Doorgaan naar hoofdcontent

Acht

Ik zal binnenkort uitleggen waarom ik zo van hijskranen hou, maar nu eerst iets anders. Mijn zoon is acht. Onze zoon is acht. 8!




En hier was ie 8 maanden (en wilde nog op de foto):


En nou heb ik ineens ergens zin in. Om u deelgenoot te maken van mijn herinnering aan acht jaar geleden.
Hier zijn knipsels uit berichten die ik op mijn internetforum (mijn redding destijds) plaatste en die, achterelkaar gezet, lezen als een verslag van hoe de laatste dagen voor de geboorte van Merlijn verliepen. Met een allerschattigste finale geschreven door Henk.
Maar het is nogal een lang verhaal hoor. En kleverig ook wel een beetje. En misschien ook wel helemaal niet leuk om te lezen voor iemand anders dan ik. Dus zie maar.


Dinsdag 08 juli 2003 om 08:01 uur.
Grmpfff! Nou, ik heb besloten nog maar even te wachten met bevallen, want nu is Henk ineens ziek! Geen idee wat hij heeft (geen griep ofzo volgens mij), maar wel 40 graden koorts! Nou, die zie ik nog niet naast mijn bed staan meepuffen. Hij gaat zo de dokter bellen, en ik hoop dat hij een paardenmiddel kan krijgen o.i.d.. Getverdegetver..(de timing van die man!)

Het komt allemaal wel goed, dat weet ik wel, maar ik voel me even zo alleen! Ik heb de laatste maanden voor veel dingen alleen gestaan, alles draaide steeds om Henk, (logisch hoor, na wat hem is overkomen) maar nu ik op het punt sta om te gaan bevallen, MAG IK DAN MISSCHIEN NU EVEN AAN DE BEURT ZIJN??
Ik probeer echt redelijk te blijven, ben ook heel lief en zorgzaam voor Henk, hij kan er tenslotte ook niets aan doen, maar het moet echt uit mijn tenen komen. (Volgens de huisarts is het trouwens toch gewoon een zomergriepje, niks aan te doen, uitzieken en paracetamol slikken.)
Intussen heb ik steeds behoorlijke buikkrampen, niks regelmatigs hoor, maar toen ik net even boodschappen deed moest ik wel om de drie meter even stilstaan...

Woensdag 09 juli 2003 om 09:10 uur.
Hier gaat het dus helemaal niet goed, Henk is echt vreselijk ziek, niet normaal. Hij heeft al 48 uur koorts, ver boven de 40 graden. De dokter komt vanmiddag kijken, maar telefonisch blijft ze erbij dat het een virus is, waar niets aan te doen is. Vannacht lag hij zo te rillen dat het bed er helemaal van schudde, doodeng. En ik ondertussen maar buikkrampen hebben. Ik heb echt het idee dat ik het niet lang meer kan tegenhouden. Zoals Henk nu is kan hij echt niet bij de bevalling zijn, hij kan niet eens op zijn benen staan, echt niet. Iemand hier vroeg of ik eventueel iemand anders had die me kon bijstaan, nou nee dus...ironisch genoeg zijn AL onze vrienden en buren met vakantie en familie (op de ouders van Henk na, die 83 zijn en Bo moeten opvangen, en mijn moeder, die in Frankrijk woont) hebben we niet. Nouja, met alleen de verloskundige red ik het ook wel natuurlijk, maar 'gezellig is anders' ....
Ben ook totaal kapot trouwens, heb al nachten bijna niet geslapen. Wat een geklooi hè? De tranen prikken de hele tijd achter mijn ogen, maar ik heb er niets aan om te huilen, vooral omdat er ook niemand is die me gaat troosten. (oh, dit klinkt zieliger dan de bedoeling was.) Bo is wel heel lief trouwens, en zorgt voor de nodige afleiding.

Voorlopig sta ik nog rechtop hier. Ik heb wel weer wat meer krampen gekregen maar ik weet inmiddels dat die zo weer kunnen verdwijnen dus ik besteed er maar niet zoveel aandacht aan. Dokter is nog niet geweest, zou tussen 3 en 4 komen, dus we wachten af. Het is trouwens wel een hele lieve huisarts hoor, ze leeft ook heel erg met me mee, ze maakt zich echt gewoon niet zoveel zorgen, omdat ze echt denkt dat het een virus is en ja..zij heeft er meer verstand van dan ik denk ik dan maar...Voor het gemak moet ik haar dan voorlopig maar geloven?
De koorts houdt aan, intussen, dat wel. De arme Henk ziet er niet uit, helemaal zo'n opgeblazen gezicht van de koorts, zijn haren recht op z'n kop, zielig hoor..

Woensdag 09 juli 2003 om 18:26 uur.
Huisarst is geweest, garandeert ons dat het een virus is (dat Henk nogal hard aanpakt omdat zijn afweer na de zware operatie en de vele antibiotica die hij toen gekregen heeft nog steeds laag is), en de koorts moet morgen zijn gezakt. Nu net, bij de laatste meting was het al onder de 39, dus ze krijgt wrschl. gelijk. Pff, ik kan eindelijk weer wat opgeluchter ademen. Als ik nu ga bevallen is het nog steeds loeizwaar voor hem, maar hij kan er tenminste bij zijn. En wie weet krijg ik nog een dag of wat uitstel. (Suf hoor, vorige week kon ik niet wachten tot het begon, nu wil ik het weer tegenhouden, hoop maar dat het jongetje er niet van in de war raakt.)
We zien wel, ik geloof dat het ergste leed geleden is...
Goed nieuws hè?

