NOVY

Bron: klik Ik ga u een verhaal vertellen over een lampje. Over een lelijk, maar o zo dierbaar lampje. Een lampje dat niet helemaal op zuivere wijze in ons bezit is gekomen, maar daar heeft u aan het eind van het verhaal ongetwijfeld alle begrip voor. We waren net verliefd, Henk en ik. Sterker nog: het was de ochtend na onze eerste gezamenlijke nacht. Bij het ontwaken zei Henk: “Zullen we naar Antwerpen gaan?” En ik zei onmiddellijk: “Ja,” want als je zo verliefd bent is het heel romantisch om zomaar spontaan op reis te gaan. We staken onze spreekwoordelijke tandenborstel in onze spreekwoordelijke binnenzak en vertrokken, in mijn mini, richting België. In Antwerpen aangekomen zetten we het autootje in een parkeergarage, liepen het centrum in en streken neer op een terrasje. Waar we een bolleke dronken. En nog één. Daarna rekenden we af en stonden we op, om al wandelend door de stad een hotelletje te zoeken. Zonder succes; alle hotelletjes waren vol. We liepen en liepen, t...

HA! Dutch Bloggies Award, Honest Scrap Award , pff, who needs it? Nee, dan dit: ik ben gewoon ontdékt, ik ben ontdékt! Dit berichtje vond ik vandaag in mijn mailbox: Gefeliciteerd, u bent ontdekt! Op uw weblog Novy Loopt Over viel het ons namelijk op dat u graag en goed schrijft. En schrijverstalent als dat van u zien we graag groeien. Daarom hebben we Revolutie in Uitgeversland opgericht: een uniek en vernieuwend uitgeefplatform, dat begin 2010 online gelanceerd wordt. We nodigen u van harte uit om als eerste bij dit spraakmakende concept betrokken te zijn. Het concept is een initiatief van Valentine van der Lande. Na jaren ervaring te hebben opgedaan bij bedrijven als De Arbeiderspers en Bol.com besloot ze dat het tijd was voor een Revolutie in Uitgeversland. Het doel: schrijvend talent een kans te geven om door te breken, zonder de traditionele paden in de uitgeefbranche te betreden. Het concept wordt inmiddels gesteund door grote namen in de internet- en uitgeefwereld. Gunt u uzel...

Bij Noordwijk zwom een nat konijn temidden van een school tonijn. ‘Tja,’ sprak het beest, ‘dat tomt ervan, als men de ta niet zeggen tan.’ Het is dat Bo geen konijn is, anders had Trijntje Fop dit gedichtje speciaal voor haar geschreven. Bo kon namelijk, tot ze ruim drie jaar was, evenmin als het konijn uit het gedicht de K uitspreken. Hij zat er gewoon niet op; de K was niet meegeleverd. Er miste een letter op haar printplaat. Buiten dat het soms wat verwarring veroorzaakte ( wil het kind nou een toetje of een koekje? ) was hier uiteraard prima mee te leven. Het was wel leuk, zelfs. Haar ‘toppie toffie’ werd overgenomen door onze volledige vrienden- en kennissenkring en zelfs menigmaal ver daarbuiten gesignaleerd. (Nu, jaren later, zijn er nog steeds mensen die bij ons thuis jolig uitroepen: ‘Nou, een toppie toffie zou er wel in gaan.’ Mensen die categorisch de meewarige blikken die hen dit oplevert verzuimen op te pikken. Tegen deze mensen wil ik hier even zeggen: Get over it. Please...

Het plan was dat de oude kamer van Bo de nieuwe kamer van Loïs zou worden. Maar plannen zijn er om bijgesteld te worden, nietwaar. Want zo vroegen wij ons ineens af: is het wel nodig, een kamer voor Loïs? Voorlopig gaat ze er toch niet slapen; haar bedje staat prima op onze kamer en zelfs daar ligt ze bijna nooit in . Dus. Zie hier: een speel/televisiekamer voor alledrie! (Zonder speelgoed dat gevaarlijk is voor Loïs, natuurlijk.)

Ik heb gewonnen . Ik heb gewónnen!? Maar dat is ongelofelijk: ik win namelijk nooit iets! Bo wel, die wint regelmatig van alles. Zo won ze al ooit een Annie MG Schmidt-luistercd in de bibliotheek, een gevulde spaarpot op een open dag van de bank en onlangs nog een piratenschip van playmobil met een kleurwedstijd van Albert H. En terwijl ik dit schrijf zie ik ineens de logica opdoemen. Natuurlijk! Hij ís namelijk voor Bo. De muts. Die ik won. De appelmuts van Octavie . En hij staat haar geweldig leuk, al kijkt ze hier nogal chagrijnig omdat ze niet op de foto wou al zeg ik het zelf. Thnx Octavie! Edit 25-10 11:27 uur: Ik had het natuurlijk meteen moeten zien maar zie het nu pas. Dat het leuke begeleidende kaartje een heuse Octavie original is. Bijna nóg leuker dan de muts. Ha!

