NOVY

Op zich had ik best een blije dag want het is warm en hee, dan ben ik altijd blij. En ik deed ook heel veel goeie dingen zoals mijn schoonmoeder helpen met stapels en stapels post en papierwerk (mijn schoonvader bewaarde werkelijk álles!) en naar de H.ema gaan voor eyeliner en verjaardagscadeautjes voor jan en alleman. Tussendoor bracht ik drie kinderen van a naar b naar c en terug naar a via d en ik rekende uit dat ik zeker 15 kilometer heb gefietst vandaag. Ik bedoel maar te zeggen, dat ik nog steeds niet heb hardgelopen (ik ben er overigens van overtuigd dat het volgens de letter der grammatica gehardloopt moet zijn, net als gestofzuigd , maar ik heb tot nu toe helaas geen medestanders gevonden) en dat mijn verjaardagscadeau derhalve nog steeds onaangeraakt in de schoenendoos ligt, is helemaal niet zo erg. Want ik kom heus wel aan mijn beweging. Okee, tuurlijk, ik heb ook gewoon last van startersvrees. Bovendien denk ik telkens als ik dat schema bekijk: jemig, voor die 4 keer 2 mi...

Het regent diploma's en rapporten. Zo haalde Bo vanmorgen haar Zwemvaardigheidsdiploma 1. Of het super-zwembrevet ofzo. Een vervolg op het C-diploma in elk geval. (Waar ik overigens allemaal lekker niks mee te maken heb, dat doet ze allemaal met schoolzwemmen. Ik mag alleen komen kijken bij het afzwemmen.) Dinsdag 'moet ze op' voor haar trapeze diploma A. (What the f*ck? Trapeze-diploma?) en ze kreeg haar rapport deze week. Een goed rapport. Net als dat van Merlijn trouwens. Na de vakantie gaan ze naar respectievelijk groep 5 en groep 4. En Loïs ging naar het consultatiebureau. En daar zei de arts: 'Goh, ze kan al twee woordjes achter elkaar zeggen'. En, nee, toen zei ik niet dat ze ook al Shakespeare kon citeren. Ik hield gewoon wijselijk mijn mond en knikte vriendelijk. En thuis ontdekte ik dat ze precies net zo groot en zwaar was als Bo en Merlijn met 2 jaar en 1 maand: 91 centimeter en 13 kilo. Lollig hè: alsof we drie keer hetzelfde kind hebben gekleid. Goh. ...

Sorry, Te melig. Maar ja. Lol met de iPhone. U kent het wel. Edit 23-6: Okee, ik geloof dat ik even wat moet uitleggen, voor ik van kindermishandeling wordt beschuldigd. Of Aktiegroep Burgerbelangen op mijn nek krijg. Kijk. Ik schud natuurlijk niet écht met Loïs (duh!). Het is een foto op mijn iPhone, waarop een appje is losgelaten, waarmee je een gedeelte van de foto kunt laten wiebelen. Dat wiebelen filmden we dan weer, met de iPhone van Henk. (En omdat ik niet kon zien wat ik deed en dus niet wist hoe hard ik precies met de telefoon moest schudden voor het gewenste effect ziet het er dus een beetje beroerd uit.) De hand die het hoofdje van Loïs vasthoud is overigens de hand van Bo. De combinatie van precies die foto (die al maanden geleden is gemaakt) met het wiebeleffect maakt het zo grappig. Vonden wij dan. Kijk. Lieve mama. Met driedubbele onderkin.

Tijdens het leeggooien van mijn telefoon kwam ik een foto tegen die me deed beseffen dat ik hier de laatste tijd twee onderwerpen heb laten liggen. Twee onderwerpen die u dus nog van me tegoed heeft: De Jurk en De Vinger. De Jurk Ik kwam hem tegen op een tweedehandskinderkledingbeurs. Er zat een scheurtje in en de rits was stuk (maar we hebben oma, dus dat vormde geen beletsel). Ik betaalde er 6 euro voor en hij paste Bo perfect. Hij stond haar zelfs zo mooi dat ik stiekem een beetje jaloers was. Ze droeg hem op de begrafenis van haar opa. Omdat ze vond dat ze haar mooiste jurk aan moest en ik haar groot gelijk gaf. En daarna, daarna ging de jurk mee naar Sicilië . Ik hing hem, als enige kledingstuk, in de kast. (Op vakantie leven wij graag gewoon uit de koffer. Kasten inruimen in een vakantiehuis, pff.) We waren alweer ruim een week thuis toen ik het merkte: De Jurk. De Jurk was weg. En toen zag ik hem voor mijn geestesoog hangen: in de kast, in het huisje op Sicilië. Niet gedragen. V...

