NOVY

(Weet u het nog? Klik ) Ze zitten naast elkaar op de bank in de kamer. Bregtje kijkt uit het raam en bijt op haar nagels. Vera bestudeert een schram op haar knie. Het is al bijna donker buiten. Aan de tafel zit Marijke. Ze heeft gehuild, haar ogen zijn rood. Papa staat achter haar stoel met zijn arm om haar schouders. Hij is meteen teruggekomen uit Brussel toen hij hoorde wat er was gebeurd. Vera zou willen dat hij háár nu zo vasthield, in plaats van Marijke. Ze heeft zin om bij hem op schoot te kruipen, zoals vroeger, toen ze nog gewoon samen waren. Toen ze nog niet hier woonden, bij Marijke. En bij Bregtje en Iris. “Het is heel, héél erg dom wat jullie gedaan hebben,” begint papa. “Beseffen jullie dat? Ze had wel...” “Ze had wel dóód kunnen zijn!” Marijke’s stem klinkt vreemd hoog. “Jullie hebben geen idee hoe het is.... hoe moeilijk het altijd is, met Iris..” Bregtje begint te huilen. Ze loopt naar Marijke en legt haar hoofd in haar moeders schoot. “Het spijt me zo,” snikt ze, “i...

“We doen dat we heksen zijn,” zegt Bregtje. “En dan gaan we soep koken.” “Ja,” zegt Vera. “Heksensoep.” “Kijk, we hebben deze,” Bregtje loopt naar de tafel, die gemaakt is van een oude deur op schragen, en trekt tussen een heleboel rommel en gereedschap een elektrisch kookplaatje tevoorschijn, “en die grote pan. Nou moeten we alleen nog een lepel. Een grote houten lepel, om mee te roeren. Ga jij die even halen, in de keuken.” Vera sjokt weg. Een tijdje later komt ze terug met in haar ene hand een pollepel en in de andere de hand van Iris. “Marijke zegt dat Iris ook mee moet spelen.” Bregtje draait zich om. “Dat kan helemaal niet, Iris kan geen heks zijn.” “Nee…..maar we moeten op haar passen. Marijke gaat boodschappen doen.” Vera bijt op haar lip. Als Bregtje nou maar niet boos is. Ze hadden net zo'n leuk plan. “Ik weet iets,” zegt Bregtje, de donderwolk verdwijnt alweer van haar gezicht, “Iris mag straks proeven, als de soep klaar is. Dan veranderen we haar in een kikker. Of in ee...

Gelukkig heb ik geen column, bedacht ik net. Zo’n column in een dagblad. Want dan had ik toch mooi een probleem gehad deze week. Ik zit achter mijn macbookje en er komt niks. Leeg. Er gebeurt hier ook niks logwaardigs. Er valt zelfs niemand op zijn hoofd. En dat terwijl ik nou juist wél de tijd heb om te loggen. (Omdat ik geen werk heb. Momenteel. Eventjes. Ik noem het heel stoer ‘between assignments’, maar eigenlijk ben ik wanhopig en wil ik uitroepen: Help! Huur mij in! Ik schrijf alles wat u maar wilt! Anything !) Goed, waar was ik. Oja. Wat schrijft Aaf vandaag? Zal ik ook mijn toevlucht nemen tot Adam en Patricia? Tot Jan en Yolanthe? Het noodweer van vannacht? (Waar ik niks van heb gemerkt, omdat ik zoals altijd door elk geluid heen slaap, tenzij de bron zich in mijn slaapkamer bevindt.) Moet ik een poging doen mijn licht te laten schijnen op de twee los van elkaar staande drama’s die gisteren in Zwijndrecht plaatsvonden? (Zwijndrecht! Is het gek dat er rare dingen gebeuren in ...

Het was wel weer eens tijd voor een gewoon logje, vond ik. Een logje over iets luchtigs. Over iets wat me was opgevallen of wat we hier hadden gedaan of meegemaakt. Maar ik wist het even niet. Moest het gaan over het tandartsbezoek van Bo en over hoe heldhaftig ze was? Over de circusvoorsteling die we zagen? Over Loïs' eerste zwembadavontuur? Over de avondvierdaagse die morgen van start gaat en waaraan Bo en Merlijn meedoen? (Bo en Merlijn, ja. Ik niet. Wandelen, blegh.) Ik kwam er nog niet helemaal uit. Het wilde zich allemaal niet lekker in een stukje tekst laten vangen. Dus gelukkig maar dat Loïs vanmiddag heel hard voorover op de klinkers van ons plein viel en er een gigantisch ei op haar voorhoofd verscheen. Had ik toch nog iets om over te loggen. Het arme kind. Moet ik hier nu vermelden dat ik harder heb gehuild dan zijzelf? Omdat ik er ineens zo zat van was? Van dat ik de hele dag loop op te letten, haar voor allerlei gevaren probeer te behoeden; zorg dat ze niet door een op...

