NOVY

Ik heb het druk. Te druk om logjes te schrijven, te druk om foto's up te loaden. Te druk, gewoon. En als de drukte over is, dan ga ik op vakantie, dus dan log ik ook niet. Dan weet u dat maar vast. Maar vanochtend las ik iets waarvan ik zo hard moest lachen! En glimlachen, als een boer met kiespijn. En zélfs een beetje huilen. En ik dacht: dat moet ik even met u delen. Het is veruit het beste dat de afgelopen dagen over Michael is geschreven. Vind ik dan. (En nu denkt u misschien: komt zij weer aan met d'r Aaf. Dat mag, hoor.)

* Dat ik bang ben voor de Mexicaanse griep. * Dat er wederom een klein kindje dood is gegaan in een auto omdat de vader zozeer in beslag genomen werd door andere zaken dat hij even vergat dat hij eerst langs de crèche had moeten rijden. * Dat kinderdagverblijven niet altijd even bellen/alarm slaan als er een kindje niet word gebracht. * Dat ik ruzie heb met mijn schoonmoeder. * Dat ik 6 deadlines heb op 9 juli, maar 5 van de 6 opdrachten nog steeds niet ontvangen. * Dat dakkoffersteunen voor onze auto nogal zeldzaam zijn en dus heel duur en we daarom toch maar alles in de auto gaan proberen te proppen over 3 weken. * Dat ik mijn o-zo-handige luierdoekjesdoosje ergens op de bruiloft heb laten slingeren dit weekend. * Dat ik nog steeds niet weet of de 135 knikkerzakken die ik heb besteld om de (setjes van 3) jongleerballen in te stoppen op tijd bezorgd zullen worden. * Dat er twee snaren van mijn piano zijn gebroken/losgeschoten: de bes en de cis. * Dat ik vanmorgen vergeten ben het fl...

Klik Ik ben helemaal geen huilebalk - integendeel zou ik willen zeggen - maar als ik mijn kinderen iets ( anything ) zie doen op een podium, dan houd ik het niet droog. Zo zat ik dus vanmorgen mijn tranen weg te slikken toen ik mijn dochter zag.....touwtjespringen. Ik bedoel maar. (Wordt dit nog minder met de jaren? Iemand die hier ervaring mee heeft?) Naast touwtjespringen deed ze overigens ook nog een keurige radslag (ik wist niet eens dat ze dat kon, dus u begrijpt het al: weer snotteren) en ging haar eenwieler-act helemaal goed. Van dit laatste heb ik ook nog bewegend bewijsmateriaal. Bo is het meisje dat van links komt.

Loïs heeft een nieuw woordje aan haar vocabulaire toegevoegd: tent. Daar sliepen we namelijk in, afgelopen nacht, nadat we de leukste bruiloft sinds de onze hadden bijgewoond. Gisteren, 19 juni 2009, op een prachtige locatie (de tuin van zijn ouders) en in het bijzijn van hun schattige dreumes-dochtertje, gaven twee heel lieve mensen elkaar het jawoord. Het was een geweldige dag vol romantiek en emotie en barokke weersomstandigheden (stormachtige stortregens en overweldigende zonneschijn wisselden elkaar af), we zagen een heleboel leuke en lieve vrienden van vroeger terug zodat het eigenlijk ook een soort reünie was en de catering werd verzorgd door -notabene- een beroemde operazangeres . Maar het allerleukste was misschien nog wel het ontwaken vanmorgen. We waren de tent ingekropen in het pikkedonker, met een slapende Loïs, waardoor ze dus vanmorgen geen idee had waar ze zich bevond. Ze keek haar nog slaperige oogjes uit in de helverlichte koepel. "We zijn in een tent," zei...

Omdat ik jarig ben (Hee Soes , jij ook gefeliciteerd hè!!) mag ik kiezen. En ik kies: Haus am See. Ik heb normaal gesproken eigenlijk niet zoveel met Duitse muziek en de zanger is ook niet bepaald een lekker ding. Dus waarom? Het zal de zomerse feel zijn. Ik word er vrolijk van. Ja, en die mannen met hun trommels, natuurlijk, die zijn briljant.

