En? Is uw borst nat? Ik denk het wel hè, met dit weer. Want poeh, wat is het warm. En ik weet niet wat u vindt, maar ik vind het nogal plotseling.
Ik bedoel: kleren die vorige week nog te koud waren, zijn nu ineens te warm.
Het enige wat je tegenwoordig nog nodig hebt in dit rare land zijn heel veel warme winterkleren en een bikini.
Maar u hoort mij niet klagen hoor. Ik vind het prima zo; het kan mij niet warm genoeg.
We lopen deze week de Avond4daagse, bij wijze van buitenschoolse activiteit.
En de Avond4daagse, als u het mij vraagt, slaat echt he-le-maal nergens op.
In een lange sliert 5 kilometer wandelen, voornamelijk – in ons geval – door de buitenwijken van de stad. En dat dan 4 dagen achtereen. En waarom? Om gewoon. Voor de zomaar. Omdat het leuk is.
En weet u? (En ik besef ineens dat ik dat vorig jaar rond deze tijd ook schreef) het ís ook leuk.
In a way.
Want wat doe je bij zo’n Avond4daagse? Behalve snoepjes uitdelen aan je kinderen?
Praten. Met mensen met wie je in het dagelijks leven eigenlijk nooit praat, maar waar je nu dan toevallig naast loopt. De Avond4daagse, dat is vier keer vijf kilometer vol conversaties. Vluchtige conversaties, want je hoeft je maar te bukken voor een steentje in je schoen en hoppa, je loopt alweer naast iemand anders. Het is eigenlijk een heel ongedwongen vorm van speeddaten.
Soms ontstaan er heel leuke gesprekken.
En soms ook rare gesprekken.
Zo vertelde iemand - toen we het ineens over kroketten hadden gekregen – het verhaal over een vriend van hem, die eens seks had met een Duits meisje op het strand. Op een zeker moment, tijdens de coïtus, floept zijn geslachtsdeel per ongeluk naar buiten en belandt, plof, in het zand. Waarop die jongen denkt: nou ja, ik zeg maar niks, ik stop hem er gewoon weer in, ze merkt het vast niet. En hij gaat weer door met waar hij mee bezig was. Roept dat meisje ineens, na een paar minuten: ‘Stop! Stop! Noch mal panieren, bitte!’
Haha. Ja, niveautje, mensen. Vooral leuk is dat deze persoon, de verteller, waarschijnlijk ALTIJD dit verhaal vertelt als het over kroketten gaat. Dat vind ik heel grappig. Dat bijna iedereen wel zo'n hilarisch of schokkend of sterk verhaal heeft dat hij ALTIJD vertelt in een bepaalde situatie.
Wacht, ik doe even zo'n manbijthond-achtige lezersvraag.
Bent u of kent u iemand die altijd hetzelfde verhaal vertelt in een bepaalde situatie?
Ik geloof dat ik maar eens naar bed ga.
Ik eindig met een plaatje.
Van het onweer dat niet kwam.
Ik bedoel: kleren die vorige week nog te koud waren, zijn nu ineens te warm.
Het enige wat je tegenwoordig nog nodig hebt in dit rare land zijn heel veel warme winterkleren en een bikini.
Maar u hoort mij niet klagen hoor. Ik vind het prima zo; het kan mij niet warm genoeg.
We lopen deze week de Avond4daagse, bij wijze van buitenschoolse activiteit.
En de Avond4daagse, als u het mij vraagt, slaat echt he-le-maal nergens op.
In een lange sliert 5 kilometer wandelen, voornamelijk – in ons geval – door de buitenwijken van de stad. En dat dan 4 dagen achtereen. En waarom? Om gewoon. Voor de zomaar. Omdat het leuk is.
En weet u? (En ik besef ineens dat ik dat vorig jaar rond deze tijd ook schreef) het ís ook leuk.
In a way.
Want wat doe je bij zo’n Avond4daagse? Behalve snoepjes uitdelen aan je kinderen?
Praten. Met mensen met wie je in het dagelijks leven eigenlijk nooit praat, maar waar je nu dan toevallig naast loopt. De Avond4daagse, dat is vier keer vijf kilometer vol conversaties. Vluchtige conversaties, want je hoeft je maar te bukken voor een steentje in je schoen en hoppa, je loopt alweer naast iemand anders. Het is eigenlijk een heel ongedwongen vorm van speeddaten.
Soms ontstaan er heel leuke gesprekken.
En soms ook rare gesprekken.
Zo vertelde iemand - toen we het ineens over kroketten hadden gekregen – het verhaal over een vriend van hem, die eens seks had met een Duits meisje op het strand. Op een zeker moment, tijdens de coïtus, floept zijn geslachtsdeel per ongeluk naar buiten en belandt, plof, in het zand. Waarop die jongen denkt: nou ja, ik zeg maar niks, ik stop hem er gewoon weer in, ze merkt het vast niet. En hij gaat weer door met waar hij mee bezig was. Roept dat meisje ineens, na een paar minuten: ‘Stop! Stop! Noch mal panieren, bitte!’
Haha. Ja, niveautje, mensen. Vooral leuk is dat deze persoon, de verteller, waarschijnlijk ALTIJD dit verhaal vertelt als het over kroketten gaat. Dat vind ik heel grappig. Dat bijna iedereen wel zo'n hilarisch of schokkend of sterk verhaal heeft dat hij ALTIJD vertelt in een bepaalde situatie.
Wacht, ik doe even zo'n manbijthond-achtige lezersvraag.
Bent u of kent u iemand die altijd hetzelfde verhaal vertelt in een bepaalde situatie?
Ik geloof dat ik maar eens naar bed ga.
Ik eindig met een plaatje.
Van het onweer dat niet kwam.
