Ik was het eigenlijk een tijdje vergeten, maar door haar realiseerde ik het me weer: ik ben goed in het oplossen van raadsels.Ook met de gemiddelde zaterdagkrantcryptogram, IQ testen en broodje-zeemeeuwverhalen* kan ik heel aardig uit de voeten. Gezegend met een verknipte geest creatief brein denk ik makkelijk ‘out of the box’. En ik ontrafel graag andermans hersenspinselen.
Ik ben overigens bedreven in meer dingen, hoor, zo kan ik bijvoorbeeld ook heel goed fileparkeren en pannenkoeken bakken en kan ik zonder mijn handen te gebruiken in de lotushouding gaan zitten.
Oh. U denkt nu toch niet dat ik mezelf hier een beetje de hemel zit in te prijzen? Want dat is niet de bedoeling; zo’n hoge dunk heb ik helemaal niet van mezelf. En ik mag dan misschien goed zijn in het maken van IQ-testen, al te slim ben ik niet. Als ik slim was geweest had ik nu wel een goeie baan gehad. Een carrière.En een rijke man.
Ik ben overigens bedreven in meer dingen, hoor, zo kan ik bijvoorbeeld ook heel goed fileparkeren en pannenkoeken bakken en kan ik zonder mijn handen te gebruiken in de lotushouding gaan zitten.
Oh. U denkt nu toch niet dat ik mezelf hier een beetje de hemel zit in te prijzen? Want dat is niet de bedoeling; zo’n hoge dunk heb ik helemaal niet van mezelf. En ik mag dan misschien goed zijn in het maken van IQ-testen, al te slim ben ik niet. Als ik slim was geweest had ik nu wel een goeie baan gehad. Een carrière.
Het pathetische hierbij is dat ik nog steeds denk dat dat allemaal nog wel kan.
Ik ben immers pas zeventien. Tijd genoeg nog om te beslissen wat ik wil worden, later, als ik later groot ben.
Naïef hè, mensen, maar het is echt zo. Dat denk ik. Tot op bepaalde momenten dan ineens de realiteit toeslaat. En met de realiteit de paniek. Volgend jaar word ik veertig! De helft van mijn leven is al voorbij! AAAH! En ik heb nog niets gedaan! AAAH! Nouja, wel iets natuurlijk, dat voortplanten, dat is gelukt, maar ik heb nog niets gedaan met mijn talenten!
Dus nu had ik het volgende bedacht. Fileparkeren en zonder handen in de lotushouding gaan zitten zijn natuurlijk talenten van niks, maar dat ik goed ben in het oplossen van raadsels, dat moet toch op de een of andere manier te gelde te maken zijn?
Het zou toch best zo kunnen zijn dat er een of ander fancy bedrijf is, wanhopig op zoek naar iemand als ik? Iemand die raadsels op kan lossen, snel, accuraat en zonder gezeik?
Ik zie dat dan als volgt voor me: zo’n bedrijf stuurt me van tijd tot tijd een vraagstuk en ik stuur de oplossing terug, met een vette rekening.
(Please retweet.)
* Een man koopt een broodje zeemeeuw op de kade in Scheveningen. Nadat hij een hap heeft genomen begint hij vreselijk hard te gillen, rent in paniek de straat op en werpt zich voor een bus.
Ik ben immers pas zeventien. Tijd genoeg nog om te beslissen wat ik wil worden, later, als ik later groot ben.
Naïef hè, mensen, maar het is echt zo. Dat denk ik. Tot op bepaalde momenten dan ineens de realiteit toeslaat. En met de realiteit de paniek. Volgend jaar word ik veertig! De helft van mijn leven is al voorbij! AAAH! En ik heb nog niets gedaan! AAAH! Nouja, wel iets natuurlijk, dat voortplanten, dat is gelukt, maar ik heb nog niets gedaan met mijn talenten!
Dus nu had ik het volgende bedacht. Fileparkeren en zonder handen in de lotushouding gaan zitten zijn natuurlijk talenten van niks, maar dat ik goed ben in het oplossen van raadsels, dat moet toch op de een of andere manier te gelde te maken zijn?
Het zou toch best zo kunnen zijn dat er een of ander fancy bedrijf is, wanhopig op zoek naar iemand als ik? Iemand die raadsels op kan lossen, snel, accuraat en zonder gezeik?
Ik zie dat dan als volgt voor me: zo’n bedrijf stuurt me van tijd tot tijd een vraagstuk en ik stuur de oplossing terug, met een vette rekening.
(Please retweet.)
* Een man koopt een broodje zeemeeuw op de kade in Scheveningen. Nadat hij een hap heeft genomen begint hij vreselijk hard te gillen, rent in paniek de straat op en werpt zich voor een bus.
Waarom?