Over mijn man gesproken. Ik had een droom vannacht. Een nogal verontrustende droom, mag ik wel zeggen. We zijn op het strand. Of beter gezegd: in een strandtent. Ergens waar het warm is. En gezellig. (Hee: klinkt als vakantie. Misschien zijn we op vakantie!) Henk draagt een geel linnen pak. Geel, ja. Het pak was eerst wit geweest, maar hij heeft het geverfd. Met kerrie. (En dat kan waarschijnlijk best.) Het is een dolle boel. We zijn met een heleboel mensen en iedereen drinkt uit glazen met gekleurde parasolletjes. Er wordt veel gelachen. Dan ga ik weg. Ik zeg: “Nou doei, tot straks,” tegen Henk en stap nog na-grinnikend de lift in. (U weet wel, de lift. De lift vanaf het strand naar de beneden gelegen boulevard.) Als ik net beneden ben gaat mijn telefoon. 'Henk' lees ik in het schermpje. Dus ik neem op en roep quasi-geïrriteerd: “Ja, wat nu weer!” Hoor ik een vrouwenstem praten. Ik zeg: “Met wie spreek ik? U belt met de telefoon van mijn man.” “Ja, “ zegt ze. “Ik vrees dat u...

Filmpje 1 : Guess whom I ate a beschuitje with this morning Tsja. En dan filmpje 2 . Dat mij hoongelach van mijn lieftallige echtgenoot heeft opgeleverd. Want ik ben dus zo iemand die de camera een slag draait, als het onderwerp daardoor beter in beeld komt. En dat dat dus wel kan met een foto, maar niet met een filmpje, dat heeft Henk me al heel vaak verteld weet ik heus wel. Maar ja, hardleers hè. Een Oscar voor de beste cameravrouw zal ik dus wel nooit winnen. En een Oscar voor de beste film-stem ook al niet. Goed. Leuk is het filmpje wél. Kijk naar Klap eens in je handjes

Een protestlog! Cool! Altijd bereid op de barricaden te klimmen, voor de goede zaak. En voor Soes . Ach en nu mijn logje toch deze titel draagt, meteen maar even de highlights van vandaag:

"Weet jij dieren met 4 lettergrepen?" vroeg Merlijn, terwijl ik mijn tanden stond te poetsen. Met mijn mond vol schuim somde ik op: "Vogelbekdier, Heremietkreeft ( heremetietkreeft, haha ), Przewalskipaard." En meer kwam er even niet. "Przewalskipaard? Wat is dat nou weer," zei Merlijn, met een gezicht alsof ie dacht dat ik zomaar een fantasiebeest verzon. En neem hem dat maar eens kwalijk. "Dat is een soort paard," zei ik. "Een wild paard. Uit eh..Polen. Ofzo." En ik vroeg me intussen af of ze nog zouden bestaan. Przewalskipaarden . Of waren die nou al honderden jaren geleden uitgestorven? Blijkbaar heb ik altijd meer gehad met het woord dan met het dier zelf. (Ik heb ineens zo'n zin in galgje!)

Nou. Daar zijn ze dan. 411 jongleerballen . Vond ik het in het begin nog wel een leuk karweitje, na drie dagen bijna nonstop ballonnen om zakjes rijst te hebben zitten sjorren was ik er wel behoorlijk klaar mee. Zacht gezegd. Ik heb een blessure bovendien: ik kan geen kracht meer zetten met de vingers van mijn linkerhand. En een huidreactie op het rubber. Condooms zijn nooit meer een optie. En toen was ik dus klaar. Ik gooide de laatste bal in de mand. En klonk er toen applaus? Gejoel, gegil? Nee. We gaven elkaar zelfs geen high-five, Henk en ik. (Hoewel dat best had gekund, eigenlijk.) Mijn beloning bestond er slechts uit dat ik deze foto kon maken: Oja, voor ik het vergeet: Henk, bedankt. Voor het vullen van toch zeker 100 zakjes met rijst. En bedankt, Lotte en Anna-Maria. Voor de hulp. En niet te vergeten, bedankt Mikodesign voor het achterlaten van de gouden tip in mijn reactiebox. Over tot de orde.

