NOVY

En de zon schijnt ook op Sicilië: Franc heeft gebeld! Alles is in orde, mijn vertrouwen in de mensheid volledig hersteld. We gaan. Naar Sicilië. Jeu! Dus als u me wilt excuseren, nu moet ik me gaan voorbereiden. Want alles wat mee moet zit in de was ik heb geen idee wat er allemaal mee moet. Ik zeg: addio.

Het was mooi. Het weer, het weer was mooi. Bijna windstil. Met van die Hollandse Luchten als op zo’n 18e eeuws schilderij van de een of andere Nederlandse meester. Blauwe luchten met grote witte wolken en af en toe een dramatische grijze, hoog aan de hemel. Loïs, die zonder besef van de situatie ronddartelde en leven in het rond strooide. Bo en Merlijn, die heel hard moesten huilen. Oma, mijn schoonmoeder, die trots en dapper de dag over zich heen heeft laten komen. En Henk, die recht vanuit zijn hart de hele ceremonie heeft geregisseerd en zo mooi heeft gesproken, grote bikkel, mijn held. Nouja, dat allemaal. En meer. En nu zijn we moe. And on to the next. Sicilië. Terwijl we nog wat aan het twijfelen zijn of we nou wel of niet moeten gaan – er is nog zoveel te regelen hier, bovendien is oma jarig in die week en dat vinden we toch ineens wat zielig - dient zich intussen een verontrustend feit aan. Ik heb het tot nu toe nog wat weten te negeren - andere dingen aan mijn hoofd - maar h...

Cremeren of begraven? Maandag of dinsdag? ’s Morgens of ’s middags? Een platte grafsteen of alleen een kopsteen? Grind of gras? Een grafzorgcontract voor 10, 20 of 30 jaar? Een kist van vuren, grenen of eiken? Massief of spaanplaat? Gelakt, gefineerd, ruw? Met of zonder koperbeslag? Satijnen bekleding of ongebleekte katoen? Volgauto’s? Eén, twee, drie? Kist in bijzijn van nabestaanden laten zakken tot op de bodem of tot het maaiveld ? Zelf de kist dragen of dragers inhuren? Een dominee? Een voorganger? Sprekers? Muziek? Welke muziek? Cake, broodjes en/of kersenbonbons? Hoe vee l cake, broodjes en/of kersenbonbons? Bloemen? Welke bloemen? Hoeveel bloemen? Welke kleur? Met of zonder lint? Kaart? Met grijze rand, met ribbelrand, met vogeltjes, een zonsondergang? Welke tekst op de kaart? Een standaard-zin of iets persoonlijks? Volledige naam of roepnaam? De namen van de kinderen cursief gedrukt? Advertentie in de krant? Opbaren in een rouwcentrum? In de rode kamer? De gele kamer? De ...

‘Is Loïs lief?’ vroeg mijn moeder aan haar jongste kleindochter. Die hierop fijntjes antwoordde: ‘Nee. Ben een monster.'

Gelukkig is er naast het verdriet om het naderende afscheid van opa ook nog ruimte voor leuke dingen. Zo was ik gisteren met Bo in Amstelveen, alwaar in de schouwburg het 27e Concours de la Chanson Alliance Française plaatsvond. Niet dat ik nou zo’n grote fan ben van Franse Chansons, maar wel van mijn buurmeisje Nina. En zij deed mee. Nee, wacht. Ik begin even anders. Wij hebben buren. Buren die net als wij drie kinderen hebben, maar dan allemaal 11 jaar ouder. Waarmee ze ons 'en passant' een blik in de toekomst gunnen. Nouja, we wish : oudste zoon, hyperintelligent, studeert inmiddels in Amerika - chemistry ofzo - jongste zoon is stoer en cool en nog aardig ook en dochter Nina, de middelste en het object van mijn fascinatie, is.....nouja, wat ik zeg: het object van mijn fascinatie. Ik bekijk haar met een mengeling van hoop (dat mijn dochters later ook zo leuk zullen zijn) en van jaloezie: o man ik wou dat ik, toen ik zestienzeventienachttien was, hálf zo veel flair en lef ...

