Doorgaan naar hoofdcontent

Abdicatie


Ik ga dus naar Hawaii hè, in april.
Dat ik het er hier nauwelijks over heb betekent niet dat het er niet is. Het is er continu, mag ik wel zeggen. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed.
Nee hoor, dat is ook weer niet waar.
Maar wel: alles wat de komende maanden op de agenda staat bezie ik in termen van vóór, na, of tijdens Hawaii.
De verjaardag van Loïs? ‘Dan ben ik net terug van Hawaii.’ 
Pasen? ‘Dan ga ik bijna naar Hawaii.’ 
Inhuldiging van de Koning? ‘Dan ben ik er niet, dan ben ik op Hawaii.’

Ik moest trouwens even googlen voor ‘inhuldiging’. Moest dat niet gewoon 'huldiging' zijn? Inhuldigen klinkt een beetje als optelefoneren. Maar, zo blijkt, inhuldigen is goed. Nou, mooi.

Over woorden met betrekking tot de troonswisseling gesproken: abdicatie. Van het ene op het andere moment gisteren, begonnen mensen het woord te bezigen alsof ze nooit anders hadden gedaan.
Ik twitterde: Ik wil vingers zien. Wie heeft er vandaag een nieuw woordje geleerd? #abdicatie
Dit werd tien keer geretweet; ik was duidelijk niet de enige die het wonderlijk vond.


We hebben het ook met tsunami gehad, weet u nog?
Het merendeel van de mensheid had nog nooit van het woord gehoord (vingers!) maar binnen enkele dagen na 26 december 2004 was het algemeen gangbaar.

Het erge is dat het sindsdien ook te pas en te onpas overdrachtelijk gebruikt wordt.
Google maar eens op ‘tsunami aan’.
Dan krijg je dit:
Een tsunami aan religiehaat
Een tsunami aan evenementen
Een tsunami aan schoolkinderen
Een tsunami aan shit
Een tsunami aan herinneringen
Een tsunami aan sperma

Ja, je kunt het zo gek niet bedenken of het kan wel in een allesverwoestende golf op je af komen.

Nu vroeg ik me dus af of zoiets ook met abdicatie kan gebeuren, dat het ineens gewoon wordt om het in te passen in het dagelijks taalgebruik.
Dat je geen ontslagbrief meer schrijft, maar je abdicatie aankondigt.
Of in de bioscoop: “Ik zit precies achter die mevrouw met dat hoge haar. Jij bent groter, zullen we abdiqueren?”
Het kan.

Trouwens, Hilo, waar mijn vliegtuig landt op Hawaii, staat bekend als tsunami-capital of the world. En zo is het cirkeltje weer rond. Een beetje een cirkeltje zoals Loïs ze tekent, maar toch: een cirkeltje.