasdag . Locatie: Henk en Yvon 'Verrek,' zei Henk, 'dat is bij ons.' 'Ja,' zei ik. 'Ik las het ook.' En toen we zagen dat er zich inmiddels ook al een tiental gasten had aangemeld, gingen we braaf aan de slag met het maken van een boodschappenlijst ( want ook al stond er in de originele uitnodiging dat iedereen iets zou meenemen; men vond het later toch handiger als de inkopen centraal zouden worden gedaan - goh) , het regelen van extra tafels en stoelen, en het waarschuwen van de buren. Oh nee, dat laatste was best een heel goed idee geweest, maar vergaten we. Jammergenoeg. U moet weten dat feestjes bij ons nogal eens de neiging hebben om uit de hand te lopen. In gezelligheid. Want naast drie verschillende kaasfondues en rauwkost en brood en salades was er wijn. Véél wijn. En ook was er bier en whisky en misschien zag ik zelfs een fles absint staan. Enfi...

Wist ik veel dat zo'n fiets in een doos, nog niet volledig geassembleerd, wordt afgeleverd. Nee; ik kocht de fiets tenslotte niet bij Ikea. Maar zoals u weet draai ik mijn hand nergens voor om. Ik sleepte alle onderdelen naar buiten, rommelde wat in de gereedschapskist, ging voortvarend aan de slag en voila , vier uur later : een heuse oerdegelijke maar oh zo coole omafiets voor onze belachelijk grote dochter. Ok. Met een klein beetje hulp van een buurman en zijn sleutel 13. Maar toch. (Dit was overigens al vorige week. Maar met terugwerkende kracht bloggen, dat kan best vind ik.)

Ja, dat was eigenlijk wel een goeie vraag. Wat gingen Bo en ik eigenlijk doen op Pampus? We hadden een jubileum te vieren. Met een groep meiden vrouwen, die allemaal tien jaar geleden zwanger waren, en hun kinderen van nu allemaal negen. We kennen elkaar van een 'ben jij ook uitgerekend in december 2001' platform op internet, dat later overging in een besloten forum, onder de naam (daar gaat mijn zorgvuldig opgebouwde imago ) 'Het Mutsenplein'. En hoe suf dat ook moge klinken, het is - alleen al uit documentaire-achtig oogpunt - écht heel leuk. Twaalf vrouwen (of eigenlijk zestien, maar vier waren niet mee), met totaal verschillende levens, banen, woonplaatsen, gezinssamenstellingen, maar met (in elk geval) één overeenkomst: een kind van dezelfde leeftijd. Enfin. Het blijkt dat foto's laten zien van een jubileum redelijk onmogelijk is zonder mijn regel (geen foto's plaatsen van anderen dan mijn gezinsleden - tenzij met uitdrukkelijke toestemming) te schen...

Ik: Hee Bo, morgen is het feestje van T. hè? Bo: Klopt! Ik: Gaan we vanmiddag samen een cadeautje kopen, of zal ik het doen, als ik toch in de stad ben straks? Bo: Doe jij maar. Ik: Goed. Heb je een idee wat je hem wil geven? Bo: Een Björn Borg onderbroek. Ik: een wah...húh!? Bo: Ja. Vindt ie leuk. Ik: (.....) Ik: (.....) Ik: Weet je wel wat dat kóst, zo’n Björn Borg onderbroek? Toen ik later op de ochtend mijn fiets op slot zette bij de boekwinkel, om een stripboek ofzoiets te gaan kopen, viel mijn oog toevallig op de etalageruit van de tegenover gevestigde mannenwinkel. Waarop met grote rode letters was geschreven: BJÖRN BORG FOR KIDS 2 HALEN = 1 BETALEN Ja. Da’s overmacht hè. ‘Wist jij,' zei ik tegen de verkoopster, terwijl ik twee onderbroeken stond af te rekenen, een voor T. en een voor Bo - een meisjesmodelletje - ‘dat kinderen in groep 5 elkaar tegenwoordig ondergoed cadeau doen?’ Nee, wist ze niet. Maar ja. Dat wij in groep 5 zaten is natuurli...

Oftewel we schopten onze stadskinderen maar weer eens de natuur in vandaag.

2005 was het jaar dat Bo stápelverliefd was op Ali B. Of hoe dat ook heet, als je drie bent. Ze gaf in elk geval altijd kusjes op de beeldbuis, als ie op televisie was. En dat was ie nog al eens. Een collega van Henk bleek iets te kunnen regelen bij een optreden van Ali B in de Flint in Amersfoort, en zo zat ze in december, vlak voor ze vier werd, op de bank bij haar grote held (oh typte ik toch bijna knuffelmarokkaan) en daarna op de eerste rij bij de show, met haar papa. En nouja, sindsdien vind ik Ali B eigenlijk ook wel een schatje. Niet dat het me interesseert wat ie doet (hoewel dat Op Volle Toeren programma leuk schijnt te zijn?) of dat ik zijn muziek dig, maar hij hangt al jaren in tweevoud op de kamer van Bo, dus hij hoort er gewoon een beetje bij. En soms stof ik hem eens af. Zoals vanmiddag.