Ik ben jarig maar er klopt iets niet. De zon schijnt namelijk niet. En ik ben verkouden. Met keelpijn van betekenis en een dicht oor. Dat hoort niet zo, mensen. Want op 18 juni is het - waar ik ben - altijd mooi weer. Altijd. En, op 18 juni, ben ik het bruisend en stralend middelpunt van het universum. Altijd. Maar vandaag dus niet. Ik straal niet, ik bruis niet. Ik snotter. Dus ik hoop maar niet dat deze dag exemplarisch is voor het jaar dat voor me ligt, want dan ben ik nog niet jarig. Zeg maar . Enfin. Om een vorig jaar gestarte traditie in ere te houden geef ik mezelf wel een liedje cadeau. En koos ik vorig jaar nog voor iets hips en actueels, vandaag geef ik mezelf een liedje uit 1988; het wonderschone jaar waarin ik zeventien werd.

Morgen worden wij 100. Wij, als in: ons gezin. Geteld in hele jaren per persoon. Wij verjaren hier tegenwoordig in lustra. Als het goed is worden we over 20 jaar 200. Maar laat ik dáár vooral nog even niet aan denken; dat ik morgen 39 word is al erg genoeg. Ik kan u dit zeggen: 39 is echt een heel rare leeftijd voor iemand van zeventien. Ik hou het er dus maar gewoon op dat we met z’n allen 100 worden. We hebben nog een tijdje met het idee gespeeld om een groot feest te geven. U weet wel: 100 mensen uitnodigen, 100 verschillende hapjes maken, dat. Maar bah: helemaal geen zin in zo’n feest. Feest = gedoe. Feest = duur. Feest = pfff, gedoe. Dus geen feest. Lékker. Geen feest. (Alleen maar een klein feestje. Dûh, ik ben natuurlijk wel járig.)

Door die beesies van de Appie heb ik nu dus steeds dat suffe liedje in mijn hoofd - en ik zal vast niet de enige zijn: Allemaal Beestjes . (Weet je wat ik zie als ik gedronken heb, etc. Nee? Klik .) Een vreselijk liedje, waar ik tegelijkertijd een soort van tedere gevoelens voor koester. Omdat ik er hoegenaamd zonder dat liedje niet was geweest. We spreken 1967. Mijn moeder werkte bij een zakkenfabriek. Een fabriek waar zakken werden gemaakt: papieren zakken, plastic zakken, grote zakken, kleine zakken. Heel boeiende materie. En mijn moeder werkte daar dan als typiste. U moet zich dat als volgt voorstellen: in een kantoor met lange tafels zaten een stuk of twintig dames, allemaal achter hun eigen typemachien. Facturen uit te tikken. En pakbonnen. En weet ik veel wat voor documenten nog meer. Tikketikketikketik. En dat was dan ook meteen het enige geluid dat je hoorde, want er mocht tijdens werktijd niet gepraat worden. Niet. Gepraat. En mijn moeder, nja, die werd daar dus e...

Bo zit sinds kort op atletiek. Zeg nou zelf: ziet dat er goed uit of ziet dat er goed uit? En dat brengt me meteen op het volgende. Hardlopen. Iedereen doet het tegenwoordig. Vroeger heette het joggen. Toen deed niemand het. Maar nu iedereen. Zelfs Henk. Die loopt met gemak 10 kilometer zonder te stoppen. De uitslover. Nou, ik begin er dus niet aan. Dáhág: ik ga mezelf daar een beetje moe lopen maken. Maar, ik heb het al eens eerder gezegd, ik doe niet aan principes. (Men noemt dat ook wel opportunistisch. Maar dat is overdreven; het is heus niet zo dat ik met alle winden meewaai, het is meer dat ik mijn eh... overtuigingen zo nu en dan aanpas aan eh... veranderende omstandigheden. Heel flexibel, feitelijk.) Zo besloot ik vanmiddag ineens, in een opwelling, de Perry-sport binnen te gaan. Om me voorzichtig wat te oriënteren op renschoenen. Running shoes. Zien of er een leuk modelletje te vinden was. Iets in mijn kleur. Gewoon, even stiekem kijken. Hoe dan ook. Ik had het beter niet ku...

