NOVY

Vandaag valt er weer wat te lachen op dit weblog, mensen! Het is echt hi-ha-hilarisch! Als u van leedvermaak houdt, tenminste. Weet u nog dat ik een ticket naar Hawaii kocht?  Ja, dat weet u vast nog wel. Dat was gisteren , immers. Ik hoef dan ook niet meer te vertellen dat ik het nogal een dingetje was, voor mij. Want zóveel geld uitgeven, geld dat we de komende maanden eigenlijk helemaal niet kunnen missen, dat gaat me niet in de koude kleren zitten. Maar ik had het gedáán. En ik was trots op mijn doortastendheid. Vanmorgen werd ik wakker en pakte mijn iPhone. Er was een mailtje van mijn zusje. Ik dacht nog: wat toevallig! Want ik heb haar nog helemaal niet verteld dat ik een ticket heb! Heeft ze misschien mijn blog gelezen? En toen las ik de eerste regel. Wacht nog even met een ticket boeken, want rond mijn verjaardag ben ik waarschijnlijk in Portugal! Het was alsof al het bloed uit me wegtrok. Alle energie stroomde hop, dwars door het bed, zo de vloerbedekk...

Mijn sterrenbeeld is tweelingen; om beslissingen te maken moet ik mijzelf regelmatig voor het blok zetten. Zo beloofde ik mijn zusje in een email op haar negenendertigste verjaardag, dat ik voor ze veertig zou worden bij haar op bezoek zou zijn geweest. En beloftes, daar hou ik me bij voorkeur aan. En daarbij, ik wil het zelf ook heel graag! Al jaren! Maar niet alleen. Ik schreef hier al meermalen over. In 2009 , in 2011 en in januari van dit jaar. Maar aangezien 'alleen gaan' eigenlijk de enige logische oplossing is en ik heel pragmatisch ben ingesteld, begon ik het zo eens wat serieus te overwegen en werd het in mijn hoofd een steeds beter plan! (Niet in het minst mogelijk gemaakt door vrienden die met hun hele gezin in ons huis komen wonen en voor onze kinderen zullen zorgen tijdens de werktijden van Henk. Zul je maar hebben, zulke vrienden.) Dus. Vandaag. Kocht ik mijn ticket. Waaah!  (Ik reis pas in april, hoor. Wacht nog maar even met me...

Bo is momenteel nogal bezig met de Tweede Wereldoorlog. Ze vraagt haar oma de oren van het hoofd, wilde pas met ons een film over Anne Frank kijken en er staan allemaal oorlogsboeken op haar verlanglijstje voor Sinterklaas. Opmerkelijk eigenlijk, want die Tweede Wereldoorlog boeide mij als kind nauwelijks. Met Anne Frank had ik ook niks. Het was allemaal zó lang geleden, die oorlog! Misschien kwam dat door mijn ouders, die de verschrikkingen zelf hadden meegemaakt maar daar niet meer zoveel aan wilden denken en daarom deden alsof het al heel lang geleden was; in elk geval niet iets heel belangrijks. Zou kunnen. Tegenwoordig zie ik het allemaal veel scherper. Het is verdorie nog helemáál niet zo lang geleden: ongelofelijk dat er zoiets heeft kunnen gebeuren. Dat we al die miljoenen mensen hebben laten vernietigen. In het kader van de opvoedkundig uitjes en om het nuttige met het aangename te verenigen, gingen we vandaag naar het Voormalig Kamp Westerbork. Dat was indrukwekkend,...

Ik ben de laatste tijd een beetje fan van die analoge life hacks, u weet wel, de onconventionele toepassingen van simpele hulpmiddelen om alledaagse probleempjes op te lossen. Die zwerven zo wat over facebook. Heel geestig. Ik roep steeds enthousiast uit: 'Nah. Wat hándig! Je moet er maar opkomen!' En verder moet ik vooral lachen om de morsigheid van de foto’s. Het is niet zo dat ik de tips opvolg, hoor. Er zitten geen opengeknipte wc-rollen om mijn pakpapier en ik heb geen schoenenzak aan de binnenkant van de kastdeur gehangen voor de schoonmaakmiddelen. Maar dat het kán hè? En als ik ooit nog eens een emmer moet vullen die niet onder de kraan past dan weet ik hoe het moet. Ha! Merlijn bewees gisteren dat hij ook een ware life hacker is. Hij bedacht een reserverollenhouder voor in de wc, boven. Die hadden we daar namelijk niet. Tadaa: (En nu voel ik onmiddellijk de aandrang om te vertellen dat het in ons benedentoilet wél gezellig is, met schilderijen...

