NOVY

In het kader van de vakantievoorpret grasduinde ik zo wat door de foto's van de zomervakantie van twee jaar geleden en vond deze foto terug, die ik helemaal was vergeten. Genomen met de zelfontspanner, in het (verkleed)kasteel in La Rochefoucauld, Frankrijk. Een briljante foto, al zeg ik het zelf. Alles aan de foto is leuk: dat marypoppins-prinsesje op dr gympies, het schalkse prinsje dat met die hoed in zijn hand zo op zijn blote voetjes lijkt weggelopen uit de Nachtwacht, de hooghartige koningin die boven de grond lijkt te zweven (want. Waar . Zijn mijn voeten?), die wezenloze blik van Loïs, (' wat zijn we nú weer aan het doen ') en dan dat hoofd van Henk, whoehááá, daar moet ik steeds weer zo om lachen! Zo'n Russische berenvel-koning. Trots op zijn bizarre gezin. En op zijn moderne sporthorloge. We gaan proberen dit jaar - we zijn binnenkort weer in de buurt - nog zo'n foto te maken. Maar daar zult u dus even een week of drie op moeten wachten. ...

Even aan mijn lezers met kinderen: Gaat dat bij u ook zo? Dat uw kinderen op de laatste schooldag een grote plastic tas mee moeten nemen? Die dan terugkomt met de inhoud van hun vakje en alles wat ze dat jaar verder hebben verzameld aan werkboekjes en schriften? Poehee. Moedig als ik ben besloot ik vanavond het vakantieklusje maar meteen te klaren en zocht alles uit, samen met alle andere dingen - uitnodigingen, verjaardagskaartjes, brieven over schoolreisjes - die ik gedurende het jaar had verzameld in een diepe la in mijn bureau. Want ik ga echt niet alles bewaren, maar er zitten natuurlijk juweeltjes tussen die ik niet bij het oud papier wil doen belanden. In een schriftje vond ik bijvoorbeeld dit gedichtje van Bo: Rood, rood, rood als een kers of een tomaat als een aardbij of een bloedneus als een stoplicht bij de weg Rood, rood, rood als de jam die ik wil smeren lekker op dit stukje brood. Mooi hè? Dat metrum! (In haar rapport stond dat ze zo van verhalen schrijven houdt. Haar j...

Misschien was het een goed idee om de auto nog even te laten checken bij de garage, bedacht ik, alvorens we de trip naar Frankrijk gingen maken. Want eerlijk gezegd vond ik dat ie een beetje raar deed de laatste tijd. Alsof ie een beetje scheef hing. En als je harder reed dan, zeg, 30 kilometer per uur, dan begon het stuur vervaarlijk te trillen. Die trilling zette zich voort in je armen en de rest van je lichaam, zodat je na tien kilometer het gevoel had dat je aan de ziekte van Parkinson leed. Een uurtje nadat we de auto hadden afgeleverd bij de Kwikfit, werden we al gebeld door de monteur. Vier nieuwe banden, had de auto nodig. En nieuwe koppelingsplaten. En nieuwe remmen. (‘Het is totaal onverantwoord om er zo mee de snelweg op te gaan.’) Kosten: 2000 euro. Oeps. Hadden we dat? Nu? Nee. En, los daarvan, was de zestien jaar oude auto deze investering nog waard? Nee. Dus. Dus. Herinnert u zich deze nog? Ik durf het bijna niet te vragen , smste ik. En dat was eigenlijk niet eens waar...

Het fantastische huwelijk tussen witlof en ansjovis, daar zal ik het vandaag eens over hebben. Want wat maakt het uit: u bent waarschijnlijk toch op vakantie. Niet iedereen weet het, maar witlof en ansjovis hebben elkaar nodig, als chablis en oesters. Of als chocola en koffie. Of als lamsvlees en rozemarijn. Als poffertjes en poedersuiker. Er ligt namelijk iets simpels aan ten grondslag: Het zout van de ansjovis en het bittere van de lof zwakken elkaar een beetje af. En ontmoeten elkaar ook nog eens precies op het juiste moment op precies de goede plek in het midden. Vindt u ansjovis te zout? Eet er witlof bij. Vindt u witlof te bitter? Eet het met ansjovis. En vond u het allebei al lekker, dan is deze combinatie echt de hemel. Laten we beginnen met een heel eenvoudig (en light ) borrelhapje: Neem wat blaadjes rauwe witlof en leg er ansjovisjes in, gewoon in de lengterichting van het bootje. Héérlijk. En het garneert ook leuk; als een bloemetje rondom een schaaltje met eh...iets ander...

