Doorgaan naar hoofdcontent

Help, mijn wasmachine stinkt


Sinds een aantal weken komt er een vieze geur uit onze wasmachine. Het begon met een wat muffig luchtje, dat langzaam maar zeker steeds penetranter werd en inmiddels echt niet meer te harden is.
Nou kan ik kan best goed onderscheid maken tussen echte problemen, huis- tuin en keukenproblemen en luxeproblemen, maar dit valt overduidelijk in de eerste categorie.
Haha, grapje. In de middelste natuurlijk.
Ik dacht ik laat u even schrikken.
Haha.

Goed.
Waar het precies naar stinkt? Nouja, gewoon. Naar natte tent. Naar vuilniszak. Naar riool. Naar een combinatie van die dingen. Alsof er een schimmelende sok in de afvoer zit. Of de kat van de buren, die al drie maanden niet is gesignaleerd.
Maar nee: er is geen sok en ook geen kat, althans, niet zo ver als mijn arm reikt.
Dus. Wat doet de moderne vrouw als zich een huishoudelijk probleem voordoet?
Dan gaat ze googlen. En dan blijkt er gewoon een forumdiscussie online te staan met de titel: ‘Help mijn wasmachine stinkt.’ Ha!
Begerig nam ik alle tips en adviezen ter harte.
Zo liet ik eerst de wasmachine – leeg – draaien op 95 graden met een vaatwasmachinetablet. Daarna liet ik de wasmachine – leeg – draaien op 95 graden met een scheut chloor.
Ik boende het zeepbakje.
Ik sopte de rubberrand.
Ik reinigde het filter.
Ik liet nogmaals de wasmachine – leeg – draaien op 95 graden, maar nu met een liter azijn.
En daarna liet ik het deurtje van de trommel openstaan. Want dat was héél belangrijk, volgens de autoriteiten op het forum. (Ik doe dat geloof ik altijd, maar dit terzijde.)

Het hielp allemaal niets.

Dus toen belde ik mijn moeder maar. Wat een vrij wonderlijke conversatie opleverde.
'Mam, mijn wasmachine stinkt.'
'Je bedoelt zeker je afwasmachine?'
'Nee, ik bedoel de wasmachine.’
'Nou, ik denk toch echt dat je je afwasmachine bedoelt, want dat heb ik ook wel eens. En mijn wasmachine stinkt nooit.'
(???)
'Ehm. Nee. Ik bedoel de wasmachine. Was. Machine.'
'Oh. En weet je zeker dat je het je niet verbeeldt?'
'Nee! Ja! Dat weet ik zeker, ja. Maar laat maar zitten.'
Het is echt een illusie om te denken dat je met een moeder van tachtig vrijelijk kunt putten uit honderden handige tips uit grootmoeders tijd. Dat je je eigenste Klazien uit Zalk bij de hand hebt, zeg maar. Niets is minder waar, in mijn geval.
Even een klein zijspoor - ik vind dat dus echt niet kunnen hè; dat mijn moeder nadat ik het ouderlijk huis verliet ineens allerlei dingen ánders is gaan doen. Zo leerde ik bijvoorbeeld van haar dat je aardappels schilt met een mesje. Want dunschillers, dat was maar niets. Sta ik dus een keer aardappels te schillen terwijl ze op bezoek is, zegt ze: 'Wat doe je dat onhandig zeg, dat moet je gewoon met een dunschiller doen.'
Nondeju!
Of ik sta boerenkool te maken – met bloed zweet en tranen om het voor mijn kinderen net zo lekker te maken als ik het vroeger thuis kreeg – en dan zegt ze doodleuk: 'Wat een werk. Ik doe dat altijd gewoon met puree uit zo’n pakje.'
NIET WAAR! NIET WAAR! DAT DOE JIJ NIET MET PUREE UIT EEN PAKJE! DAT DEED JIJ NOOIT! JE SCHILDE GEWOON TWEE KILO AARDAPPELS MET EEN AARDAPPELSCHILMESJE!
Tss, dat ontwikkelt zich maar door.

Afijn. De stank. Die trok inmiddels door het hele huis. Niet alleen in de berging en het halletje, maar ook via het trappenhuis naar boven.
Stapelgek werden we ervan.
Gisteren was ik het ineens helemaal zat en broedde een briljant plan uit.
Henk merkte het meteen toen hij thuis kwam. 'Hee!' riep hij uit. 'Je hebt het probleem opgelost! Ik ruik niets meer! Hoe heb je dat gedaan! Vertel!'

Ja. Goed hè.
Ik heb het deurtje dichtgedaan.

De was breng ik voortaan wel naar mijn moeder.