NOVY

Altijd als ik Keepvogel zie, moet ik aan Harm denken. Harm (die overigens in het echt niet Harm heet) is een kennis. Een vriend van vrienden; iemand die we op verjaardagen tegenkomen. En Harm is nogal een bijzonder mens. Hij is schrijver en filosoof en - hoewel hij pas 26 is ofzo - immer gekleed in een driedelig zwart pak met een stropdas. Hij lijdt aan voortdurende weltschmerz , is tamelijk rigide in zijn opvattingen, sociaal een tikje onhandig en een grote fan van Schopenhauer én Keepvogel. Kent u Keepvogel? Kijk wat ie doet! Op een dag was Harm verliefd geworden. Op een meisje. En dat meisje, dat was ook verliefd op hem. En nadat Harm natuurlijk eerst even had gevraagd of het meisje wel van Keepvogel hield – ja hoor, dat deed ze – kregen ze een relatie. Korte tijd waren ze heel gelukkig. Tot het moment dat ze samen weer eens naar Keepvogel keken en het meisje de tune meezong. Ze zong: 'Keepvogel....Keepvogel....wat doet ie nou?' Wat er precies door Harm heen mo...

We werden in de nacht van vrijdag op zaterdag wakker van Bo, die bij ons in bed kroop. Met buikpijn. En niet zo’n beetje ook, ze lag te kronkelen en te kreunen van de pijn. Alweer: vorige week gebeurde precies hetzelfde. Toen was ik in onmiddellijke staat van alertheid: Buikpijn? Wat voor buikpijn? Heeft ze een buikgriepje? Blindedarmontsteking? Maar nee, geen van beide; ze moest niet naar de wc en de pijn zat niet rechtsonder, maar in het midden, rond haar navel. De volgende ochtend was de pijn over en ik was het ook meteen weer vergeten, eerlijk gezegd. Maar nu was het dus terug, precies hetzelfde. Nou is Bo altijd al een buikpijn-kind geweest. Als er iets is, iets spannends, dan klaagt ze over buikpijn. Als ze ergens tegenop ziet: buikpijn. Maar dan wel altijd gewoon overdag. Dit nachtelijke ding was iets nieuws. Nadat we hadden geprobeerd de pijn weg te masseren en wat in de weer waren geweest met een warme kruik gaf ik haar uiteindelijk een paracetamol, waarna de rust wederkeerde....

Je kunt je afvragen: gaat het vandaag de dag nog ergens niet over ‘Komt een vrouw bij de dokter’? Zelfs NRC Next heeft vandaag een foto van Carice-met-hoofddoek op de voorpagina gezet. (En op pagina 3 een vrij droevige recensie, maar dit terzijde.) Ja, het is me wat: KEVBDD. Een paar jaar geleden las ik het boek. En ik huilde mijn ogen uit mijn kassen; wie niet. Vooral bij de scène waarin hoofdpersoon Carmen afscheid neemt van haar dochtertje. Vréselijk. En vreselijk lékker: huilen om een boek, snotteren bij een film. 'Katharsis', noemde Aristoteles dit. Het eigenlijk doel van de tragedie. Door het beleven van eleos (beklag) en phobos (angst) wordt de toeschouwer emotioneel en mentaal gereinigd, ervaart een loutering van de ziel. Of in gewoon Nederlands: doordat je je (tijdelijk) identificeert met de hoofdpersonen van het boek/ de film/ het theaterstuk voel je het verdriet en de angst alsof het je zelf overkomt, maar je kunt er tegelijkertijd afstand van nemen - het betreft...

Wellicht is het u niet eens opgevallen, maar ik heb al zes dagen niet geblogd . Na meester Frans hield het op. Stilte. Ik had gewoon geen inspiratie. Dat kan hè. Het overkomt de beste. Ja. Okee, dat was het niet. Ik zal eerlijk zijn, ook al vindt u me waarschijnlijk zometeen een zeurpiet: ik werd volledig in beslag genomen door de vraag of we al dan niet gehoor zouden geven aan de oproep om Loïs te laten vaccineren tegen de Mexicaanse griep. En wat vorige week nog begon als een lichte besluiteloosheid, was langzaam uitgegroeid tot een tweestrijd van formaat. Ik zat gevangen in de verlammende greep van het dilemma. Tsja, een beetje sneu is dat wel. Ben ik met u eens. Ik zei dan ook meerdere malen per dag tegen mezelf: ‘Mens, neuzel niet zo, laat er gewoon zo’n spuit in jassen en get on with your life . Of besluit dat je het niet wilt en get on with your life .’ Maar dat hielp niet. Ik blééf maar zoeken op internet. Las de hele dag de meest uiteenlopende (komplot)theorieen, standpunten v...