En dan wilde u natuurlijk nog heel graag weten wat we Merlijn - naast skates en de laatste dvd van Harry Potter - gaven voor zijn verjaardag. We namen hem mee naar Alaska . Vanmiddag. De meisjes hadden we in de tussentijd in het paradijs gedumpt en konden we een paar uur later weer ophalen als een stel schmutzige plattelandskinderen. Goed geregeld, lijkt me. Oja: en thuisgekomen, vanavond, waren we net op tijd om een prachtige onweersbui aan te zien komen. Misschien nog wel het allermooiste vandaag: deze blik van Loïs. Van verwondering en respect. Tien seconden nadat ik de foto nam barste de bui los en moesten we naar de voordeur rennen.

Voor de volledigheid, ook nog wat plaatjes van feest no. 3.

Het schooljaar loop ten einde: Schoolfeesttijd. Gisteren was de dag van het feest van de onderbouw, de locatie van Merlijn. Met als thema: De Kleuren van de Regenboog. Een feest met een meest briljante openingsact, mag ik wel zeggen, waarbij de ouderraad een levende regenboog opvoerde, met gastrollen voor de regen en de zon. Ik speelde groen. Een glansrol. Man, man, wat een inleving. Vandaag zag ik op Facebook toevallig een filmpje van het feest. Een filmpje met in de hoofdrol een of andere dolle tweeling*, maar doorsneden met shots van bovengenoemde openingsact. Helaas kunt u alleen zien hoe onsterfelijk belachelijk ik me heb gemaakt, als u een vriend van me bent op Facebook. Vanmiddag vond het feest van de bovenbouw plaats. Met als thema: Ik hou van Holland. Een thema waar ik eerlijk gezegd niet meteen warm voor liep. Want: Ik hou van Holland? Ik hou van Holland? Ik hou momenteel helemaal niet zo van Holland! Al snel was in mijn hoofd het plan ontstaan om een oranje boerka te laten ...

‘Ik ben Novy en ik ben nogal neurotisch en verslaafd aan aandacht.’ Iedereen : ‘Hallo Novy.’ Weet u? Ik kan een heleboel dingen. Ik kan jongleren, liedjes maken op de piano, raadsels oplossen, basketballen, jeu-de-boulen, paardrijden, heel lang op mijn hoofd staan, fileparkeren en slordige taarten bakken. Maar in geen van die dingen blink ik echt uit. Nergens ben ik écht goed in. (Behalve dan in fileparkeren. Maar het schijnt, heb ik me laten vertellen, dat daar geen droog brood mee te verdienen valt.) Ik ben horizontaal getalenteerd, zogezegd. (Ha, dat klinkt best goed.) Maar altijd een beetje jaloers op mensen die meer ...tja, verticaal getalenteerd zijn. Misschien had ik op een bepaald moment gewoon ergens voor moeten kiezen. Dat had misschien geholpen. Maar kiezen, dat is dan weer iets waar ik niet goed in ben. (Net als in handwerken, bloemennamen onthouden, geduldig zijn, strijken, dansen en scheikunde.) Waar wil ik heen met deze informatie? Ik wil een lullig filmpje laten zien....

Ik zal binnenkort uitleggen waarom ik zo van hijskranen hou, maar nu eerst iets anders. Mijn zoon is acht. Onze zoon is acht. 8! En hier was ie 8 maanden (en wilde nog op de foto): En nou heb ik ineens ergens zin in. Om u deelgenoot te maken van mijn herinnering aan acht jaar geleden. Hier zijn knipsels uit berichten die ik op mijn internetforum (mijn redding destijds) plaatste en die, achterelkaar gezet, lezen als een verslag van hoe de laatste dagen voor de geboorte van Merlijn verliepen. Met een allerschattigste finale geschreven door Henk. Maar het is nogal een lang verhaal hoor. En kleverig ook wel een beetje. En misschien ook wel helemaal niet leuk om te lezen voor iemand anders dan ik. Dus zie maar. Dinsdag 08 juli 2003 om 08:01 uur. Grmpfff! Nou, ik heb besloten nog maar even te wachten met bevallen, want nu is Henk ineens ziek! Geen idee wat hij heeft (geen griep ofzo volgens mij), maar wel 40 graden koorts! Nou, die zie ik nog niet naast mijn bed staan...

