NOVY

Een van de ergste dingen die je kunt doen als moeder: het tere velletje van het halsje van je kind tussen de rits van haar jas trekken. Ik maak er verder maar geen woorden aan vuil .

Naast onze voordeur staat een plantenbak. Of hoe heet zo’n ding, een planten eh..pot. Met een roos erin. Een rozenstruik, stokroosding. (Sorry, ik heb geen groene vingers, om maar eens een understatement te gebruiken.) Maar in die plantenbak dus, in de aarde naast de roos, heeft iemand twee witte plastic tulpen gestoken. Een paar maanden geleden, toen er overal sneeuw lag. En niet alleen in onze pot, maar in alle plantenbakken op het plein hier. Geen idee wie het deed. Een van de buren waarschijnlijk. Of het was iets politieks, heb ik ook nog even gedacht, met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen. (Had D66 niet ooit iets met witte tulpen?) Eigenlijk maakte me niet uit. Het stond wel gezellig en zoals u weet hou ik wel van mysteries . Bovendien kwamen ze goed van pas op een ochtend, een paar weken geleden. Toen Bo – we wilden juist op de fiets stappen - verschrikt uitriep: ‘Oja, de juf is vandaag jarig! En iedereen neemt een cadeautje mee!’ en ik een staaltje moederlijke flexi-crea...

Loïs heeft vele nicknames. Zo luistert ze o.a. naar Lo, Lootje, Poppedijn, Poppekop, Polleke, Loisepois, Lohues, Wiske en Simonenkipskie. En naar Lola natuurlijk, zoals Henk haar steevast noemt. (Een daad van kinderachtig verzet tegen het feit dat de nummer 1 van zijn namenlijstje niet verder is gekomen dan de tweede ronde.) De eerste maanden na haar geboorte heette Loïs hier ‘de mossel’. Ik weet niet eens meer wie hiermee begon. Merlijn, denk ik. Of Henk. Of misschien was het wel Anna-Maria. Hoe dan ook, het paste wonderwel en iedereen nam het over. Zelfs oma. Het klópte gewoon echt; Loïs-de-baby had iets heel mosseligs over zich. (Waarbij u zich - zeker wanneer u gruwt van mosselen - waarschijnlijk niet zoveel kunt voorstellen. Maar neem het maar van mij aan.) ‘Ha die mossel,’ klonk het als er iemand langs de box liep. En dagelijks hoorde je dingen als: ‘De mossel, die slaapt zeker?’ ‘Heeft de mossel al een schone luier gekregen?' en ‘Neem jij de mossel nog even op schoot, dan d...

Het houdt de gemoederen hier nog flink bezig. En wat me de laatst dagen heel erg is opgevallen, is dat (mijn) kinderen er vanuit een andere invalshoek naar kijken. Vanuit het kinderperspectief. Logisch natuurlijk, maar ik had me het gek genoeg niet gerealiseerd. ‘Denk je dat ze nu nog steeds huilen?’ vroeg Bo gistermiddag, doelend op de vier kinderen die verweesd zijn achtergebleven. ‘En wie maakt er nou vanavond eten voor ze?’ In het nu. Zoals kinderen leven. Ze loopt er intussen maar behoorlijk mee te worstelen. Ze heeft al drie brieven geprobeerd te schrijven aan het jongetje dat ze kent, maar vond het telkens niet goed genoeg. In een van de laatste briefjes stond de zin: ‘Ik hoop dat je gauw weer op school bent en ik hoop dat jullie papa snel uit de gevangenis komt.’ Dat raakte me nogal. Wij volwassenen zijn toch (denk ik? Ik wel) eerder geneigd te denken: welke reden er ook toe heeft geleid en alle eventuele verzachtende omstandigheden ten spijt, die man heeft zijn vrouw doodgest...

Gisteren las ik dit bericht op nu.nl. Jaja, dacht ik. Dat steekt maar, dat vermoordt elkaar maar. Zelfs op de eerste dag van de lente . Toen wist ik nog niet eens wat ik nu weet, namelijk dat het slachtoffer de moeder was van vier kinderen die allemaal bij Bo en Merlijn op school zitten (in groep 1, 5, 6 en 8) en de dader hun vader. En dat het jongste kind - zo'n schattig meisje - van het drama getuige was. Ik heb de school nog nooit zo aangeslagen gezien.