Weet u nog dat Henk, op een dag, om mij wat werk uit handen te nemen, de schone was in de wasmachine stopte om deze nogmaals te wassen? Het kan leuker! Gisteren besloot Henk mij opnieuw wat werk uit handen te nemen en vouwde de was, tot nette stapeltjes. De vuile was .

Zoals beloofd en zoals een goede ‘voor en na’ - reportage betaamt: de foto’s van het resultaat. Tadaa: Leuk hè zo’n hoogslaper. Héél leuk. Eergisteren viel Loïs respectievelijk uit de tripptrapp (haar rokje zat nog vast aan het veiligheidsriempje, als stille getuige van haar geslaagde ontsnappingspoging) en van de trap (waar ik het verder niet over wil hebben). Tweemaal zag ik ons in gedachten al naar de eerste hulp racen. Onnodig: het betrof hier immers slechts de prelude! Vanmorgen. Werden we wakker. Van een ijselijke gil. Bo. Was uit haar hoogslaper gevallen. Slapend, welteverstaan. Hoe? D’r zit toch goddomme een heel hekwerk op om dat te voorkomen? Ze wist het zelf ook niet. Maar alles deed pijn. Haar rug, haar voet, maar vooral haar pols. Die gebroken bleek. Leuk hè, zo’n hoogslaper. Van Henk mag ze er pas weer in slapen als ze vijftien is. Gelukkig waren we nog net op tijd terug uit het ziekenhuis voor het kinderfeestje van Merlijn (die *kuch* inderdaad 3 maanden geleden jari...

Operatie kamermigratie is in volle gang hier in huize Novy. Loïs, die momenteel nog steeds bij ons in bed op onze kamer slaapt krijgt de kamer van Bo, Bo verhuist naar de zolder. De zolder, eigenlijk gewoon de derde verdieping oftewel de vierde woonlaag van ons huis - ons huis is nogal verticaal geöriënteerd – bestaat uit een overloop met badkamertje en twee identieke vierkante kamertjes. Bo betrekt dus een van deze kamertjes, Merlijn zal op termijn (Kerstvakantie?) zijn intrek nemen in het andere kamertje. Merlijn’s huidige kamer wordt dan kantoor van Henk annex rommelkamer. Bent u daar nog? Nouja, maakt ook niet uit, momenteel is alleen aan de orde stap 1 : Zolderkamertje (klein, naargeestig lichtblauw) transformeren in leuke frisse kamer met volop ruimte en gezelligheid voor meisje-van-bijna-acht. Hetgeen nog een hele uitdaging is. Kijk maar: Gelukkig dat Nederlands belangrijkste verfproducent tegenwoordig een verf maakt met de volgende, tot de verbeelding sprekende, naam: Morgen ...

Weet u nog dat ik in januari schreef over M., dat ik haar terugwilde ? Ik heb haar natuurlijk nooit meer gebeld. Nee zeg, als iemand niet heel graag mijn huis wil schoonmaken, laat dan maar zitten. Dus ik deed het schoonmaakwerk gewoon weer zelf. Of zelf niet, dat laat ik in het midden. Maar hoeveel geld ik wel niet heb uitgespaard! Een week of drie geleden brak het moment aan dat ik toch weer eens overwoog iemand in te schakelen. Lees: ik keek rond in ons huis met mijn handen in het haar en terwijl ik happend naar adem een panic-attack probeerde te onderdrukken surfte ik naar marktplaats.nl om te gaan grasduinen in de rubriek hulp in de huishouding . Al snel leek het erop dat ik iemand had gevonden. Laat ik haar S. noemen. Ik reageerde op haar advertentie op marktplaats en er ontstond de volgende mailwisseling. Leest u mee? Bedankt voor uw reactie, ik heb nog tijd om schoon te maken. Is het handig om even een kennismakingsgesprek te plannen? Vriendelijke groet, S. --------------------...

