NOVY

'Ik vind je haar leuk,' zei een collega-moeder tegen me terwijl we stonden te wachten in de hal van de school, gisteren. 'Je lijkt nog meer op een elf, zo.' Wa.. heuh? Een elf? Ik keek haar verbaasd aan. 'Ja, een elf. Ik vind jou een elf. Een elfenmens. Sommige mensen zijn elfen. En die herken ik dan.' Kijk aan, ik had hier van doen met een heuse elf-spotter. Ik lachte een beetje onbeholpen - ja, hoe reageer je op zoiets – en brabbelde iets over Bo, die werd geboren met plukjes zwart haar bovenop haar oren. 'Ja, zie je nou wel, jullie zijn elfen!' riep de moeder enthousiast. ‘Nou,' zei ik, 'ik vat het dan maar op als een compliment?' Ja, dat was de bedoeling. De hele middag bleef het zo’n beetje door mijn hoofd spelen. Goh, een elf. Ik ben een elf. Zie je wel, ik wist altijd al dat er iets bijzonders met me was! 'Oja, trouwens,' zei ik dus ’s avonds tegen Henk, 'ken je L.? De moeder van R., uit de klas van Bo? Die v...

Woehoeoeoeoeoe!!! Lange neus naar de recessie, onze de financiële crisis en wanbetalende opdrachtgevers: Ik. Heb. Kaartjes. Voor.. Tori Amos!! How cool is that?! Tori Amos is namelijk echt mijn all time hero! (heroin? Hm, dat klinkt meteen weer raar.) Ik heb al haar cd's (behalve de laatste), speel haar liedjes op de piano, als ik 'fan' niet zo'n stom woord vond, dan was ik het van haar. Tori Amos rules! 'Het concert in Groningen is haar meest intieme tijdens deze Sinful Atrraction Tour', zo valt in de concertaankondiging te lezen. Ook dat nog! Kreun ! Intiem en Sinful....klinkt dat goed of klinkt dat goed? Hier een van de mooiste liedjes/momenten op de concertregistratievideo uit 1997 (die ik zo vaak heb afgespeeld dat hij uiteindelijk letterlijk aan flarden lag): Cornflake Girl En voor de liefhebber nog even een ietwat sentimentele doch bijna spirituele Tori Amos-ervaring: Tijdens de zoveelste autorit in een angstige periode waarin ik dagelijks met e...

Mocht u het gevoel hebben dat u me mist, dat kan kloppen. Ik ben namelijk een beetje ondergedoken. Op Noorderzon . Voor degenen onder u die het niet kennen, Noorderzon is een 10 dagen durend theaterfestival in het Noorderplantsoen in Groningen. Kent u de Parade? Nou, zoiets is het, maar dan leuker. Denk ik. Zegt men. Ik weet het eigenlijk niet, maar het kan bijna niet anders. Vandaag kopte het regionale huis–aan-huisblad over Noorderzon: ‘Elke dag weekend’. Dat vat het wel zo’n beetje samen, ja. We gaan er naartoe of we zijn er net geweest. We eten er, we drinken er, we kijken naar voorstellingen, we zien al onze vrienden en buren en vage kennissen, we kletsen, we hangen rond. En dat we tussendoor gewoon moeten werken en naar school gaan (het gevolg van de vroege vakantieshift van Noord-Nederland) is slechts een detail. Wat Noorderzon is voor Groningen is wat Oerol is voor Terschelling. Misschien zelfs beter gezegd: wat carnaval is voor beneden de rivieren . Tenminste, wat het socia...

Voor u me ervan beticht nooit eens ergens op terug te komen: de (Mexicaanse?) griep is over, en de wedstrijd is beslecht: vandaag, op 21 augustus, de dag waarop ze precies 15 maanden is, heeft Loïs 5 stappen gelopen. En – for the sake of convenience - ervan uitgaande dat dat destijds bij Bo ook zo’n beetje de maatstaf was, zijn ze dus rapapaa-rapapaa ... gelijk geëindigd!! Pfoei . Want ik had me weer mooi in de nesten gewerkt natuurlijk, met die wedstrijd. Hoe ontroostbaar was Bo geweest als ze in haar baby-zusje haar meerdere had moeten erkennen? (U begrijpt dat ik Loïs gisteren krampachtig de hele dag vastgeknoopt heb laten zitten in kinderstoel/wagen/fietsstoeltje zodat we nooit zullen weten of ze eventueel gisteren ook niet al die 5 stappen had kunnen zetten.) Goed. Maar nu even wat anders. Zucht. Zucht. Ik zucht. Hoort u mij zuchten? Ik ben naar de kapper geweest. Ja, (mocht u mijn tweets volgen) alwéér ja. Want eergisteren was ik daar ook. En toen had mijn kapster het wilde i...

Loïs loopt. Nouja, bijna . Ze staat op, kijkt een tijdje in het rond, zet een stap, zoekt opnieuw naar evenwicht. Daarna, met het andere been, probeert ze nog een stap. Om zich dan toch maar weer voorover te laten zakken en op handen en voeten verder te gaan. (De Mowgli-methode: als kruipen vanwege scherpe steentjes en onhandige jurkjes niet bevalt.) Er is een wedstrijd gaande. Een nek aan nek-race met Bo. Bo liep op 1 april 2003. Precies 15 maanden was ze toen. Loïs is a.s. vrijdag precies 15 maanden. Wie zal er winnen? ‘Ik vind het een beetje gemeen,’ zegt Bo. ‘Want ik kan niet meer mijn best doen, nu.’ Nee, dat is zo. Merlijn liep al met 12 maanden. Precies 12 maanden. Op zijn verjaardag, net na de taart. Ik zie het nog gebeuren. Hij schuift zijn papieren bordje naar achteren, laat zich van zijn tripptrapp zakken en wandelt de kamer door. Waarop ik dus hysterisch begin te gillen en de complete verjaardagsvisite mij nogal vreemd aankijkt - die wist natuurlijk niet d...