Ja, dacht ik vandaag. Waarover dan nu weer te bloggen? Moet ik iets met Milly? Met buurmannen in het algemeen? Met de politie-die-je-beste-vriend-is? Een blik op mijn telefoon bracht uitkomst. Ha! Kijk aan. Ik hoefde niets met Milly, noch met buurmannen in het algemeen, noch met de politie! Ik had namelijk een sms gekregen, mensen. Met een tip. Een anonieme tip, om toch een beetje in Milly-sferen te blijven. De sms was verstuurd vanaf een onbekend telefoonnummer en kan dus van iedereen afkomstig zijn. (Want als je op dit blog doorklikt naar mijn bedrijfje en vervolgens naar contact, dan vind je daar zomaar mijn mobiele nummer, blabla etc.) Goed. De tip. Dit stond er: Tipje voor je blog: pont d' amour Hetgeen bij mij vele vragen opriep. Ten eerste (dus): wie is de afzender? En verder: Wat is een pont d’amour? Wat heeft de afzender met een pont d’amour? Waarom denkt de afzender dat ik iets zou kunnen toevoegen aan dit onderwerp? Wat is hierbij het belang van...

Dat heb ik weer: heb ik ontzettende zin om te bloggen, weet ik niet waarover. Ik heb even niks. Geen spannend avontuur, geen anekdote over Merlijn. Ja, ik heb foto’s. Maar ja: alwéér foto’s. Ik kan u natuurlijk vertellen dat ik uit eten ging zaterdag. Hier . En dat het heel erg leuk en heel erg lekker was. En ik kan vertellen dat we zondag gingen zwemmen. ‘Met het hele gezin een keer naar het zwembad,’ wilden Bo en Merlijn al heel lang. Het hele gezin. That includes me . En daarom duurde het een beetje lang voor het er eens van kwam. Want ik haat zwembaden. Met van die kleedhokjes. En natte mensen. In badpakken. En zwembroeken. Begrijpt u me niet verkeerd, ik hou heel erg van zwemmen. Als het warm is . Van functioneel zwemmen hou ik. Mijn lichaam laten afkoelen. In de zee, in een snelstromende beek, in een meertje, of zelfs in een zwembad: een buiten-zwembad. Maar zo’n overdekt tropisch zwemgebeuren, dat vind ik vreselijk. En tropisch my ass : ik heb het er altijd koud. (Wat misschien ...

Bij mijn pogingen het aantal verplichte leugens die onvermijdelijk horen bij het opvoedingsproces tot een minimum te beperken, is iets gruwelijk misgegaan. Weet u nog wat ik zo’n drie maanden geleden schreef over Sinterklaas ? Dat ik uit sociaal wenselijke overwegingen bereid ben dat spel mee te spelen, maar bij wijze van compromis het bestaan van de kerstman, de paashaas en de tandenfee direct naar het rijk der fabelen heb verwezen? Ik had daarbij zorgvuldiger te werk moeten gaan, zo bleek gisteren. ‘Weet jij eigenlijk,’ zei vriendin AJ, die tevens de moeder is van een vriendinnetje van Bo en van een vriendje van Merlijn (heel praktisch), ‘dat Merlijn denkt dat jij de tandenfee bent?’ ‘Ja,’ zei ik lachend, ‘hij bedoelt dat hij weet dat ik het ben, die een euro onder zijn kussen leg als hij een tand wisselt.’ ‘Neenee,’ zei AJ, ‘hij denkt dat jij DE tandenfee bent.’ Ze had hem even daarvoor vanuit een naastgelegen kamer horen praten tegen haar zoontje, toen deze – zo begree...

