NOVY

Terwijl ik het haar van mijn kinderen oranje sta te spuiten rijdt een gek in een klein zwart kut-autootje dwars door een mensenmenigte en vermoordt koninginnedag.

Het blijft leuk, die statcounter. Vond ik een tijdje geleden de recent visitor map nog uitermate boeiend, tegenwoordig vermaak ik me enorm met de keyword-analysis , die de zoektermen laat zien waarmee mensen op mijn weblog belanden. Die zoektermen zijn meestal vrij obvious: hemangioom, aardbeienvlek, dr Martens, bloedgroep, allemaal dingen waar ik gewoon over geschreven heb. Maar vaak ook zijn ze minder voor de hand liggend, soms op het verontrustende af, en (daardoor) heel erg grappig. Hier het lijstje van vandaag en mijn top 3 'meest opmerkelijk':   Op 3 heb ik gezet: spelen en later sex in de keuken   Bij gebrek aan beter eigenlijk hoor, want zo heel interessant is dit niet. Zoektermen met het woordje sex komen meer voor, zo schijnt, dus waarom zou iemand op die manier niet ook bij mij terecht kunnen komen. En ik heb inderdaad eens geschreven over seks. En over de keuken. Seks én de keuken (Sex and the Kitchen), niet seks ín de keuken. Ik heb namelijk helemaal niet z...

Tot mijn grote onrust bemerk ik dat ik al sinds donderdag niet heb gelogd. Niet dat er hier niets gebeurt, of dat ik geen leuke foto’s heb om te laten zien, nee: het is vakántie. En nooit heb ik het zo druk als in de vakantie. Zit ik normaal gesproken op een doordeweekse dag om 9 uur met een opgeruimd hoofd in een opgeruimd huis achter mijn computer - de kinderen naar school, een kop koffie op mijn bureau, een aangeklede en gevoederde baby in de box, de was in de machine -, in de vakantie loop ik constant achter de feiten aan. Hoe komt dit toch? Is het de aanwezigheid van manlief (die in het onderwijs werkt, en dus net als de kinderen in de schoolvakanties thuis is), die mij spontaan in een andere modus doet schieten? De relax-modus? Met juist het omgekeerde tot gevolg? Het is hier, ik ben , namelijk allesbehalve relaxed. Het is chaos. Er heerst anarchie. In de huiskamer lijkt een speelgoedbom te zijn ontploft, op de bovenverdieping een vuile-wasbom. Overal waar ik kijk is het een bend...

Martin Bril is dood. Wat een rotstreek. Foto Wim ter Brake Twitteren - Martin Bril 10-04-2009 Ik ben te oud. Ik snap iets niet. Dat twitteren. Mijn kinderen, die je toch tot de voorhoede van het moderne leven kunt rekenen, vinden het volkomen onzin. Alleen een paar nerds doen het bij hen op school. De eenzamen en verdrukten, zeg maar, de jongens met acne. En Maxime Verhagen dus. Ik vond Maxime Verhagen tot voor kort een minister die het prima deed. Lekker low profile, onder de radar goede zaken doen voor het vaderland. Maar dat vond meneer niet genoeg. Meneer wilde met het hoofd boven het maaiveld. Meneer wilde mee in de vaart der volkeren, meneer wilde hip zijn. En wat ging meneer doen? Hij ging twitteren. Sindsdien is het woord niet weg te blazen. En wat is nou concreet de inhoud van Maximes getwitter? Welnu: wij zien hem op tv uit een limousine stappen, en na een minuut struikelen op de rode loper is hij verdwenen. Oppassen nu! Ja, daar twittert hij al! En wat is d...

"Tussen 3 dagen zitten 2 nachten, hè mam?" "Ehm, ja...?" "Net als bij wc-papier. De papiertjes zijn de dagen, en de streepjes die ertussen zitten, de scheurstreepjes , dat zijn de nachten." Díep filosofisch, vindt u niet?

Loïs heeft een aardbeienvlek, oftewel een hemangioom . Toen ze net geboren was zagen we een klein rood vlekje op haar achterhoofd. Een leuk vlekje, vonden we. Omdat het precies op een handje leek. Met 5 vingertjes. Alsof iemand haar had gezegend, ofzoiets. "Het is vast een heel bijzonder kindje," zeiden we. Maar na een week of wat begon dat vlekje ineens te groeien. Het werd langzaam groter. En dikker. Dus we sloegen aan het googlen en al snel waren we erachter dat het hier een aardbeienvlek betrof, een goedaardige bloedvattumor. Een onschuldige birthmark , die net als de ooievaarsbeet meestal vanzelf weer verdwijnt. Op het consultatiebureau waren ze ook niet onder de indruk. "O, een aardbeienvlek," zeiden ze. "Gaat vanzelf weer weg hoor". Okee, we waren gerustgesteld. Hoewel, nog niet helemáál. Want het hemangioom van Loïs zat nog steeds in de groeifase, en je weet niet waar zoiets stopt hè. En we hadden gelezen dat een hemangioom in een enkel geval wél...

