'Wie van jullie wil even helpen de tafel dekken? Ik zie nog geen messen, er moeten nog glazen op tafel... Hallo? Hoort iemand mij? Jongens! Kinderen! Hallo! Hallo! Dit is jullie moeder die tegen jullie praat. Hallo? Kijk, ik sta hier, achter het fornuis. Ik sta voor jullie te koken....hallo? Iemand?'
Nee.
Maar misschien dringt mijn stem ook wel helemaal niet door de cocon van snot heen, waarin ik zit, dat zou best kunnen. Hee, nu ik zo eens terugdenk aan hoe de dag verliep, het zou zelfs een heleboel verklaren!
Hier ben ik ook al zo onzichtbaar. Ik betrap me erop dat ik af en toe naar mijn eigen blog ga om te kijken of ik misschien eindelijk weer eens een leuk stukje heb geschreven. Maar niks hoor. Gek eigenlijk, want er was hier toch van alles:
Er was het schurftige hondje dat zomaar met de buurvrouw was meegelopen en die we vier uur hebben moeten vermaken voor de dierenambulance kwam opdagen. En er was Janneke, de rat, die bij ons logeerde. Er was de kinderkledingbeurs, er was een rally-auto die uit de bocht vloog en Merlijn bijna overreed, er was wordfeud en er was wordfeud en er waren informatieavonden op school en ontelbare speelgoedartikelen van bamboe.
(Janneke)
Oja, *bladert even door extern geheugen dat iPhoto heet* , er was ook nog Zombiebooth.
Een gratis appje voor de iPhone.
Dat leek me grappig.
Nou. Dat is het niet.
Kijk maar. Niet grappig.
Doodeng.
Hatsjie.