Vanmiddag. We fietsen met z’n vijven vanaf de school van Bo naar de onderbouwlocatie om Merlijn op te halen. Bo met twee vriendinnetjes, Loïs en ik. Nou ben ik een hele leuke en geïnteresseerde moeder, zeker als er andere kinderen bij zijn , dus ik vraag: ‘Meiden, hoe was het vandaag op school? Nog iets leuks gedaan?’ ‘Ja, bij Frans was het heel leuk’ begint Bo enthousiast te vertellen, ‘we moesten iets heel moeilijks doen.’ ‘Ja, vét moeilijk!’ vallen haar vriendinnen in koor bij. ‘Het was echt vét moeilijk wat we moesten doen, maar ik kon het toch.’ ‘En ik ook!’ ‘En ik ook!’ ‘Maar niet iedereen hoor mam, want verder snapte bijna niemand het!’ ‘Goh, wat goed van jullie,’ zeg ik op de automatische piloot, want ik ben inmiddels alweer een beetje afgeleid. Door het drukke verkeer waar ik ons veilig doorheen moet loodsen en de chaos aan gedachten in mijn hoofd: over de folder die ik aan het schrijven ben en waarvan die ene zin nog steeds niet lekker loopt, over zwemles, over Sinterklaascad...

'Veel barbies ' had Bo op haar verlanglijstje gezet, dus kocht ik op marktplaats 20 barbies voor 20 euro. Ook Sinterklaas heeft te lijden van de kredietcrisis, nietwaar. Vanmorgen arriveerde er een doos, waarvan de inhoud mijn stoutste verwachtingen overtrof. Niet alleen waren daar de afgesproken 20 barbies: 19 vrouwtjes en één mannelijk exemplaar (een dude met een surfboard - is dit Ken? Ken Ken surfen?), tevens had de verkopende partij de doos volgestouwd met een collectie kleding, schoenen, zonnebrillen, sieraden en (reis)tassen waar de gemiddelde girlband u tegen zou zeggen. Maar het allermooiste wat in de doos zat, datgene waarvan mijn mond letterlijk openviel, was een item waar ik in het begin van de jaren '80 een moord voor zou hebben gedaan: een heuse Michael Jackson-pop. 'I'll be damned,' sprak ik bij het openen van de doos - het pièce de résistance lag bovenop - 'it's freakin' MJ.' En toen verloor ik mezelf. Ik moonwalkte er lustig ...

Zo. En dan mag u nu allemaal gaan roepen dat het zo'n schatje is. Met van die leuke krulletjes. En mooie ogen. Kómmaarkommaarkommaar.

Zonder hier verder al te veel op in te gaan: er is in mijn jeugd nogal creatief met de waarheid omgesprongen. Familiegeheimen, doofpot-affaires, de hele rataplan. Enfin. Toen ik eindelijk de onderste steen boven had en – na een eindeloze reeks therapeutische sessies – de feiten en gevoelens mijnes levens op een rijtje, besloot ik, onder het motto: ‘het leven is al ingewikkeld genoeg zonder verhullingen en omwegen’ dat als ik ooit kinderen zou krijgen, ik nooit tegen hen zou liegen. De waarheid en niets dan de waarheid! En ja, het zou best kunnen dat ik hierin volledig ben doorgeslagen, maar so be it. ‘Dat vogeltje is dood , lieverd.’ ‘Nee, schat, dat is helemáál geen aardige meneer.’ ‘Kindjes komen uit mama’s buik. Door een piepklein gaatje. En dat doet HEEL VEEL PIJN.’ Helder. Duidelijk. Geen gedraai om de hete brij. Mijn credo: je moet kinderen behandelen als gelijkwaardige gesprekspartners. Er was alleen één dingetje, één klein onbenullig rood dingetje met een baard en een...