Er was eens een moeder in Zweden, Marlene Sandberg , die vond dat de wereld een betere luier verdiende. Na jaren van ontwikkelen en netwerken kon ze haar eigen, unieke product presenteren: Nature Babycare . Luiers die gemaakt zijn op basis van natuurlijke producten (tarwe, hout en maïs) en hierdoor grotendeels biologisch afbreekbaar. Ze houden baby’s net zo droog als andere luiers en zitten net zo prettig, maar zijn veel milieuvriendelijker. Ik gebruik ze sinds Loïs is geboren en vind ze geweldig. En niet alleen voor de billetjes en het milieu, maar ook voor mijn schuldgevoel over het gebruik van wegwerpluiers; het is niet zo dat ik nu helemaal niets meer voel als ik een verhaal als het hare lees, maar toch aanmerkelijk minder dan toen ik, voor Bo en Merlijn, nog gewoon Pampers kocht. Of Bumblies. Of Kruidvat-eigen-merk. Ik ben zelfs zo enthousiast dat ik ambassadeur ben geworden van Naty . Dat betekent dat ik in ruil voor een gratis pak luiers mensen vertel over de voordelen van de...

Ik heb nieuwe schoenen! En dat is niet niks, want schoenen kopen, dat doe ik niet zomaar. Ik heb geen schoenentic, zogezegd. Ik heb een zonnebrillentic, maar geen schoenentic. Meer een anti -schoenentic; voor ik eens een paar schoenen koop, nou nou. ‘Ik moet er nog even over nadenken’ zeg ik meestal, nadat ik een paar gepast heb dat ik leuk vind. En dan ga ik naar huis. En denk er over na. En twijfel. En de volgende dag ga ik terug naar de winkel. Met andere kleren aan. Om te kijken of ze ook leuk staan bij....vul maar in. Dan pas ik ze dus opnieuw en ga vervolgens weer naar huis, om mijn teennagels te knippen. De derde dag ga ik dan wéér terug naar de winkel en trek nógmaals de schoenen aan. Om ze uiteindelijk niet te kopen. Hakken zocht ik nu. Zwarte schoenen met hakken. Maar niet gewoon pumps, nee, die vind ik ordinair. Staan bij mij. En ik ben enorm kieskeurig. De hak mag niet te klein, te petieterig , te hoog of te breed zijn. En de punt niet te puntig. Maar ook niet te rond. Ech...

Het was de bedoeling naar Diever te gaan, naar de oase van onze lieve vrienden B en R. Maar omdat R zwanger is ( van een tweeling!!! ) en bij ons de 5e ziekte heerst, en die dingen zich onderling niet zo goed verhouden, gelastten we het af. Boehoe . Eerlijk is eerlijk, plan B was ook geen straf. We picknickten op de zandvlakte bij Zeegse, met de overdadige resten van oma's brunch van zondag. We zaten in de zon, klommen in bomen, speelden urenlang verstoppertje en maakten meer dan 150 foto's. Loïs doet een paaskuiken: Klein Duimpje: Nikon-girl: lief 3 tal: Anna-Maria was ook mee: En oja, opmerkelijk, dit vonden we in het zand:

Het klinkt als een dieetproduct van Sonja Bakker, maar nee, het is RTL's antwoord op de Nationale IQ-test. ‘Lekker Slim is een quizprogramma over het inschatten van vrouwen door mannen. Bekijk een preview van Lekker Slim. Kwaliteit en geluid: niet top! Maar je hebt wel als allereerste in Nederland de primeur, RTL 5 is zelfs nog bezig met het monteren van het materiaal!' Kijk, huiver en beleef een heel nieuwe dimensie van het begrip kromme tenen: OMG! Is dit echt echt? Springt Ralph Inbar Frans Bauer dadelijk tevoorschijn, als ik dit filmpje heb geplaatst? Heeft Bridget Maasland met het kind ook haar laatste restje dignity uitgepoept? Wat - om in de stijl van de quiz te blijven - denkt u? Weten de vrouwen in Nederland dit programma te waarderen?

