Mooi hè, die titel. Heb ik niet zelf bedacht hoor, helaas. Zij bedacht het natuurlijk weer. Maar het is prachtig, en zo waar: dat is wat we allemaal aan het doen zijn momenteel in Nederland. Jankend aan de broekspijpen van de zomer hangen.
Aan de regenbroekspijpen dan, anyway.
En over janken gesproken, wij begroeven gisteren een oude (maar veel te jong gestorven) vriend. En toen ik later op de dag werd uitgenodigd om mee te gaan naar de film, naar Melancholia van Lars Von Trier, dacht ik: Ja. Ik dacht: Lars von Trier, dat is ellende, drama, zachtjes meesnikken in een donkere bioscoop.... Ik dacht: dat is precies waar ik aan toe ben met mijn ogen toch al in de huilstand.
Maar dat viel een beetje tegen, er viel eigenlijk niks te huilen. Wel was het zo verontrustend dat ik tijdens de aftiteling in een hysterische lachbui uitbarstte.
A beautiful movie about the end of the world
Morgen weer vrolijks. Iets over de langpootmug, misschien.