Als u zich afvraagt waar toch het filmpje is gebleven dat hier gisteren nog stond? Weg. Sent back to youtube-country . Ik had het op dit blog gezet omdat ik het zo’n mooi nummer vind. En het clipje leek ook heel aardig, op het eerste gezicht; pas na plaatsing vielen me die afschuwelijke 3 seconden op. Nog even heb ik gedacht te kunnen volstaan met een waarschuwing, maar voor ik ging slapen wist ik ineens: weg ermee. Iedereen heeft zo zijn grens en de mijne ligt duidelijk bij Tsjernobyl-baby’s. Weet ik dat ook weer. (Wat niet wegneemt dat - inderdaad, Quirk - The Veils geweldig zijn. Af en toe een beetje misselijkmakend, okee, maar dat mag je verwachten van een band met een cd getiteld ‘Nux Vomica’.)

Ik weet het even niet. Vandaag. Gisteren ook al niet. Er is niet echt iets aan de hand; ik loop gewoon een beetje met mijn ziel onder de arm. (Wat een rare uitdrukking eigenlijk? Oh, ik lees net dat het betekent dat ik me verveel. Dat klopt niet. Althans, dat zou niet hoeven: ik heb het razend druk. Lusteloos - dat is wat ik bedoel.) Maar waarom? Heb ik een herfstdepressie? Komt het door het geouwehoer over die Mexicaanse griep? Doordat we ineens moeten beslissen of we Loïs al dan niet laten vaccineren - en ik het echt niet weet ? Normaal gesproken ben ik met dit soort dingen heel vatbaar voor rationele argumenten, maar die doen het nu niet voor me, om de een of andere duistere reden. En intussen schreeuwt mijn gevoel dat we haar niet moeten enten ! Niet omdat ik bang ben dat er een nanochip in mijn kind wordt gespoten (een wát!? Een náchochip?! - hier moest ik heel hard om lachen) maar omdat ik, enerzijds, denk dat mijn kinderen prima in staat zijn een eventuele griepuitbraak te ...

Kijk, ik heb niet zo veel met sport. Bo wel. Bo is er goed in, ze is lenig, sterk en snel (we weten nog niet zo goed of we haar op tennis moeten doen, op turnen of op atletiek? Waar is het meeste geld mee te verdienen? Wat zou u adviseren?) en koppelt aan al dit talent ook nog eens de juiste mentaliteit: ze wil winnen. Gisteren was er de jaarlijkse hardloopwedstrijd in ‘ons’ plantsoen, waar de school van Bo en Merlijn sinds jaar en dag een eigen evenement van maakt, door middel van een gezamenlijke inschrijving en het uitdelen van schoolt-shirts en met een eigen hoofdkwartier waar ranja en broodjes knakworst te halen zijn. ‘Ik wil een beker, mama,’ zei ze toen we haar deelnameformulier invulden. ‘Ik ga gewoon zó hard rennen dat ik win.’ En ze zei dit met zo veel overtuiging dat ik haar zondermeer geloofde. Henk, zelf ook een hardloper, zou met haar gaan trainen in de herfstvakantie. Maar toen brak ze haar arm. Dus van dat trainen kwam niet zo veel terecht - hoewel er toch nog twee ...

Zo heet de taart. De naam heb ik niet zelf bedacht (het recept evenmin) maar het is geen woord teveel gezegd. Het is chocola zoals chocola bedoeld is. Het is chocola-keer-10, het is kreunen van genot, het is zoals Nigella zou zeggen like you died and went tot chocolate-heaven . (Janke, ik begrijp dat ik je verwachtingen hoog span hiermee. En terecht. God, laat de taart ditmaal niet mislukken. ) Goed. Men neme: - 340 gram chocolade, pure chocolade welteverstaan, met een cacaogehalte van minimaal 70%. Bijvoorbeeld de Tony’s Chocolonely , die met de blauwe wikkel. Want - hoe recalcitrant! - bij Tony’s zit de melkchocolade in de rode wikkel en puur in de blauwe. Gelukkig zit er om de blauwe dan wel weer een geel bandje waarop 72% staat, anders zou je maar in de war raken. Oh, sorry. Zijsporen zijn natuurlijk dodelijk, in een recept. Ik begin opnieuw. U heeft nodig: - 340 gram chocolade, minimaal 70% cacao - 225 gr roomboter - 5 biologische eieren - 210 gram suiker En wat u óók nodig h...

