Het is hommeles hier in huize Novy.
Nou is dat niet iets waarmee ik u normalerwijze zou lastigvallen, maar het discussiepunt (haha, eufemisme) in kwestie betreft een onderwerp waarover ik graag de mening wil peilen van met name het opvoedend deel van mijn lezers.
Het is kermis hier in Groningen. Meikermis.
Nou zijn er, om het kader even te schetsen, weinig dingen waar ik slechter tegen kan dan kermis (of het moet al Centerparcs zijn). Ik heb sinds een paar jaar dan ook een kermisverbod - ik verpest de sfeer slechts - dus als het kermis is gaat Henk alleen met de kinderen. Met Merlijn, moet ik tegenwoordig zeggen, want Bo mag ik inmiddels in mijn kamp scharen.
Wel jammer van die kat.
Nou is dat niet iets waarmee ik u normalerwijze zou lastigvallen, maar het discussiepunt (haha, eufemisme) in kwestie betreft een onderwerp waarover ik graag de mening wil peilen van met name het opvoedend deel van mijn lezers.
Het is kermis hier in Groningen. Meikermis.
Nou zijn er, om het kader even te schetsen, weinig dingen waar ik slechter tegen kan dan kermis (of het moet al Centerparcs zijn). Ik heb sinds een paar jaar dan ook een kermisverbod - ik verpest de sfeer slechts - dus als het kermis is gaat Henk alleen met de kinderen. Met Merlijn, moet ik tegenwoordig zeggen, want Bo mag ik inmiddels in mijn kamp scharen.
Vanmiddag gingen ze dus. Naar de kermis.
Waar Merlijn twee pistolen won.
Het ene exemplaar heeft van die pijltjes met zuignapjes die blijven plakken op het raam en nouja, met enige fantasie kan ik daar nog wel de lol van inzien, maar het andere ding stuit me dus vreselijk tegen de borst. Dat is zo’n vervaarlijk uitziend geval met geluidseffecten: FIRE! gevolgd door peloton-kabaal. Bovendien is het ding voorzien van een laserlampje, om het dood te schieten object goed in het vizier te krijgen.
Terwijl ik stond de koken had ik dus de hele tijd zo’n rood lampje op mijn borst en als het niet op mijn borst zat zat het wel op het voorhoofd van Loïs. En daar krijg ik het dus helemaal van hè.
Ik doe eigenlijk helemaal niet aan principes (principes verstarren slechts, je wordt er inflexibel van, je kunt beter ad hoc beslissen wat je ergens van vindt, blabla) maar hier is er dan toch één: Wapens zijn geen speelgoed, ook al zijn ze dan nep en van plastic.
Goed, zei ik tegen Merlijn, want ik wou ook weer geen spelbreker zijn, ‘je mag er binnen mee spelen, maar niet buiten. Punt uit.’ Ja, het gaat hier wel even om mijn imago. Als ik kinderen met pistolen zie spelen, dan heb ik meteen een beeld bij hun ouders. En, nouja, ik wil gewoon niet die moeder zijn die haar kinderen met wapens laat spelen.
Dus had ik niet allen ruzie met Henk, maar ook met Merlijn. ‘Ik mag ook nooit iets van jou!’ riep hij. En geef hem eens ongelijk. Weet hij veel.
Ben ik te streng? Ik weet natuurlijk best dat het een universeel ding is. Dat kinderen al van oudsher cowboytje en indiaantje spelen en pauwpauw roepend achter elkaar aan rennen, met duim en wijsvinger als pistool. Maar dat vind ik dan toch net weer anders.
Pff. Hoe meer ik erover nadacht, hoe bozer ik werd. Want twee jaar geleden, (vlak voor mijn kermisverbod) toen ik hoogzwanger was van Loïs, gebeurde hetzelfde. Henk liet Merlijn op de kermis een pistool uitkiezen. Waarop ik dus een enorme scène heb staan maken bij die ballenkraam. Hetgeen Henk blijkbaar even was vergeten. (Of misschien heeft hij het destijds op mijn hormonen gegooid?) Hoe dan ook, dat hij vandaag opnieuw met wapentuig thuiskwam, dat vind ik dus geen respect hè mensen, dat trek ik dus bar slecht.
Ik ben in staat om morgen een kat aan te schaffen.
Ja, als er met mijn wapen-allergie ook geen rekening wordt gehouden.
Waar Merlijn twee pistolen won.
Het ene exemplaar heeft van die pijltjes met zuignapjes die blijven plakken op het raam en nouja, met enige fantasie kan ik daar nog wel de lol van inzien, maar het andere ding stuit me dus vreselijk tegen de borst. Dat is zo’n vervaarlijk uitziend geval met geluidseffecten: FIRE! gevolgd door peloton-kabaal. Bovendien is het ding voorzien van een laserlampje, om het dood te schieten object goed in het vizier te krijgen.
Terwijl ik stond de koken had ik dus de hele tijd zo’n rood lampje op mijn borst en als het niet op mijn borst zat zat het wel op het voorhoofd van Loïs. En daar krijg ik het dus helemaal van hè.
Ik doe eigenlijk helemaal niet aan principes (principes verstarren slechts, je wordt er inflexibel van, je kunt beter ad hoc beslissen wat je ergens van vindt, blabla) maar hier is er dan toch één: Wapens zijn geen speelgoed, ook al zijn ze dan nep en van plastic.
Goed, zei ik tegen Merlijn, want ik wou ook weer geen spelbreker zijn, ‘je mag er binnen mee spelen, maar niet buiten. Punt uit.’ Ja, het gaat hier wel even om mijn imago. Als ik kinderen met pistolen zie spelen, dan heb ik meteen een beeld bij hun ouders. En, nouja, ik wil gewoon niet die moeder zijn die haar kinderen met wapens laat spelen.
Dus had ik niet allen ruzie met Henk, maar ook met Merlijn. ‘Ik mag ook nooit iets van jou!’ riep hij. En geef hem eens ongelijk. Weet hij veel.
Ben ik te streng? Ik weet natuurlijk best dat het een universeel ding is. Dat kinderen al van oudsher cowboytje en indiaantje spelen en pauwpauw roepend achter elkaar aan rennen, met duim en wijsvinger als pistool. Maar dat vind ik dan toch net weer anders.
Pff. Hoe meer ik erover nadacht, hoe bozer ik werd. Want twee jaar geleden, (vlak voor mijn kermisverbod) toen ik hoogzwanger was van Loïs, gebeurde hetzelfde. Henk liet Merlijn op de kermis een pistool uitkiezen. Waarop ik dus een enorme scène heb staan maken bij die ballenkraam. Hetgeen Henk blijkbaar even was vergeten. (Of misschien heeft hij het destijds op mijn hormonen gegooid?) Hoe dan ook, dat hij vandaag opnieuw met wapentuig thuiskwam, dat vind ik dus geen respect hè mensen, dat trek ik dus bar slecht.
Ik ben in staat om morgen een kat aan te schaffen.
Ja, als er met mijn wapen-allergie ook geen rekening wordt gehouden.
Edit: excuses zijn gemaakt, lucht is geklaard. Henk - pacifist in hart en nieren – ‘zag het probleem eigenlijk niet zo’. Nou, vooruit.