Mijn schoonvader gaat dood. En niet als in: iedereen gaat dood op een zeker moment, maar als in: nu. Tussen nu en binnenkort. Wanneer dat binnenkort precies is, dat zal de tijd leren, want dat valt nou eenmaal niet exact te voorspellen. ‘Moeten we denken aan dagen of aan weken?’ vroeg ik aan de arts, die hierop antwoordde: ‘Inderdaad.’ En dat snap ik natuurlijk, maar ik vind het toch jammer. Want ik weet altijd graag waar ik aan toe ben. Net als dat ik de neiging om een en ander enigszins zakelijk te benaderen. Dat is zo’n beetje de verdeling hier momenteel: Henk rouwt (of hoe dat ook heet als iemand nog niet dood is, maar stervende) en ik maak de verkeerde opmerkingen. Ik zeg bijvoorbeeld dat hij toch een mooi leven heeft gehad. Dat hij een mooie leeftijd heeft bereikt. En dat het ook heel mooi is, dat Henk dit mag doen: zijn vader naar de dood begeleiden. Dat het ten eerste al mooi is dat het niet andersóm is, want vaders die hun zoons moeten begraven, etc . En dat komt niet allemaa...

Op andere dagen had ik dit clipje misschien hoogst annoying gevonden en niet om aan te zien, maar nu werkt het echt totáál voor me: I feel so much better! #stomsaaiweekendenmorgenalweermaandag KLIK!

Sommige dingen moet je aan den lijve ondervinden. Zoals, bijvoorbeeld, dat het onmogelijk is om je ogen open te houden tijdens het niezen. Ik ondervond dat ooit aan den lijve, toen ik tijdens een heftige regenbui met mijn mini een vrachtwagen aan het inhalen was met 150 kilometer per uur . U moet weten, een mini met zo’n lage bodem en van die kleine wieltjes geeft aan aquaplaning een heel andere dimensie. Dus toen ik moest niezen, net op het moment dat ik me náást de vrachtwagen bevond en met beide handen aan het stuur en mijn blik strak op de weg trachtte niet tegen de vangrail te surfen, besloot ik mijn ogen open te houden . Geen! Goed! Plan! Excruciating! Excruciating! Excruciating! Pain! Aah! Aah! Ik heb werkelijk een moment gedacht dat ik mijn oogbollen zo, plop, uit hun kassen tegen de voorruit schoot. Echt. Niet overdreven. Ik heb een vrij sterke wil, dat blijkt wel hè. Als ik iets besluit dan besluit ik het ook. Met nog steeds bloeddoorlopen ogen zat ik die avond in Nijmegen b...

Ik werd wakker met een lente-gevoel en dit heerlijke nummer in mijn hoofd. En na een blik op de wekker (die ook de datum aangeeft) moest ik denken aan de man die vandaag, 87 jaar geleden, werd geboren. Een man over wie ik een boek zou kunnen schrijven maar over wie ik ook heel kort kan zijn: zonder hem was ik er niet geweest. (Zo makkelijk joh, bloggen. Je schrijft gewoon youtube over.)

De combinatie van een mezelf opgelegd blogverbod wegens werkdrukte, een tekening van Merlijn (over opa die ziek in bed ligt en wiens leven momenteel aan een zijden draadje hangt - wat niets hoeft te betekenen want hij heeft er minstens 13) en een muziekje dat het helemaal voor me doet op deze tweede Paasdag, heeft het volgende onzinnige 'filmpje' opgeleverd. Sorry. Mijn suggestie: kijkt u een seconde of tien naar de tekening van Merlijn en doe dan 3 minuten uw ogen dicht, om alleen maar te luisteren. Met uw gezicht naar de zon.