Ter gelegenheid van een etentje dit weekend ( Stop, Janke, niet verder lezen) ga ik mijn fameuze en niet te overtreffen chocoladetaart maken. Hoewel, niet te overtreffen...het zou kunnen dat ie ditmaal toch nog lekkerder wordt dan anders. Want als ingrediënt kocht ik vanmorgen Tony’s Chocolonely , ongetwijfeld de chocolade met het beste verhaal; als u tijd heeft en van chocolade houdt zou u het eens moeten lezen. Over Teun ( Tony ) van de Keuken van het programma Keuringsdienst van Waarde, die met Chocolonely slaafvrije chocolade garandeert. ( Slaafvrij ? Hoezo slaafvrij ? Slavernij, anno 2009? Ja dus . In Ivoorkust worden honderdduizenden kinderen gedwongen op cacaoplantages te werken. Ze krijgen niet betaald en mogen niet weg. Dat is slavernij.) Ik zeg: iets dat zo lekker is als chocolade zou niemand ongelukkig mogen maken. (Ik viel overigens gewoon op de verpakking, hoor. Dat u niet denkt dat ik elk product in de winkel naspeur op de aanwezigheid van een Max Havelaar keurmerk. Zou...

Het meisje was verhuisd, van de grote stad naar een klein dorpje. Een dorpje waar het meisje de inwoners maar met moeite kon verstaan. Een dorpje, waar de kinderen het meisje met argusogen bekeken. Maar ook: een dorpje met een SRV-wagen. Het meisje was dol op de SRV-wagen. Drie dagen in de week, meestal precies tussen de middag – wanneer het meisje juist uit school was gekomen om een boterham te eten – stopte hij toeterend voor het huis. Je kon er van alles kopen. Fruit en groente, soep in blik, koekjes, appelsap, plakband. Achterin, waar het altijd koud was, vond je de melk en de yoghurt, de kaas en de boter. En de hopjesvla. Als het meisje het trappetje had beklommen, waarvan de eerste tree heel hoog was, kon ze zien hoe de chauffeur, met een blauw schort aan, opstond van de bestuurdersstoel en plaatsnam achter de kassa. Ze vond hem aardig; hij gaf haar altijd een snoepje en soms mocht ze een stukje meerijden, tot het einde van de straat, als ze zich goed vasthield aan het kra...

1. Ik ben bang voor chloor. Voor bleek. Sinds mijn moeder mij als kind eens opdroeg om ‘even die gele fles met die rode dop uit de bijkeuken te halen’. Ik deed wat me was opgedragen en hield daarbij de fles tegen mijn buik geklemd, met als resultaat een witte vlek op mijn prachtige roodfluwelen lievelings-sweater. Of beter gezegd, een niet-vlek . De Glorix had plaatselijk de kleur van mijn trui gestolen. Ik vond dat zó erg! Totale ontluistering. Dat iets daar toe in staat was, dan ging mijn voorstelling te boven. En nog, eigenlijk. 2. Om even bij de chemische middelen te blijven: je kunt me niet gelukkiger krijgen dan als het doucheputje verstopt zit. Want dan mag ik met de Caustic Soda . (Kent u dat, Caustic Soda? En goedje dat zo gevaarlijk is en volgens mij zo slecht voor het milieu, dat ik niet begrijp dat het nog steeds verkocht mag worden?) Ik strooi een flinke scheut korrels in de afvoer, giet er kokend water op. En dan begint het te bruisen, te borrelen. Met een ziedend ge...

....en bovendien veel goedkoper!

Vooruit dan maar . Op uw verantwoording. En nou niet allemaal gaan roepen dat u het eigenlijk best een mooi lampje vindt, hè. Want geloof me, dat ligt dan aan de foto.