Gisteravond laat keek ik naar een programma op Nederland 2, waar ik heel gelukkig van werd. Het was een documentaire ( Profiel: soms is liefde eeuwig ) die een kijkje liet nemen in het leven van Leo Vroman en zijn vrouw Tineke, 93 en 88 jaar oud. Een leven dat nog volop in het teken stond van creativiteit en humor. Naast de dingen die nou eenmaal horen bij bejaard zijn. Het was zo hartverwarmend en zo lollig, ik kon gewoon niet stoppen met glimlachen. Op het laatst stelde de programmamaakster de vraag: ‘Hoe denken jullie nou dat het komt dat jullie zo goed oud zijn geworden?’ ‘De liefde,’ sprak hij. En voegde daar verlegen aan toe, kijkend naar zijn vrouw, ‘voor jou.’ Het stond meteen als een paal boven water dat ik er een logje over ging schrijven. Ik had het al helemaal klaar in mijn hoofd. En toen sloeg ik vanmorgen de krant open en las hoe Aaf ermee aan de haal ging. Met mijn verhaal. Nou mag Aaf dat van mij hoor. Want ik hou van Aaf. (Weet u trouwens – en daar bedoel ik verder ni...

Poehee, het was me het dagje wel. Gisteren. We zouden naar Schiermonnikoog gaan, met het hele gezin. En met nog 5 gezinnen van ons plein. Maar het liep even anders. Want als je kinderen hebt lopen dingen altijd even anders. En als je drie kinderen hebt lopen dingen drie keer zo vaak even anders. Vrijdagavond hadden we alles al ingepakt: dikke truien, zwembroeken en bikini’s, handdoeken, de vlieger, broodjes, pakjes drinken, en een tas met alles-voor-Loïs. Opdat we zaterdagochtend alleen maar hoefden op te staan, ons aan te kleden en in de auto te gaan zitten. De wekker stond op 6 uur. Om half zes werd ik wakker. Van het geluid van een raar hoestje. Zo’n hoestje waarvan je onbewust denkt: hee, das een raar hoestje . Zo’n hoestje waarvan je als een veer je bed uit springt, een handdoek van de grond opraapt en daarmee precies op tijd de kots van je kind weet op te vangen. (Alleen moeders kunnen dit. En het is heel, héél knap.) 'Misschien was het gewoon een foutje,...

En het thema van het schoolfeest is...... CIRCUS ! Ik zie: kinderen verkleed als clowntjes, acrobaten, leeuwentemmers, goochelaars Ik zie: schmink, glitter en veren Ik zie: rood-witte doeken, het schoolplein als een circustent Ik zie: een ijswagentje, een popcornmachine, suikerspinnen Ik zie: jongleerballen in setjes van 3, als aandenken voor alle kinderen op het feest..... ....."en die maak ik dan wel even," riep ik, overenthousiast. Want ik had tenslotte haar recept gelezen. Dankzij haar . Net schreef ik eens even de benodigde ingrediënten op: - 900 verschillend gekleurde ballonnen, zonder opdruk - 450 boterhamzakjes (+ 10% extra. Want die dingen scheuren nogal eens, heb ik gemerkt) - 31,5 kilo rijst......holy moly: 31,5 kilo! En ik maakte vervolgens wat protoypes: Met ander woorden: 3 down, 447 to go! Maar dat twitterde ik net ook al. Jaha, twitter ja.

Ze zijn niet meer uit het straatbeeld weg te denken: de decolletés met van die bandjes. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik héb het er niet zo mee. Met de lingerie van Marlies Dekkers. Men kan nog zo vaak zeggen dat het heel mooi en stijlvol is, en zo chique staat onder een jurkje, maar ik zie dat niet. Meer nog dan aan SM, doet het me altijd denken aan een menora . U weet wel, zo’n 7-armige Joodse kandelaar. (Zou Marlies door zo’n kandelaar geïnspireerd zijn? Heeft Marlies iets met het Jodendom? Is dit iets om nader te onderzoeken?) Aan het begin van de rage voorspelde ik nog dat die van korte duur zou zijn, maar nee hoor, het gaat maar door. Iedereen een Marlies. Mijn vriendinnen dragen Marlies, een kennis spreekt zowaar liefkozend over ‘ haar marliesje ’ (ieuw ieuw ieuw) en de zus van mijn overbuurvrouw is bedrijfsleidster van een van de Marlies Dekkers-filialen. Ik bedoel maar. Ik las pas ergens dat Marlies inmiddels ook bikini’s maakt. Logisch, natuurlijk. Maar die b...