We waren ergens in Noord-Frankrijk of in België, tweederde van onze terugreis-van-vakantie zat er inmiddels op en Henk en ik hadden een beetje, nouja, ruzie is een groot woord, maar er was sprake van wat onderlinge irritatie. De directe aanleiding hiervoor vormde een zakje snoepjes dat we hadden gekocht bij de laatste stop en dat nu ineens onvindbaar bleek - de onderliggende reden was natuurlijk dat we allebei moe waren, we al ruim 12 uur in de auto hadden gezeten, en gewoon graag naar huis wilden (en dit laatste tegelijkertijd ook juist helemaal niet). We zwegen. Want sinds we kinderen hebben sinds Bo en Merlijn bij de minste stemverheffing roepen: “Géén ruzie maken! Jullie gaan zeker scheiden!?” schreeuwen we bij onenigheid niet meer, maar zwijgen we gewoon heel hard naar elkaar. (Overigens zaten Bo en Merlijn ten tijde van de betreffende disharmonie te slapen achterin de auto, maar ook dat kan natuurlijk een argument zijn om niet al te luid te kibbelen.) Omdat het avond was...

Gisteren had Bo een feestje. Op een soort van speelboerderij. Waar je geiten mag melken en varkens aaien en konijnen optillen en rollebollen in het hooi met je vriendje, hè Bo , m.a.w. allemaal spannende dingetjes voor onze stadskinderen. Nadat ik haar had afgeleverd liep ik nog even met Loïs door de bijbehorende speeltuin. Waar Loïs op een tractor ging zitten. En ik op mijn beurt daarvan een foto maakte. Vanmorgen schudde ik mijn camera leeg in mijn macbook en bekeek de foto in kwestie op het beeldscherm. Leuke foto hoor: Kind Op Tractor In Uitgestorven Speeltuin. Maar wacht, waar viel mijn oog nu op? Wat zag ik daar, bij die schommel? Linksachter in de hoek van de foto? Ik zoomde eens in. En zoomde nog wat meer in. Zag ik daar nou een gezicht? Ik verhoogde het contrast, voegde wat scherpte toe, lichtte de foto nog een ietsiepietsie meer op; ik voelde me waarachtig net Aristides Quarles van Ispen . (Of Wilbur Quant, daar wil ik vanaf zijn.) Misschien dat dit stukje dus eigenlijk beter...

Misschien omdat de zon zo uitbundig schijnt vandaag. En misschien ook omdat ik vandaag een aantal dingen hoorde waar ik wat melancholisch van werd. Maar ik moest ineens aan dit liedje denken, van Oi Va Voi . (Hier nog met KT Tunstall.) Het filmpje vind ik zo mooi. Over verlies en dat alles dan zwart en grijs is. Maar dat dan toch, op een dag, de zon weer gaat schijnen. Zoals dat - meestal - gaat. Ik hoop dat het vandaag zo’n dag is. Voor een heleboel mensen.

Soms valt mijn oog ineens op mijn profielschets linksboven op mijn blog. En dan met name op het laatste woord: vinoloog. Want dat ‘ben’ ik namelijk ook: vinoloog. Hoe zou dat eigenlijk zo zijn gekomen? denkt u. Nu, dat kwam zo. In 2005 deed ik, voor de grap eigenlijk, mee aan een wijncursus. En daar bleek ik ineens een soort van talent te bezitten. Na enkele lessen had ik het kunstje door en kon ik bij een willekeurig glas wijn dat mij werd voorgezet roepen: 'Een merlot uit Chili! Uit 2001!' Of: 'Een sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland!' (En dat kan –haha- iedereen natuurlijk, maar bij mij klopte het dan ook nog. Meestal.) Dus toen zei die meneer die de cursus gaf: 'Daar moet je wat mee doen! Jij moet naar de Wijnacademie!' 'De wát?' zei ik. Maar inderdaad. De Wijnacademie. Die bestaat. En omdat ik toevallig dat jaar niet zoveel omhanden had, dacht ik: laat ik eens gek doen. Talenten , ook al heb je er vele, moet je nooit verspillen. Dus ik gin...

Zij trakteert ons momenteel op een spannend vervolgverhaal. Wat voor mij aanleiding was om weer eens door mijn map ‘Documenten’ te gaan snuisteren, in de hoop er een vergeten literair meesterwerk aan te treffen. Terwijl ik dus wat ronddwaalde daar, in de krochten van mijn harde schijf, kwam ik een document tegen met de illustere naam: beginzinnen. Een document dat - de titel deed het al zo’n beetje vermoeden - bleek te bestaan uit honderden begin-zinnen. Zoals: Er staan verbazend veel witte auto’s in de straat geparkeerd vanmorgen, maar dat betekent waarschijnlijk niets; De tuin is diep en wekt een armoedige indruk; Met opengesperde ogen staart hij in de duisternis, alsof hij wacht op iets dat plotseling aan hem zal verschijnen; Haar jurk is te opvallend voor de gelegenheid, maar dit besef komt te laat; Zou het raar zijn als ze haar jas aanhield?; Ze heeft een doosje in haar handen; Hij schopt zijn schoenen uit en maakt zijn broekriem los; Hij was niet iemand die op details lette...