Het valt me op dat ik bijna nooit ergens op terugkom op dit blog. Dan gooi ik weer eens iets de wereld in en dat blijft dan vervolgens zo’n beetje hangen in het luchtledige.
Dus.
Tijd voor enkele updates.
Eerst maar de Avondvierdaagse:
Ook de laatste avond hebben we gered. En als beloning waren er bloemen en medailles.
(En nee, niks meer over kroketten, misschien dat u dat geruststelt.)
Ziet u die pleister op die arm, op die laatste foto? Op de andere arm zit er ook een.
Merlijn kreeg die dag namelijk de ‘cola- en sinasprik’.
Ja, ik heb een nieuw woordje geleerd. De cola- en sinasprik; bijna alle kinderen die dit jaar negen (zijn ge)worden hadden het erover. (Ik begrijp het nog niet helemaal, geloof ik. Is dan die ene prik de sinasprik en de andere – de pijnlijkste – de colaprik? Omdat cola harder prikt? Ofzo? Ik heb ijverig rondgevraagd maar niemand kon me hier duidelijkheid over verschaffen. Niet belangrijk, schijnbaar.)
Ik kan me trouwens niet herinneren dat het vroeger ook al zo werd genoemd, sterker nog, toen Bo vorig jaar de betreffende prikken kreeg noemden we het nog gewoon BMR en DTP. Niks gehoord toen over cola of sinas. En nu ineens is het een min of meer geaccepteerde uitdrukking. Echt, google maar.
Ik vind het dan wel weer grappig dat iemand – een kind hopelijk - dat bedacht heeft. En later tegen zijn kleinkinderen kan vertellen dat hij de bedenker was van de uitdrukking ‘cola- en sinasprik’. Hoewel tegen die tijd vaccinaties misschien wel helemaal achterhaald zijn of heel anders gaan - je weet het niet hè.
Ik ben trouwens manloos – en de kinderen vaderloos – deze pinksterdagen. Man en vader begeeft zich op Pinkpop. Hij kampeert in een beige Hymer op het backstageterrein, tussen de artiesten en radio- en televisiemakers en noemt dat dan ‘werk’.
Met zulk werk heb je geen hobby meer nodig, zeg ik altijd maar.
Oja, de updates.
Ik heb nog steeds jeuk.
Eh...de wasmachine stinkt niet meer.
En.
Ehm.Was er meer?
Oja. De volgende keer ga ik echt vertellen over mijn bijzondere carrièremove.
Dus.
Tijd voor enkele updates.
Eerst maar de Avondvierdaagse:
Ook de laatste avond hebben we gered. En als beloning waren er bloemen en medailles.
(En nee, niks meer over kroketten, misschien dat u dat geruststelt.)
Ziet u die pleister op die arm, op die laatste foto? Op de andere arm zit er ook een.
Merlijn kreeg die dag namelijk de ‘cola- en sinasprik’.
Ja, ik heb een nieuw woordje geleerd. De cola- en sinasprik; bijna alle kinderen die dit jaar negen (zijn ge)worden hadden het erover. (Ik begrijp het nog niet helemaal, geloof ik. Is dan die ene prik de sinasprik en de andere – de pijnlijkste – de colaprik? Omdat cola harder prikt? Ofzo? Ik heb ijverig rondgevraagd maar niemand kon me hier duidelijkheid over verschaffen. Niet belangrijk, schijnbaar.)
Ik kan me trouwens niet herinneren dat het vroeger ook al zo werd genoemd, sterker nog, toen Bo vorig jaar de betreffende prikken kreeg noemden we het nog gewoon BMR en DTP. Niks gehoord toen over cola of sinas. En nu ineens is het een min of meer geaccepteerde uitdrukking. Echt, google maar.
Ik vind het dan wel weer grappig dat iemand – een kind hopelijk - dat bedacht heeft. En later tegen zijn kleinkinderen kan vertellen dat hij de bedenker was van de uitdrukking ‘cola- en sinasprik’. Hoewel tegen die tijd vaccinaties misschien wel helemaal achterhaald zijn of heel anders gaan - je weet het niet hè.
Ik ben trouwens manloos – en de kinderen vaderloos – deze pinksterdagen. Man en vader begeeft zich op Pinkpop. Hij kampeert in een beige Hymer op het backstageterrein, tussen de artiesten en radio- en televisiemakers en noemt dat dan ‘werk’.
Met zulk werk heb je geen hobby meer nodig, zeg ik altijd maar.
Oja, de updates.
Ik heb nog steeds jeuk.
Eh...de wasmachine stinkt niet meer.
En.
Ehm.Was er meer?
Oja. De volgende keer ga ik echt vertellen over mijn bijzondere carrièremove.