We gingen naar het Groninger Museum. Want het is herfstvakantie en er waren twee exposities die we wilden zien. Ten eerste die van Yin Xiuzhen . Als je eenmaal weet hoe je het moet uitspreken – Merlijn heeft het nog even nagevraagd bij een suppoost – dan blijft het aan je tong kleven. Jin Sjoetsjèn. Jin Sjoetsjèn. Jin Sjoetsjèn maakt kunstwerken van aan elkaar genaaide tweedehandskleding. Nou hou ik toevallig heel erg van tweedehandskleding en vond het dan ook hartstikke mooi. Hoewel ik mevrouw Xiuzhen er stiekem een beetje van verdenk dat ze het gewoon heel leuk vindt om oude kleren aan elkaar te naaien. En dat ze er dan later, om het kunst te laten zijn, een verhaal bij verzint. Zo ligt er bijvoorbeeld een prachtige cirkel van aan elkaar genaaide sjaals. Echt waanzinnig; je zou bijna zin krijgen om thuis ook sjaals aan elkaar te gaan naaien. Maar dan lees je het bordje en dan staat er dat het gaat over de één-kindpolitiek in China; de sjaals symboliseren de v...

Ik had zo bedacht om deze 500ste blogpost te vieren met een kleine expositie. It’s my party, tenslotte. En het past ook prima in de navelstaarderige periode waarin ik me bevind. Het viel nog helemaal niet mee, trouwens! Zo moest ik eerst alle 499 logjes opnieuw lezen en daarna een selectie maken – met als criterium 'of ik er vandaag om moest lachen of door vertederd raakte'. (Een momentopname, aldus.) Er kwam een hoop kill your darlings bij kijken. Sommige titels moest ik met pijn in mijn hart uitsluiten. Zoals De condooms in de fonduepan . (Gelukkig kunt u in sommige verhaaltjes doorklikken. En komt u misschien toch nog Gesodemijter tegen. En Jurgen van den Berg.) Maar dit is ‘m dus geworden. Novy’s persoonlijke top 10, zonder volgorde: 1. Het hopjesvla-mysterie 2. Statcounteren 3. Nors en Saus 4. Het mooiste lelijke lampje van de wereld 5. Olympisch kotsvangen 6. Size does matter 7. Ook de kerstgedachte heeft een houdbaarheidstermijn 8. De tandenfee, dat ben i...

If it ain’t on facebook it ain’t true , daarom schreef ik afgelopen week niets over de rats waar we een beetje in zaten. Loïs had iets geks. Het begon ermee dat het leek alsof ze geprikt was, door een mug, onder haar oog. Een heel klein muggenprikje. Maar in tegenstelling tot wat gewoonlijk gebeurt – ze is nogal allergisch – ontstond er geen bult. De dagen daarna bleef de plek wat rood. Haar gezicht leek een beetje vlekkerig, aan de ene kant. Op zondagochtend, vorige week, was het ineens heviger. Niet alleen was het duidelijk rood onder haar oog, maar daarbij liep er een afgebakende rode streep, over haar wang naar haar kaak. Recht naar een gezwollen klier in haar hals. Vreemd, niet? Ze had geen pijn, of jeuk, en geen koorts. Nergens last van. Wat nu? Moesten we de weekenddoktersdienst bellen? Een bevriende huisarts raadplegen? Of nog maar even aanzien – geen pijn tenslotte, geen koorts – en gewoon haar de verjaardag van oma gaan? Twijfelend met de telefoon in mijn hand besloot ...

Het gebeurt heel vaak dat ik ’s avonds, in bed, op de grens van waken en slapen, in een soort van brainwave terechtkom. Dan ontspinnen zich ineens allerlei theorieën in mijn hoofd. En soms hè, dan heb ik zo’n goeie golf te pakken! Woeeh! Met een waterdicht verhaal, geen speld tussen te krijgen! ‘Dit moet ik onthouden,’ murmel ik dan nog zo wat tegen mezelf en ik val in slaap. Meestal blijkt het de volgende morgen een theorie van niks. Maar soms heb ik iets dat het ochtendlicht enigszins verdraagt. Zoals een paar dagen geleden, toen ik hier vol bravoure riep dat ik het einde van de Universiteit ging bewijzen. Wat wellicht een tikje ijdel was. En voorbarig bovendien. Want misschien was het allemaal toch niet zo waterdicht. Maar goed, ik zal u mijn oprisping uit de doeken doen, u vraagt er tenslotte – terecht – naar. Komt ie. Dat met dat Internet hè, dat is me wat. Dat gaat nog voor zoveel veranderingen zorgen, ik vraag me soms af of we dat wel echt in de gaten hebben, met z’n...