We zaten in de auto, de radio keihard aan, mee te zingen met Iggy Pop’s Lust for Life , toen ik in mijn achteruitkijkspiegel ineens een aantal rode lampjes zag, die de woorden STOP POLITIE vormden. ‘Ik moet stoppen van de politie,' zei ik met een lichte paniek in mijn stem. Want natuurlijk, de politie is je beste vriend enzo maar ik weet niet hoe het u vergaat, maar als ik de politie tegenkom kost dat altijd bakken met geld. Ik ratelde wat door, onderwijl besluiteloos afremmend. ‘Waar moet ik stoppen? Gewoon hier, midden op straat? Of moet ik op de stoep? Wat doe ik fout? Doet een achterlicht het niet? Mag je niet headbangen in de auto? Ook niet met twee handen netjes aan het stuur? Staat de radio te hard? Heb ik door rood gereden?’ ‘Hoe dan ook, sprak Henk droog, ‘je hebt wijn gedronken.’ De lolbroek . ‘Nietes,’ zei ik. ‘Eén glas, twee uur geleden’. Ik hield stil half op het fietspad en de politieauto stopte naast me. Ik draaide mijn raampje open, keek vragend naar de man in het ...

Mijn halfzusje woont in (op?) Hawaï. En hoe zeer dat ook tot de verbeelding spreekt, soms is het gewoon eventjes stom. Gisteren, op 5 juni, werd haar dochtertje, mijn nicht je, drie jaar. Mijn enige nichtje. Dat ik nog nooit heb gezien, in levende lijve. Gelukkig word ik regelmatig voorzien van filmpjes van het allerschattigste meisje met de enorme bos blonde krullen en heb ik daardoor het gevoel dat ik haar een beetje ken, maar toch: ik had gisteren (of: afgelopen nacht eigenlijk, want 11 uur tijdsverschil) wel heel graag op haar verjaardagsfeestje willen zijn! Al was het maar om haar moeder op de ukelele te horen spelen... We zijn al eens aan het sparen geslagen voor een reis naar Hawaii, maar toen ging de wasmachine kapot, en toen de auto, en nouja, toen waren we weer terug bij af. U kent het wel. Ik overweeg wel eens om alleen te gaan, want kosten meer te overzien enzo, maar eigenlijk wil ik dat helemaal niet: ik wil met z’n allen! Want mijn zusje heeft onze kinderen ook nog noo...

Als u denkt: hee, op deze plek stonden toch vanmiddag nog twee filmpjes? Dat klopt, maar ik vond het ineens eigenlijk te suf voor woorden, weet niet waarom. (Als u ze toch nog wilt bekijken dan klikt u gewoon even hier : vindt u meteen nog meer alleraardigste homevideo’s.) Nee, ik heb iets beters. Ik ga het hebben over morfische resonantie . En over mezen en melkflessen. Want daar begon Henk ineens over, gisteravond. Over mezen en melkflessen. Of eigenlijk had ie het over mussen en melkflessen, maar okee, kniesoor, en wat maakt het in feite ook uit, maar hoe dan ook, het zijn dus mezen. Mezen, die ineens de aluminium doppen van melkflessen bleken te kunnen openpikken. En niet alleen in Nederland, maar ook in Engeland en eigenlijk overal ter wereld waar melk in flessen werd verspreid. Ja, dacht men, dat hadden die mezen dan zeker van elkaar geleerd, hè . Maar toen werd het dus oorlog. En na die oorlog, waarin minstens 5 generaties mezen nooit een melkfles zagen, verspreidde het fenomeen...