*Haha, heette dat programma echt zo? Gisteren twitterde ik dat ik een nieuwe lievelingsplek had. En dat ik er op dat moment zat. Maar dat ik niet ging zeggen waar het was. Anders zat straks iedereen er. En wat doe ik nu? Ik blog erover. Dat is misschien een beetje dom, maar ja. Ik was op het Ciboga-terrein, het vroegere circus-, boden- en gasterrein, aan de rand van de binnenstad van Groningen, waar alles is platgegooid om er een huizenproject te starten. En omdat de bouw om de een of andere reden is uitgesteld, doen ze er nu iets anders mee. Iets tijdelijks. Het moet een soort stadstrand worden ofzo. Ik heb geen idee wat precies de bedoeling is, of wanneer het af is, maar voorlopig is het fantastisch: een vreemde lege vlakte midden in de stad met zicht van binnenuit op de skyline van Groningen, met kerktorens, een watertoren, de fabriekspijp. En hijskranen. (Ik hou enorm van hijskranen. Maar dit terzijde.) Er is een grasveld ter grootte van een voetbalveld, een zandbak van 50 bij 50 m...

‘Wat wil je eigenlijk voor je verjaardag?’ vroegen we aan Merlijn. En er volgde een lange stilte. 'Ik weet het niet,’ klonk het tenslotte. Op zich best bijzonder; ik kan me herinneren dat ik vroeger continu een verlanglijst bijhield. We hielpen hem wat op weg. ‘Wil je Lego? Skates? Playmobil? Een jojo? Kleurpotloden? Hardloopschoenen? Een DS? Een vlieger? Een boek? Chocola? Een bel op je fiets?’ ‘Ehm,’ zei Merlijn. ‘Nee.’ ‘Maar er is toch wel iets dat je graag zou willen hebben?’ ‘Ehm. Nou doe dan maar een skateboard.’ Doe dan maar een skateboard. ‘Maar met dat waveboard dat je vorig jaar kreeg heb je ook nooit iets gedaan!’ ‘Nee, omdat ik dat niet kán.’ ‘Omdat je nooit hebt geoefend! Denk je dat je dat wel gaat doen met een skateboard? Daar moet je ook voor oefenen namelijk. Oefenen. Jeweetwel.' We grinnikten. Alledrie. Want oefenen, moet u weten, dat is gewoon niet helemaal zijn eh... ding. Dat heeft ie van zijn vader. Als iets niet vanzelf gaat, dan zoekt ie wel iets anders...

Vandaag was de grote voorstellingsdag van Circus Santelli , waarop alle oefengroepen hun kunsten vertoonden. Om 11 uur vanmorgen was de groep van Merlijn aan de beurt, om 16:30 uur de groep van Bo. Dus daar waren we wel zo'n beetje de hele zondag mee zoet. Maar het was leuk! Hartstikke leuk. Ook al kan ik inmiddels geen circuskostuumpje meer zien. De foto's en filmpjes zullen voor u niet echt interessant zijn, maar ik geef ze toch. Voor het plakboek, dat dit blog ook is.

Dat twitterde ik twee maanden geleden. En schreef daarbij de merknaam verkeerd, zie ik nu. Nja. Het geeft al aan hoe geïnteresseerd ik werkelijk was. Niet. Ik vroeg me alleen even hardop af wie er in vredesnaam op zulke hemeltergend lelijke schoenen zou gaan lopen, ook al zouden ze dan hoegenaamd nog zo je spieren verstevigen en je houding verbeteren. Had ik nooit moeten doen. I jinxed it . Ik vroeg me af wie die dingen zou gaan dragen. Het antwoord heb ik nu. Leest en huivert mee met de volgende dialoog, die vanmiddag plaatsvond in een zekere schoenenwinkel in Groningen. Henk: Hee, kijk eens, dat zijn van die schoenen met zo'n gekke zool. Waar je je spieren mee traint. Ik: (...) Henk: Zal ik ze eens een passen? Ik: (...) (...) Henk: Goh, die zitten lekker! Ik: (...) Henk: En ik vind ze eigenlijk helemaal niet zo lelijk... Ik: (...) Henk: Eigenlijk wel gaaf zelfs. Ja. Ik: (...) Henk: En nee echt, ze zítten lekker! Ik: (...) Henk: Oja, ik voel het nu al, dit gaat echt zó goed zijn...