Kijk, ik vónd het al eng.
Zo ver weg.
Naar de andere kant van de wereld, in mijn eentje.
En het risico waaraan ik mijn gezinsleven bloot stel!
Wat als mijn vliegtuig neerstort?
Maar goed, daar was ik al zo’n beetje doorheen.
(Het schijnt dat het risico om neer te storten met een vliegtuig vrij klein is.)
Maar sinds afgelopen woensdagavond ben ik weer volop in paniek. Sinds ene van de pot gerukte Noord-Koreaan loopt te verkondigen dat hij met kernbommen gaat gooien.
Ik kan dat risico niet plaatsen.
Ik kan er geen kansberekening op loslaten.
Een vriend die ik verstandig acht, smste me: Het risico dat Noord-Korea een bom gaat gooien op Hawaii is groter dan de kans dat je vliegtuig neerstort, maar nog steeds best klein.
Ah. Okee. Dat is….nja. Ik weet niet.
Ik ben best geneigd (dat is immers in mijn voordeel) te denken dat het heus wel los zal lopen.
Maar toch word ik een beetje moe van mensen die zeggen: ‘Aah joh, een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest.’ Of: ‘Aah joh, dat doen ze tonnie! Die Noord-Koreanen zijn heus nie gek!’
(Nou. Dat zijn ze volgens mij dus nou juist wél!)
De mensen die er verstand van hebben, op televisie enzo, doen namelijk lang niet zo laconiek. Misschien omdat ze als ze zeggen: ‘Ah, joh, dat doen ze tonnie,’ niet nog een keer op televisie mogen. Dat zou kunnen. Ja, of ze nemen een dreiging met kernwapens gewoon heel serieus, zoals we misschien allemaal zouden moeten doen?
Bah.
Vandaag kreeg ik van iemand de vraag: 'Heb je al besloten wat je doet?'
Dat vond ik ook weer gek. Want ik ga natuurlijk gewoon.
Natuurlijk ga ik.
Ik heb een ticket en een afspraak. Er zijn hotels geboekt, ik heb een visum en een half ingepakte koffer. Natuurlijk ga ik!
En er geldt ook helemaal geen negatief reisadvies. Dus dan is het kinderachtig om niet te gaan. En bovendien krijg ik dan ook mijn geld niet terug. (Tenzij ik in een angstpsychose schiet en mijn huisarts verklaart dat ik echt, echt niet in staat ben te reizen. Wat gezien mijn huidige state of being niet eens heel ondenkbaar is. Haha. Ik ben totaal in de ban. Zo vergat ik gisteren een verjaardagsfeestje van Loïs. En das best erg. Voor het eerst in mijn loopbaan als moeder vergat ik een feestje. En vandaag vergat ik een zakelijke afspraak, maar dat liep gelukkig los. Er werd gemaild: ‘Zullen we dan gewoon doen dat het morgen de achtste is?’ Haha.)
Goed. Om de komende dagen door te komen hou ik me maar gewoon vast aan wat iemand bij (geloof ik?) Pauw en Witteman zei, namelijk dat het voor de hand ligt dat als Noord-Korea iets gaat doen (een kernproef? Een raketlancering? Een (nucleaire) aanval op Zuid-Korea? Op Japan? Op Guam? Op Hawaii? Op het vasteland van de VS?) dat dat dan op 15 april zal zijn.
Dat is namelijk de verjaardag van opa Kim, die inmiddels al negentien jaar dood is maar nog steeds de officiële leider van het land. (Ik zei het al: tokkie tokkie.)
En 15 april, dat is toevallig de dag dat ik van Frankfurt via LA naar Hawaii vlieg.
Dus eerst dacht ik: oei.
Maar wacht! Er is tijdverschil!
Er zit maar liefst 19 uur verschil tussen Hawaii en Korea. Dus als 15 april voor de Koreanen bijna achter de rug is, moet ie op Hawaii zo’n beetje nog beginnen.
Dus als die bom valt, dan zit ik nog in het vliegtuig (die keert dan vast om, toch?) en als het even meezit ben ik zelfs nog in Frankfurt! Want ik vlieg om 10:00 uur en in Korea is het dan al 17:00 uur, werkdag voorbij. Tadaa.
Zucht. Doe maar gewoon niet, Kim-de-kleinzoon-van-Kim!
Doe maar niks gooien.
In je mand, blaffende hond.
