Kijk, daar ging ze.
Naar school.
Mooi hè.
Ik keek ernaar en pinkte in gedachten een traantje weg.
Toen ik thuiskwam vond ik vier keer hetzelfde katern van de Volkskrant in de brievenbus, van mensen die allemaal dachten dat ik het artikel op pagina 18 wel leuk zou vinden om te lezen.Ha! Maar natuurlijk vond ik dat leuk!
Niet in het minst om de foto van die geweldige Maantje Piet in het badpakje van mijn geweldige Loïs.
Ik riep op haar weblog dat ik stikjaloers was. Dat was gewoon een matter of speech, natuurlijk. Maar zo halverwege de dag overviel me toch een licht grmpf-gevoel.
Want wat was het nou toch leuk geweest als ik ook in dat artikel was genoemd! Om tegen mijn moeder te kunnen zeggen: 'Kijk mam, ik sta in de krant.' – want als je in de krant staat ben je iemand.
Grmpf.
Ik snap al wat ik fout doe, dacht ik.
Ik naai geen rokjes.
Ik tuinier niet.
Ik bak geen taarten met seizoensfruit. Integendeel: ik ben iemand die niet weet wanneer de bramen rijp zijn en die zich in april afvraagt of we al bijna kastanjes kunnen zoeken.
Maar dat is het natuurlijk helemaal niet.
Want zoveel breng ik er de laatste tijd gewoon niet van terecht. Van dat hele bloggen.
Ik nader de 500 logjes in een steeds trager wordend tempo. Als ik zo doorga strand ik bij 498.
En zo kom je natuurlijk nooit in de krant!
Nee.
Dus. Maakt uw borst maar nat.