Donderdag 10 juli 2003 om 08:56 uur.
Alles rustig hier. Henk nog steeds koorts, maar ik moet ook niet teveel willen hè. Gisteravond was ik zo moe van het voortdurende gekramp in mijn buik en de stress, dat ik heel vroeg naar bed ben gegaan en voor het eerst weer eens de hele nacht goed heb geslapen. Op het logeerbed, lekker rustig, niet naast een woelende en zwetende man. (Had ik al eerder moeten doen natuurlijk, maar dat logeerbed moest eerst opgemaakt worden en dat leek me steeds zo'n onoverkomelijk obstakel.) Zometeen komen de ouders van Henk onze hond ophalen, ze hadden besloten dat het wel aardig was om ons op die manier 'wat te ontlasten'. Wel lief hoor, die oudjes.. En toegegeven, het scheelt inderdaad, ik kan die drie wandelingen per dag best missen, ik sjouw me toch al een ongeluk met Bo en boodschappen (want ja, het hamsteren gaat gewoon door ).

Vrijdag 11 juli 2003 om 11:42 uur.
De stand van zaken: Henk weer hoge koorts, vanmorgen ook nog bijna ruzie met hem gehad, mijn humeur nu echt beneden peil. Heb net maar een lange wandeling met Bo gemaakt, vermoeiend, maar de hele tijd achter haar aanrennen terwijl ze het huis afbreekt (goh, zou ze ook wat onrustig zijn?) is nog veel vermoeiender dus vandaar.
Had vannacht bijna niet geslapen door de aanhoudende 'bijna weeën' (waar ik inmiddels echt kapot van ben, dat gaat al vier dagen zo) en toen ik vanmorgen dus, hoopvol, onze slaapkamer in kwam om te kijken hoe Henk zich voelde en nog steeds een hoopje ellende zag liggen zakte de moed me echt in de schoenen, ik kreeg echt zo'n steen in mijn maag, knoop in keel, hoe noem je dat, en kon er echt niets aan doen, de tranen gingen gewoon stromen.

Er komt ook bij dat ik me eigenlijk heel schuldig voel tegenover het jongetje in mijn buik, er is steeds wat, ik heb me nog steeds niet echt met hem bezig kunnen houden, ik heb het gevoel dat hij zo in de verdrukking komt.. Zelfs nu hij bijna geboren gaat worden is hij nog niet aan de beurt.

Vrijdag 11 juli 2003 om 15:00 uur.
Het gaat ineens gelukkig iets beter hier, de koorts van Henk is een stuk minder en ik vermoed (smeek?) dat het nu blijvend is. Nou, nu klaar hoor!
Ik ga gewoon uit deze dip klimmen nu.



Zaterdag 12 juli 2003 om 13:11 uur.
De essentials: het gaat goed met ons alle vier, Bo slaapt, Ief heeft gelukkige ogen, mijn koorts is gezakt en Merlijn neemt kleine slokjes van zijn moeder. Toen we wisten dat we weer zwanger waren hebben Ief en ik besloten om een tovenaartje op de wereld te zetten omdat ons dat wel nodig leek. Dat zij toen ook gelijk heeft besloten dat ze zelf kon heksen heb ik gemist, maar het is toch wel knap om precies te beginnen met bevallen toen mijn temperatuur weer onder de 39 was gezakt. Gisteravond om 23.00 uur kwam Ief naar beneden en waren de weeën echt begonnen. We hebben daarna samen mijn liefste Bo naar mijn ouders gebracht (ze ging dus nog even mee de flat in, wee in de lift omhoog, wee in de gang, wee in de keuken, wee in de lift naar beneden!!!) en daar na zo snel en glijdend mogelijk koers gezet naar het ziekenhuis..

Aangekomen in het ziekenhuis, ongeveer om twaalf uur, was de VK er al. Hartje geluisterd, was allemaal goed, daarna toucheren, oh zei ze.... je hebt al 8 cm, het gaat snel gebeuren. de weeën werden steeds heftiger en om eerlijk te zijn de herinneringen aan de vorige keer ook. Zij heeft toen (goddank) direkt de vliezen gebroken; mis. Groen. Ze schoot toen zichtbaar (gelukkig niet voor Yvon) in de stress. Op de brancard, naar aan andere kamer, weer een hoop mensen, draadje op het hoofd, hartje dat trager en trager wordt, bezorgde gezichten vacuümpomp en Ief moest gaan persen, die lieverd begreep er helemaal niks meer van want daar moet je immers uren op wachten..? Ze heeft het zelf gedaan, er is alleen een beetje meegeholpen bij het laten geboren worden van het hoofdje en dit keer mocht ons kindje na wat leegzuigen en controles even op haar buik blijven. Het was toen 00:40. Wat nog een grote schrik was, er zat een volledig aangetrokken knoop in de navelstreng, daardoor ging het dus ineens zo snel naar beneden met de hartslag en kreeg hij het benauwd. Arm kereltje. Wel erg misselijk en hoofdpijn natuurlijk maar hij heeft het gered. Het gaat nu met die twee erg goed.

Bo en ik zijn alleen een beetje in de war.