Dat stuk in de Volkskrant had het ook even over 'jaloezie jegens die bloggende wondermoeders’, nou u weet, dat is in mijn geval niet nodig, hè. Mijn kwaliteiten liggen meer op het vlak van het kwijtraken van de huissleutel dan op dat van het bakken van een cake; ik ben allesbehalve een wondermoeder.
Maar nu mag u best wel even jaloers worden hoor.
Ik heb namelijk zo’n leuk weekend gehad!
En ik heb zulke leuke kinderen! En zulke leuke vrienden! Ha!
(Jammer dat de man en vader er niet was, maar hee, die had het óók leuk; daar kon ik dankzij facebook voortdurend getuige van zijn.)
Wat we dan allemaal deden?
Nou, er was een feestje, zo'n leuk feestje, u weet wel, buiten, aan lange tafels met salades en kannen witte wijn, er was een etentje in de tuin bij oma en er was een zwembadbezoek dat uitmondde in een spontane logeerpartij. En vandaag, vandaag was echt Goed. Al had ik dan geen roze hoedje op, ik was echt nergens liever dan waar ik was: op de 'Picknick in het plantsoen’, een evenement waarvoor zich via Facebook meer dan 1000 mensen hadden aangemeld (en ze waren er allemaal!) met live muziek in de muziekkoepel, zo’n honderd meter van ons huis.
(Zodat iedereen de hele tijd bij mij thuis naar de wc ging, behalve ik zelf; ik behelp me namelijk prima op een dixi.)
Oja! Verhaal.
Op een bepaald moment moest ik dus plassen, ik liep naar de dixi’s en sloot achteraan in de rij.
Een nogal lánge rij, dus ik overwoog even om alsnog naar mijn huis te lopen, maar ik bleef staan, omdat er iets heel geinigs aan de hand was.
Moet u zich voorstellen: twee toilethokjes naast elkaar, met op de ene deur een H en op de andere een D. Maar omdat er bijna uitsluitend vrouwen in de rij stonden, werden beide hokjes door de vrouwen gebruikt.
Logisch, want dan schiet het tenminste een beetje op.
Maar zo af en toe verscheen er dan toch ineens een man ten tonele.
En dan werd het leuk.
Er waren:
- mannen die de situatie overzagen en schuchter achteraan de rij sloten;
- mannen die de situatie overzagen, constateerden dat ze de enige man waren en zich pontificaal voor de deur van het herentoilet posteerden om als eerstvolgende naar binnen te gaan;
- mannen die de situatie overzagen en het vervolgens niet zo goed wisten en wat halfslachtig bleven staan toekijken hoe de een na de andere vrouw het herentoilet binnenging, maar ondertussen ook niet echt in de rij stonden dus gewoon nooit aan de beurt kwamen en uiteindelijk toch maar een struik opzochten. (Dit was de grootste groep.)
Een man naar mijn hart.
En de rij riep in koor: ‘Achteraansluiten!’.
Nouja, ik vond vandaag alles leuk, wil ik maar zeggen.
Zo'n dag was het.