Doorgaan naar hoofdcontent

Doe eens normaal man!

Nee, u vond het geen gezellig plaatje, dat is duidelijk.
Ik had het kunnen weten natuurlijk; de reactie van Henk was ook al verre van geamuseerd, toen ik hem liet zien wat ik had gemaakt. Dat mijn begeleidende tekst (‘Kijk Henk, ik heb mezelf verzombiet’) niet aankwam omdat hij zijn koptelefoon ophad – iets dat ik te laat bemerkte - kan daar ook mee te maken hebben. Ja, je zult maar vanuit een diepe concentratie worden gehaald doordat er een iPhone in je blikveld wappert, je hoofd optillen en nietsvermoedend in het half verrotte gezicht van je geliefde kijken.
Dat verwacht je dan niet hè.
En dan schrik je heel erg.
Héél erg.
Goh, wat schrok die man.
En wat moest ik daar hard om lachen.

Ik ben een beetje veil de laatste paar dagen.
Das een mooi woord, vind ik, veil.
Het heeft vele betekenissen, maar een ervan is ‘gemeen.’
Maar het klinkt veel liever dan gemeen.

Zal ik u trouwens nog eens iets beschamends vertellen?
Ik lijk wel een man.
Als ik ziek ben, dan ben ik heel zielig.
Dan piep ik en kreun ik.
En klaag ik en zeur ik.
En blijf ik het liefst de hele dag in bed.
Mopperend.
Ik ben één brok chagrijn.

En van de politiek word ik ook al niet vrolijk.
(Hoewel ik er wel om moest grinniken. Van ellende, maar toch.)