1. 'Onze' stacaravan. Briljant in al zijn 'eightieness'. En van alle gemakken voorzien natuurlijk. 2. Daar rechts achterin, in die hangmat, daar lig ik. U ziet alleen een paar benen met zwarte slippers, maar dat ben ik dus. Ik schommel lichtjes en lees een boek. 3. Onder de hangmat zit Loïs, daar nog maar net een jaar oud, in haar romper op de grond, ultiem gelukkig takjes en torretjes te eten. 4. De slingers hangen er vanwege de zesde verjaardag van Merlijn. 5. De wandelwagen diende voornamelijk als pakezel. Om dingen mee van boven naar beneden te vervoeren en weer terug. (Wat ik misschien even moet uitleggen, want u denkt nu: boven? Beneden? Goed. De camping in kwestie bestaat uit een 'boven' en een 'beneden'. De eigenlijke camping, daar waar de tenten en caravans zijn en de sanitaire voorzieningen, is boven. Beneden is de bar, het zwembad en het meertje. Beneden woon je, met andere woorden, en boven slaap je. Eigenlijk net als in de meeste huizen.) 6...

Terwijl ik zit te wachten op een vijftal telefoontjes (van huisarts, wanbetaler, opdrachtgever die me informatie moet verschaffen over te schrijven advertorial, adviesbureau voor de startende ondernemer, mijn moeder) denk ik: kom, ik zet even een spetterend filmpje op mijn blog. Zo mogelijk nog leuker, maar jammerlijk net niet op het filmpje, was dat ze vervolgens volledig over de flos ging toen ze de modderspetters ontdekte. Módder, op haar lievelingslaarsjes! ('Taarse vies! Taarse vies! Ooooh, taarse vies!' ) Bonus: een tweetal plaatjes in de categorie 'Mag dat?' Edit 14.00: dokter belde. "Niets verontrustends. Ijzer beetje laag, witte bloedlichaampjes beetje hoog (daar doelde assistente op) maar alles binnen de marges. Advies: voorlopig aankijken, zorgen dat ze goed eet en goed slaapt. Bij hernieuwde twijfel naar kinderarts." Volgens mij is Bo gewoon hard aan de lente toe. Net als ik.

Ik blog nooit over mijn werk. Nouja, ik roep wel eens iets over deadlines. Of dat ik het zo druk heb. En ook schreef ik een keer over hoe ik werd uitbetaald in schoenen. (Of twitterde ik dat?) Hoe dan ook, mijn werk is iets waar ik niet over blog. Want dat lijkt me wel zo professioneel. Maar nu wil ik toch even wat werkgerelateerd klagen. Ik heb namelijk last van een slechtbetalende opdrachtgever. Hij staat bij me in het krijt voor een aanzienlijk bedrag, een bedrag dat ik inmiddels heel hard nodig heb. Want ook al heb ik dan een heel aardig uurtarief, zo veel uren werk ik niet per week. Gemiddeld dan. Ik heb hele drukke periodes, maar ook rustige weken. En dat is ook precies de bedoeling, gezien het gegeven dat ik ook zorg ook voor drie kinderen. Fultime. Goed. Ik stuurde dus een herinnering. En een aanmaning. En ik mailde. En ik belde. En ik belde nog eens. En zo langzamerhand begin ik het idee te krijgen dat ik een beetje aan het lijntje wordt gehouden. En dat vind ik niet fijn hè....

De dagen van Bo staan momenteel weer in het teken van de buikpijn. Zo zielig, vind ik het. En ik weet het ook inmiddels echt niet meer. Spanning? Dingen op school? Nee: het gaat goed op school. Ze vindt het leuk, heeft veel vriendjes en vriendinnetjes, niks aan de hand. Dat is het gewoon niet. Volgens mij. Maar wat dan wel? De tijd dat ik heb gedacht dat ze misschien te weinig at, is ook voorbij: ze eet juist hartstikke veel tegenwoordig! De hele dag heeft ze honger. En maar broodmager blijven, intussen. Ik vind het raar. Vandaag zijn we maar eens naar de dokter gegaan. Dat had ik misschien wel al eerder moeten doen, maar ja, het leek me zo’n vage klacht. Ze heeft geen koorts, haar ontlasting is normaal, bovendien komt buikpijn bij kinderen heel vaak voor en wordt er zelden iets gevonden. Het ging ook steeds vanzelf weer over. Tot nu toe dan, want nu is het er bijna continue. Arm kind. Na het bezoek aan de huisarts gingen we naar het lab, om bloed te laten afnemen. (filmpje gemaakt me...

(Die haarband, das dus niet mijn idee hè. In case you were wondering.)