Either you love him or you hate him , Antony, van Antony and the Johnsons. Wat mijzelf betreft, ik ben er nog steeds niet uit bij welke groep ik hoor. Hij gaat over al mijn grenzen heen. Hij is dik en blubberig. Hij beweegt voortdurend, irritant neurotisch. Hij trekt rare grimassen en zingt regelmatig met consumptie . Ik vind hem gewoon een beetje afstotelijk. In al zijn androgyniteit. En dan dat hoge ijle geluid van hem, die malle vibrato-kopstem. Bah. Daarmee zingt hij dus recht mijn hart binnen. Om daar een geheim plekje te raken, waarvan ik niet eens wist dat het er zat. The G-spot of the heart , zeg maar. En dan maakt hij me nog aan het huilen ook, iets dat ik al helemaal niet wil. Hatelijk! Zo mooi.

Ik ben ziek. Ik heb keelpijn, hoofdpijn, spierpijn, koorts, koude rillingen, ik moet hoesten – vooral ’s nachts, en hang van tijd tot tijd boven de toiletpot. Zeer wel mogelijk , zo sprak de dokter na een telefonische anamnese, heb ik de Mexicaanse griep. Zeer wel mogelijk . Daar moet ik het mee doen, want sinds het RIVM vorige week vrijdag heeft besloten de Mexicaanse griep vanaf dat moment te beschouwen als een gewone griep (met een paracetamolletje onder de wol), is het in Groningen niet meer mogelijk je te laten testen. Tenzij je een kind jonger dan 2 bent, astma- dan wel nierpatient, of zwanger. Dat ik dan wel niet een kind jonger dan 2 bén, maar wel héb, kon mijn verzoek geen kracht bijzetten. En dat ik de dag voor de eerste symptomen zich manifesteerden, op bezoek was geweest bij mijn hoogzwangere vriendin, evenmin. (‘Op het moment dat uw vriendin zelf verschijnselen vertoont, dient ze contact op te nemen met haar huisarts en kan er na een test eventueel met Tamiflu of Relenza ...

Ik ga nog wat meer meehelpen in het huishouden, besloot Henk tijdens onze vakantie. En stopte gisteravond op eigen houtje de schone en droge was, die in de wasmand bij de trap klaarstond om te worden gevouwen en in de kasten gelegd, nógmaals in de wasmachine. Ja. Dat helpt echt enorm. Dus ik was boos (ter verdediging: ik ben ziek en dan zie ik de humor van dingen nooit zo in) en er ontstond de volgende woordenwisseling: Ik: “Wat ontzettend stom zeg, je ziet toch wel het verschil tussen vuile en schone was? En anders ruik je er toch even aan?” Hij: “Ik ben verkouden. En weet je, het is eigenlijk juist hartstikke schattig. Echt, als dit in een film zou gebeuren, in zo’n romantische, met Meg Ryan ( hoe komt ie d’r op? ), dan vond iedereen het heel schattig.” Ik: “Het is helemaal niet romantisch, of schattig, het is gewoon stóm!” Hij: “Goed hoor, schat, je hebt gelijk. Jij lijkt trouwens ook helemaal niet op Meg Ryan.” Nou, gelukkig niet, nee. Als hij de Meg Ryan van tegenwoordig bedoelt....

Zij maakte me attent op deze website. Waarop iemand 1 miljoen zelfgemaakte giraffen probeert te verzamelen, vóór 2011. Nou ben ik dol op giraffen, of beter gezegd op het concept giraf( fe? Ik heb het even opgezocht: het mag allebei ) dus onder het motto: 'aan mij zal het niet liggen' heb ik zojuist twee exemplaren ingestuurd: De eerste, door mij gemaakt, hangt momenteel boven het bedje van Loïs, de tweede tekende Bo vanmorgen en is best wel geweldig, vind ik.

Al bijna een week thuis en nog steeds geen log geschreven. De reden: Ik weet het allemaal even niet. De vakantie was namelijk erg leuk. Té leuk. De streek waar we waren was erg mooi. Té mooi. En we hebben er hele leuke mensen ontmoet. Nederlanders. Die daar een leven hebben opgebouwd. En nu wil ik ook. Ik wil weg. Het roer om. Een bed and breakfast beginnen. Chambres d'hôtes. In zo'n leuk frans kasteeltje boerderijtje. U weet wel. Maar dat ga ik niet schrijven hier, want dan lacht u me uit. Dan zegt u: "Hahahaha, ik vertrek , ja, dat is zo'n grappig programma!" En dan zeg ik: "Ja. Ja. Doe maar. Make fun of me. Mock me. Ik heb een midlifecrisis, ja. En voor u het weet heeft u er zelf ook één." Dus ik laat gewoon alleen even wat foto's zien. Ik vrees dat dit wel dé vakantiefoto is. (Briljánt idee, om in zo'n kasteel een verkleedzaal in te richten!)