We gingen naar de markt. Dat doen we wel vaker op zaterdagochtend, maar vandaag was het bijzonder. Want het was de eerste zomerse zaterdagochtend van het jaar. Merlijn nam zijn step mee en ik droeg mijn nieuwe bloemetjesjurk. We dronken espresso en latte macchiato bij Caffè Mobile . En verse jus d’orange. We aten haring, waarvoor Bo van ons allen het grootste talent heeft. We kochten allemaal lekker dingen: zwaardvis en groente en verse pasta en kruiden en ricotta en parmezaan. We zagen bij de eierkraam hele grote eieren die Merlijn vol overtuiging bestempelde als rendiereieren. (Een woord waarmee mijn spellingschecker gek genoeg geen moeite heeft.) We kwamen een prachtige mevrouw op stelten tegen, die heel diep moest bukken om ons een flyer te geven en een Brad Pitt lookalike, verkleed als paaskuiken zonder hoofd. We liepen de hele wereld tegen het lijf en kletsten met iedereen. Alles was goed. Ook dat Loïs wel 35 keer haar sokken uittrok. En ook dat Merlijn na een paar uur geen zin m...

Bo heeft de vijfde ziekte . Ze ziet eruit alsof iemand haar hard in het gezicht heeft geslagen ( slapped face disease ), als je dichterbij komt zie je dat haar wangen zijn bezaaid met kleine rode vlekjes. Hoewel de Vijfde van Beethoven het ook best aardig heeft gered, vind ik het toch een beetje sneu. Dat niemand er ooit een fatsoenlijke naam voor heeft verzonnen. Na de mazelen, de rode hond, roodvonk en (vermoedelijk; daar bestaat wat onenigheid over) de waterpokken, werden er nog twee kinderziekten ontdekt die gewoon maar de 'vijfde ziekte' en de 'zesde ziekte' zijn genoemd. Hoe weinig creatief. De zesde ziekte hebben Bo en Merlijn allebei al gehad als baby. (Ja je kunt eerst de zesde krijgen en daarna de vijfde. Het zegt helaas niets over de volgorde. Want dat was dan nog wel handig geweest.) Enfin. Hij heerst hier, op school. De vijfde ziekte. Weer eens wat anders dan hoofdluis . Wekenlang al worden we bestookt met informatiefoldertjes en aankondigingen op het schoo...

Kent u het (nog)? Slime ? Van dat groene glibberige spul in een potje, waar je 'scheten' mee kunt laten, als je je hand er bij in propt? Van dat spul dat mijn moeder vroeger al zo vies vond? En dat nog smeriger aanvoelt als je het nat maakt, onder de kraan, zoals Bo ontdekte? Nou dat spul dus, had Merlijn laatst gekregen van iemand. Vanmorgen vond ik het potje op zijn kamer. Leeg. En op mijn vraag waar de inhoud was gebleven zei hij: “Ik weet het niet”. “Wrong answer!” riep ik. En ik ging zoeken. Zonder resultaat. Maar het is natuurlijk wel ergens. Het moet ergens zijn. Onder een bed, achter de verwarming, in de verkleedkist... In de sokkenla, of in een broekzak, in het afvoerputje van de wasmachine... Ergens. Nouja, ik kom het vast wel weer een keer tegen. Het is te hopen dat ik dan nog weet wat het is .

Boodschappen doen met mijn jongste dochter. Op de fiets . In het zonnetje. En onderweg iedereen betoveren.

“Kun jij niet even wat regelen,” vroeg ze, “nu je zo close bent met Giel ?” “Nou, eh... ik weet niet of......” zei ik. “Aaah, alsjeblieft? Voor mij?” Tsja. Nou. Ik probeer wel wat. Dan. Hallo Giel, Mag ik je voorstellen aan Anna-Maria . Anna-Maria is veertien jaar, ons buurmeisje en de oppas van de kinderen. Soms, als we haar mogen lenen van haar moeder, is ze zelfs een beetje ons vierde kind en nemen we haar mee op vakantie. Of naar de bioscoop. Of naar Pinkpop . De laatste tijd is Anna-Maria een beetje uit haar doen. Een beetje in de war. Sinds bekend is gemaakt dat het Glazen Huis dit jaar in Groningen zal staan. Want daar had ze heel erg op gehoopt. Ze had het zelfs al zo’n beetje voorspeld. Hysterisch gillend viel ze hier binnen, een dag of tien geleden. 'Ik heb het toch gezegd!!' riep ze. 'Het! Glazen! Huis! Komt! Naar! Groningen! EN IK WIL ER IN!' Want daar gaat dit over. Ze wil er in. Ze wil in het Glazen Huis. Dus niet gewoon aan het loket staan om een plaatje ...

(Mocht u nou denken 'Wat een interessante interieurkeuze hebben die mensen daar gemaakt, wat een bijzondere vloerbedekking en stoelen' ; we waren bij opa en oma.)

Oh, heet dat plantje daarom zo?