Zo veel cadeautjes, zo veel mensen, zo vaak hiephiephoera.... ...dus vandaag uitgeteld:

Dinsdag 20 mei 2008 Lief kindje in mijn buik, lieve Loïs, Morgen is onze grote dag, morgen ga ik je op de wereld zetten. Hoe ongelofelijk spannend is dat! 9 maanden heb je in mijn buik gezeten, ik heb je gevoeld onder mijn hart, ik heb door mijn huid heen je hoofdje en je rug geaaid, ik heb met je voetjes gespeeld....en morgen mag ik dan eindelijk naar je kijken, je in mijn armen houden. Lijk je op je grote broer en zus, of ben je misschien heel anders? Het is gek: ik kan me nu geen voorstelling van je maken maar ik weet zeker dat ik je meteen zal herkennen. Ik heb nog twee wensen. Ik wens dat je het laatste stukje van je reis goed doorstaat en ik wens dat je gezond bent. Klein meisje, ik hou van je......tot morgen! Dit schreef ik, precies een jaar geleden. Ménmén wat was ik zenuwachtig. Heel gek hoor, zo’n ingeleide bevalling: nog 6 nachtjes slapen, nog 5 nachtjes slapen, nog 4 nachtjes slapen...aftellen zoals ik niet meer had gedaan sinds de dagen voor mijn tiende verjaardag. N...

Hoe kan het dat ik deze man niet eerder heb ontdekt? Tuurlijk, ik had zijn naam al wel eens gehoord, Rufus Wainwright , maar ik had u niet kunnen vertellen of het een acteur was, een journalist, een bankdirecteur of de singer-songwriter die hij is. Ik zit al uren naar hem te kijken zijn liedjes te luisteren. En ik voel me net een bakvis. Want O.M.G.! Wat is hij mooi! Je reinste Brad Pitt-material. Wat zeg ik, met zo'n prachtige stem, béter dan Brad Pitt. En jonger bovendien. (Jaja, ook jonger dan ik, ja.) Dus. Vergeet John Mayer, James Morrison, Lucky Fonz III (Henk, denk je dat ik dat moederdagcadeau nog mag ruilen?) en Damien Rice..... Rufus. Wainwright. Klik Of klik voor zijn versie van halleluja, begeleid door beelden uit de prachtige film Brokeback Mountain. Edit 18-05: Nou nou, wat een enthousiaste reacties. Okee, misschien ging ik ook wel wat ver. Ik neem alles terug over Brad Pitt. Maar 'baby'? 'Glimmend roze gezicht'? Kijk nou nog eens goed: Niks te zie...

Ik was er al niet zo dol op, maar nu is de lust me totaal vergaan....

We gingen in het reuzenrad. Iets dat ik normaal gesproken heel eng vind, maar nu niet, vanwege dichte cabines. Ik durfde zelfs Loïs mee te nemen, omdat ik niet bang hoefde te zijn dat ik haar naar beneden zou gooien . Ze heeft overigens niets van het avontuur meegekregen, want ze sliep. In de rugdrager, voor de duur van de rit niet op de rug van Henk, maar op de bodem van het bakkie. Verderop ziet u de – 60 meter hoge - zweefmolen, waar Bo en ik ook nog in zijn geweest. En ja, dát was wel heel eng. Maar gelukkig ook heel koud; de vraag waarom ik nou niet even een vestje had aangetrokken hield me zo bezig dat ik vergat in paniek te raken. Jaja, de kermis. Ik hou er niet zo van, van de kermis. Maar we hebben het maar weer gehad. En de kinderen vinden het zo leuk, hè. O, u had liever de ongekuiste versie? Die waarin Merlijn bij een spelletjeskraam een nogal griezelige roze bal won, die hij helemaal niet leuk vond en daarom ging huilen en weigerde verder te lopen? En ik hem toen nogal har...

Dit is wat ik in mijn bed vond toen ik wakker werd: Dit is wat er terecht kwam van de poging een moederdag-groepsfoto te maken: met dank aan buurman Martin, voor de t-shirts En dit is wat mij materieel ten deel viel: - Lucky Fonz III van Henk en Loïs - gedicht-in-hart van Merlijn - dromenvanger van Bo - presse-papier van Merlijn - beautybox van Dr. Hauschka en Bo (En dan te bedenken dat wij helemaal niet aan moederdag doen.)

En toen las ik haar verhaal en dacht: gelukkig heb ik nooit zoiets meegemaakt. Ik ben drie keer zwanger geweest en ik heb drie kinderen. Miskraamverdriet, dat ken ik niet. Hoewel. Een heel klein ietsiepietsiebeetje, toch. Toen mijn laatste zwangerschap 11 weken oud was, hadden we de eerste afspraak bij de verloskundige, met voorafgaand een echo. En dat is altijd weer spannend, zo’n eerste echo. Is er wel echt een kindje? Klopt het hartje? Zijn er geen rare dingen? Het apparaatje werd op mijn buik gezet en vrijwel direct zagen we een op en neer springend minimensje. Henk kneep in mijn hand. Tranen van geluk. Zo blij! Dus toen de echoscopiste zei dat ze nog iets zag, namelijk een tweede vruchtzakje met een foetus die waarschijnlijk in week 10 was gestopt met groeien, nam ik dat gewoon voor kennisgeving aan. En concentreerde me op het vervolg van haar verhaal, over de mogelijkheid van bloedverlies in de komende weken. Want het leek me nogal pathetisch om verdrietig te worde...

Toen ik vanmorgen de supermarkt uitstapte kwam er een nogal verwilderd type op me af. "Jij!" riep hij met schorre stem, zijn priemende vinger angstvallig dicht bij mijn gezicht. "Het homohuwelijk, dat ben jij!" "Het homohuwelijk? Ben ik?" herhaalde ik enigszins verschrikt, me afvragend of hij dit eventueel als compliment bedoeld had kunnen hebben. "Ja! Het homohuwelijk! Een wáárdeloos, wáárdelóós homohuwelijk!" Ah, zo. Nouja, er zijn ergere dingen om voor uitgemaakt te worden, nietwaar?