Misschien moet ik even beginnen met vertellen dat ik eigenlijk helemaal niet van festivals hou. (Net zo min trouwens als van kermissen, 9-maandenbeurzen, pretparken, sportwedstrijden en carnaval; ik hou denk ik gewoon niet zo van mensenmassa’s.)
Nou weet u dat ik me vorig jaar heb laten overhalen om mee te gaan naar Into The Great Wide Open op Vlieland en dat ik daar nógal enthousiast van terugkeerde: wat een sfeer, wat een eiland, wat een mooie muziek en tuurlijk, best wel druk, maar leuk druk, een drukte die je bovendien heel makkelijk kon ontsnappen. En wat het voor mij vooral zo geweldig maakte: het was prachtig weer. Dus toen men opperde: ‘laten we volgens jaar weer gaan,’ reageerde ik een beetje huiverig. Want zo leuk als het nu geweest was zou het vast niet nog eens kunnen worden, toch? Al was het maar omdat het vast niet opnieuw zulk mooi weer zou zijn.
Enfin, de tickets kwamen er natuurlijk,ik heb wat die dingen betreft nou eenmaal niet zoveel in te brengen, maar ik had toegestemd met stiekempjes in mijn achterhoofd dat ik altijd nog kon thuisblijven.
Dus toen ik de week voor vertrek de weersverwachting voor Vlieland bestudeerde en de meest vreselijke voorspellingen voorgeschoteld kreeg, opperde ik voorzichtig: ‘Misschien blijf ik wel thuis met Loïs’ en smeet onmiddellijk mijn kaartje op Marktplaats. (Ik ben een watje, ja. En van suiker.)
De volgende dag had ik een bod van 140 euro en wilde al toehappen, maar besloot nog één keer weeronline te raadplegen, waar ik tot mijn verbazing zag dat alle drieën en vieren en vijfen als bij toverslag waren veranderd in zevens en achten! Nah!
Ik mailde ‘sorry, net verkocht’ naar de bieder en verwijderde mijn advertentie. Tsja, als het dan wél mooi weer zou worden, dan ging ik toch maar mee.
Thank.
God.
Let the pictures do the talking.
Nou weet u dat ik me vorig jaar heb laten overhalen om mee te gaan naar Into The Great Wide Open op Vlieland en dat ik daar nógal enthousiast van terugkeerde: wat een sfeer, wat een eiland, wat een mooie muziek en tuurlijk, best wel druk, maar leuk druk, een drukte die je bovendien heel makkelijk kon ontsnappen. En wat het voor mij vooral zo geweldig maakte: het was prachtig weer. Dus toen men opperde: ‘laten we volgens jaar weer gaan,’ reageerde ik een beetje huiverig. Want zo leuk als het nu geweest was zou het vast niet nog eens kunnen worden, toch? Al was het maar omdat het vast niet opnieuw zulk mooi weer zou zijn.
Enfin, de tickets kwamen er natuurlijk,
Dus toen ik de week voor vertrek de weersverwachting voor Vlieland bestudeerde en de meest vreselijke voorspellingen voorgeschoteld kreeg, opperde ik voorzichtig: ‘Misschien blijf ik wel thuis met Loïs’ en smeet onmiddellijk mijn kaartje op Marktplaats. (Ik ben een watje, ja. En van suiker.)
De volgende dag had ik een bod van 140 euro en wilde al toehappen, maar besloot nog één keer weeronline te raadplegen, waar ik tot mijn verbazing zag dat alle drieën en vieren en vijfen als bij toverslag waren veranderd in zevens en achten! Nah!
Ik mailde ‘sorry, net verkocht’ naar de bieder en verwijderde mijn advertentie. Tsja, als het dan wél mooi weer zou worden, dan ging ik toch maar mee.
Thank.
God.
Let the pictures do the talking.
Kings of Convenience!
James Vincent McMorrow! (klik)
Bo en Merlijn waren op een avond nog niet moe - Loïs sliep al, Anna-Maria paste op - en wilden met ons mee naar een 'geheim' concert van Deus op het bospodium. Daar aangekomen gingen ze in het zand zitten en vielen pardoes in slaap. Tsja, en wat doe je dan hè, als ontaarde ouders. Dan laat je ze gewoon lekker liggen en geniet van het optreden. En daarna zet je ze op hun benen en dwingt ze 2 kilometer terug te wandelen draag je ze naar de tent.
(Klik op de foto)
)
En oja, ik reed ook nog paard.
Een prachtige tocht over het eiland, door het bos en de duinen, langs een kudde Schotse Hooglanders, en in galop over het strand. Waar iemand, zonder dat ik het wist, zomaar een filmpje van maakte:
