Vandaag, maar dan veertien jaar geleden, gaven Henk en ik elkaar het ja-woord. Of, om precies te zijn, het oui-woord, want we deden het in Frankrijk.25 mei 1996: een prachtige dag, die veel minder lang geleden lijkt dan veertien jaar. Ja, time flies when you’re having fun hè.
(Een cliché dat omgekeerd overigens ook opgaat; ik las vanmorgen in de tv-gids dat 1996 tevens het jaar is waarin Nederland kennismaakte met Jan(tje) Smit en, zeg nou zelf, dat lijkt dan juist weer veel lánger geleden dan veertien jaar.)
Goed.
Mijn man. Mon marie. Draagt. Vandaag. Zijn trouwring. Niet.
Want die moest af, zeiden ze. In het ziekenhuis. Alwaar ik hem zojuist achterliet om geopereerd te worden aan een soort van gecompliceerde liesbreuk.
Ja.
Goed.
De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat wij nooit zo heel erg stilstaan bij onze trouwdag. Sterker nog, ik geloof dat het twee of drie keer is gebeurd dat we het jubileum in kwestie niet allebei spontaan vergaten. Maar vandaag, vandaag is bijzonder. Vandaag gaat de annalen in.
Mijn man. Mon marie. Draagt. Vandaag. Zijn trouwring. Niet.
Want die moest af, zeiden ze. In het ziekenhuis. Alwaar ik hem zojuist achterliet om geopereerd te worden aan een soort van gecompliceerde liesbreuk.
Ja.
In principe niets ernstigs hoor, maar wel nogal eh... klote.
Fijn hè schat, zo’n bloggende echtgenote.
Dat iedereen het meteen even weet.
Goed.
Hier liet ik het voorlopig maar bij.
Dat iedereen het meteen even weet.
Goed.
Hier liet ik het voorlopig maar bij.
Ik hou u op de hoogte.