We gaan allemaal een keer dood. Ik ook. Dat heb ik redelijk geaccepteerd, geloof ik. Het is nu eenmaal zo, hè. Veel meer dan dat ik moeite heb met dit gegeven  an sich , vind ik het griezelig dat ik niet weet HOE ik dood ga. Heeft u dat nou ook? Ik kan daar echt van wakker liggen. Misschien kom ik wel onder een bus, morgen. Of krijg ik volgend jaar plotseling een hersenbloeding midden in de Albert Heijn. Misschien val ik op mijn zesenzestigste in een ravijn tijdens een bergwandeling, of zak ik in elkaar tijdens een hardloopwedstrijd. Of bezwijk ik in 2038 aan een salmonellavergiftiging. Of drie jaar eerder al, aan de complicaties van een blindedarmoperatie. Het zou ook kunnen dat ik op mijn eenennegentigste sterf van ouderdom, in mijn eigen bed, met een glimlach op mijn lippen. Maar wie weet ben ik dan al lang van het Hilton gesprongen. Je weet het niet. Ik weet het niet. Het kan een darmperforatie zijn waaraan ik doodga, of een slangenbeet. Ik kan verzuipen in de Noordzee, ...

Ik heb duidelijk te vroeg gepiekt, met mijn logje over 50 Shades of Grey. Want het gaat maar door en door en het wordt steeds gekker. Je hoort iemand roepen: ‘Wie heeft hem gelezen, meiden?’ en hop, daar gaan die handjes. It’s a friggin’ virus! Vrouwen zijn tegenwoordig grofweg in te delen in twee groepen: zij die het boek hebben gelezen en zij die er lacherig over doen. Ik vermaak me nog steeds ( ik lees het wel stiekem, straks, als de hype voorbij is)  enorm in de laatste groep. Zo kwam ik er deze hilarische – in een half uur geschreven - verkorte versie voor mannen tegen, en werd ik gewezen op het volgende filmpje, waar ik erg hard om moest lachen (want hoe corny ook, het is zo precies de spijker op zijn kop!) Gisteren, trouwens, ving ik het verhelderendste gesprek op tot nu toe, over het boek. Ik ben echt weer wat wijzer geworden. Want kijk, we hadden al het blozen (zij), het ondoorgrondelijk kijken (hij) en de rode oortjes (jij) en daar is nu het volgende bij...

Even hoor. Ik las net nog een keer mijn eigen logje, van gisteren. En ineens viel het me op. Ik schreef wel drie keer ‘haha’. Blijkbaar vind ik dat nodig. Het is nog erger; het liefst zou ik zelfs smileys gebruiken. Gelukkig weet ik niet hoe dat moet in Blogger want anders zou dit weblog eruitzien als de gemiddelde hyveskrabbel van mijn dochter. Het moest maar eens afgelopen zijn. Met dat haha. Want het is waarlijk toch een zwaktebod, zo’n regieaanwijzing. Zo zat ik wat voor me uit te peinzen, daarbij de volgende literaire hiërarchie hanterend: Boodschappenbriefje – sms – blog – column – literatuur Ja, nee, nou niet meteen allemaal door elkaar gaan roepen, het is geen indeling naar kwaliteit (misschien schrijft u wel zeer hoogstaand literaire smsjes) maar een indeling naar ‘noodzaak van esthetiek.’ Of, omgekeerd, een indeling naar ‘geaccepteerdheid van haha.’ Volgt u me nog? Ik leg het uit. Kijk, het staat misschien een beetje raar, ‘haha’ op een boodschappenbriefje,...

Hoewel het hier de afgelopen week best wel heftig was en rock 'n roll enzo, volgt hier toch een wat huismutserig logje. (Huismuts. Haha.) Over voorlezen. Wat natuurlijk in wezen ook heel rock 'n roll is. Ik ben u alweer kwijt denk ik, hè? Want wat loopt dat mens toch weer te bazelen, over rock 'n roll? Nouja. Voorlezen dus. Ik hou enórm van voorlezen. Voorlezen is moederschap in haar meest ontspannen vorm. Echt. Je kroost zit om je heen verzameld op het bed, echtgenoot valt (mits hij al thuis is) in slaap aan het voeteneind. Niemand zeurt of maakt ruzie, niemand staat op zijn kop of gooit de pot pindakaas op de plavuizen. Het zijn je kinderen zoals je ze aan het eind van een dag zo graag ziet: heerlijk rustig en stil. In hun fris gewassen pyjamaatjes, zacht geurend naar tandpasta. Mama leest voor. Boeken, geen verhaaltjes. (Nog wel voor Loïs natuurlijk, maar dat is op andere momenten.) Elke dag een hoofdstuk. Of een paar, afhankelijk van de lengte en het tijdstip....