Zo ver weg.
Naar de andere kant van de wereld, in mijn eentje.
En het risico waaraan ik mijn gezinsleven bloot stel!
Wat als mijn vliegtuig neerstort?
Maar goed, daar was ik al zo’n beetje doorheen.
(Het schijnt dat het risico om neer te storten met een vliegtuig vrij klein is.)
Maar sinds afgelopen woensdagavond ben ik weer volop in paniek. Sinds ene van de pot gerukte Noord-Koreaan loopt te verkondigen dat hij met kernbommen gaat gooien.
Ik kan dat risico niet plaatsen.
Ik kan er geen kansberekening op loslaten.
Een vriend die ik verstandig acht, smste me: Het risico dat Noord-Korea een bom gaat gooien op Hawaii is groter dan de kans dat je vliegtuig neerstort, maar nog steeds best klein.
Ah. Okee. Dat is….nja. Ik weet niet.
Ik ben best geneigd (dat is immers in mijn voordeel) te denken dat het heus wel los zal lopen.
Maar toch word ik een beetje moe van mensen die zeggen: ‘Aah joh, een mens lijdt het meest aan het lijden dat hij vreest.’ Of: ‘Aah joh, dat doen ze tonnie! Die Noord-Koreanen zijn heus nie gek!’
(Nou. Dat zijn ze volgens mij dus nou juist wél!)
De mensen die er verstand van hebben, op televisie enzo, doen namelijk lang niet zo laconiek. Misschien omdat ze als ze zeggen: ‘Ah, joh, dat doen ze tonnie,’ niet nog een keer op televisie mogen. Dat zou kunnen. Ja, of ze nemen een dreiging met kernwapens gewoon heel serieus, zoals we misschien allemaal zouden moeten doen?
Bah.
Vandaag kreeg ik van iemand de vraag: 'Heb je al besloten wat je doet?'
Dat vond ik ook weer gek. Want ik ga natuurlijk gewoon.
Natuurlijk ga ik.
Ik heb een ticket en een afspraak. Er zijn hotels geboekt, ik heb een visum en een half ingepakte koffer. Natuurlijk ga ik!
En er geldt ook helemaal geen negatief reisadvies. Dus dan is het kinderachtig om niet te gaan. En bovendien krijg ik dan ook mijn geld niet terug. (Tenzij ik in een angstpsychose schiet en mijn huisarts verklaart dat ik echt, echt niet in staat ben te reizen. Wat gezien mijn huidige state of being niet eens heel ondenkbaar is. Haha. Ik ben totaal in de ban. Zo vergat ik gisteren een verjaardagsfeestje van Loïs. En das best erg. Voor het eerst in mijn loopbaan als moeder vergat ik een feestje. En vandaag vergat ik een zakelijke afspraak, maar dat liep gelukkig los. Er werd gemaild: ‘Zullen we dan gewoon doen dat het morgen de achtste is?’ Haha.)
Goed. Om de komende dagen door te komen hou ik me maar gewoon vast aan wat iemand bij (geloof ik?) Pauw en Witteman zei, namelijk dat het voor de hand ligt dat als Noord-Korea iets gaat doen (een kernproef? Een raketlancering? Een (nucleaire) aanval op Zuid-Korea? Op Japan? Op Guam? Op Hawaii? Op het vasteland van de VS?) dat dat dan op 15 april zal zijn.
Dat is namelijk de verjaardag van opa Kim, die inmiddels al negentien jaar dood is maar nog steeds de officiële leider van het land. (Ik zei het al: tokkie tokkie.)
En 15 april, dat is toevallig de dag dat ik van Frankfurt via LA naar Hawaii vlieg.
Dus eerst dacht ik: oei.
Maar wacht! Er is tijdverschil!
Er zit maar liefst 19 uur verschil tussen Hawaii en Korea. Dus als 15 april voor de Koreanen bijna achter de rug is, moet ie op Hawaii zo’n beetje nog beginnen.
Dus als die bom valt, dan zit ik nog in het vliegtuig (die keert dan vast om, toch?) en als het even meezit ben ik zelfs nog in Frankfurt! Want ik vlieg om 10:00 uur en in Korea is het dan al 17:00 uur, werkdag voorbij. Tadaa.
Zucht. Doe maar gewoon niet, Kim-de-kleinzoon-van-Kim!
Doe maar niks gooien.
In je mand, blaffende hond.