Al een paar dagen spookt deze absurde zin door mijn hoofd, waarvan ik dacht dat ik de oorsprong wist, namelijk de oudejaarsconference 'De Openbaring' van Freek de Jonge, uit 1982. Het is een zin - dacht ik - uit het 'opstel van zijn zoontje' over de Derde Wereldoorlog, dat ik destijds - toen ik oudejaarsconferences, cabaret in het algemeen en Freek de Jonge in het bijzonder nog leuk vond - volledig uit mijn hoofd kende en letterlijk kon meepraten. 'We lagen in bed. Mama bij haar vriendin en papa in het opklapbed met de opblaaspop.' Etc. Gisteravond sloeg ik aan het googlen om het fragment in kwestie eens op te zoeken om te kijken of ik het nog steeds zo grappig vond ( nee ) en of ik het nog steeds kon playbacken ( ja - wat eens te meer aangeeft dat ik nodig mijn harde schijf moet opschonen ). Wat echter vooral opviel, en wat me eerlijk gezegd zeer verontrustte, was dat het betreffende zinnetje in het fragment NIET VOORKOMT. Húh?? Ik zit nu dus ...

Het zal u misschien worst zijn, maar ik hou niet zo van fruit. Niet dat ik het niet lust hoor, ik lust namelijk alles. (Waarbij ik dan met ‘alles’ bedoel: ‘alles dat geschikt is als voedsel’. Dat u zometeen niet hilarisch op de proppen komt met hondenpoep. Of stoeptegels.) Maar ik hou er dus niet van. Nooit zal ik dus zomaar uit vrije wil een stuk fruit van de schaal pakken. En twee stuks al helemaal niet. Ik denk ook nooit: Kom, laak eens een appeltje schillen. Of een mandarijntje pellen. En wat ik al helemáál nooit in mijn hoofd zal halen is om een sínaasappel te eten. Ik hoop niet dat ik u hiermee massaal verjaag, maar ik zal eerlijk zijn: mensen die in hun lunchpauze een sinaasappel tevoorschijn halen en een mesje , worden door mij van nature gewantrouwd. Sinaasappels zijn namelijk helemaal niet bedoeld om op te eten, daar ben ik van overtuigd. Alle sinaasappels zijn perssinaasappels. Wat ik dan precies zo tegen heb op fruit, vraagt u zich af? Ik vraag het mezelf ook wel eens a...

'Mijn spreekbeurt gaat over de luiaard. De luiaard is heel erg lui. Of eigenlijk: heel erg langzaam. In 1 minuut komt hij maar 2 meter vooruit! Er zijn twee soorten luiaards: de tweevingerige luiaard en de drievingerige luiaard. De drievingerige luiaard komt meer voor en daar ga ik het nu over hebben. Dit is de drievingerige luiaard. Kijk maar, drie vingers. De latijnse naam van deze luiaard is Bradipus tridactylus . Hij is ongeveer een halve meter groot en weegt tussen de 2 en 5 kilo. Hij kan 40 jaar worden. De luiaard woont in Zuid-Amerika. De luiaard hangt de hele dag. Met vier poten aan een tak. Hij kan ook aan twee poten hangen maar dat doet hij liever niet want daar wordt hij moe van. Hij eet ondersteboven, slaapt ondersteboven en verplaatst zich ondersteboven. Hij ziet de wereld meestal op zijn kop. De luiaard is een herbivoor: hij eet alleen bladeren van bomen. De luiaard leeft dus tussen zijn eten. Hij heeft lange armen waarmee hij takken kan pakken die ver weg hangen. Hij...

Ja, daar vind u dan weer niets aan hè. Dat geblubber van mij over een mooie voorstelling. (Het Hortensiasyndroom , welke blogger lijdt er niet aan.) Dus wat nu? Gewoon meer van zulks. Ik zat namelijk net te bedenken dat de dingen die ik de afgelopen drie avonden deed, best wel vreemd ver uit elkaar liggen. Iemand die probeert een profiel van mij op te stellen aan de hand van mijn activiteiten raakt onherroepelijk de kluts kwijt. Geen peil op te trekken. Ik zou er zelf ook bijna schizofreen van worden. Donderdag zat ik op een paard (nb technisch gesproken een foto van een paar weken geleden), vrijdag liep ik geëmotioneerd door een oud fabriekscomplex in Scheemda - u weet wel en gisteravond was ik - of all things - bij een básketbalwedstrijd. Gasterra Flames tegen Amsterdam. Een activiteit, geregeld via de school van Bo. (Twee tribunevakken vol met kinderen uit groep 5, 6 en 7, met blikjes cola, snoep en spandoeken. Heeft u het beeld?) Ik was al vaker bij ...