Doorgaan naar hoofdcontent

Iemand moet het doen

'Ik begrijp echt niets van voetbal,' zuchtte Merlijn. 'Dan roept iedereen de hele tijd 'hends! hends!' en dan denk ik: waar hébben ze het over.'
'Hands betekent handen,’ zei ik. Dat roepen ze als je met je handen aan de bal zit. Dat mag namelijk niet, bij voetbal.'
'Oh,' grijnsde hij, 'nou okee, misschien snap ik dat dan nog wel, maar al die andere dingen echt niet.'
'Zoals buitenspel? En wanneer het nou een corner is en wanneer een doelschop?'
'Klopt.'
'Het is allemaal niet zo heel ingewikkeld hoor,' zei ik. 'Ik wil het je wel uitleggen.'
Maar dat hoefde niet. Het interesseert hem namelijk geen snars. Hij wil het helemaal niet snappen. Hij vindt het prima, om een beetje op het veld naar de vogeltjes te kijken terwijl zijn klasgenoten achter de bal aanrennen.
Heeft ie van zijn vader. Die is ook al zo’n voetballiefhebber.

Niemand van ons heeft eigenlijk iets met voetbal. Ik ook niet. Dat ik hier in huis toevallig degene ben die de regels kent zegt niets; ik heb gewoon graag overal verstand van.
En iemand moet het doen.

Maar nu. Merlijn heeft een rol in een film. Ja, nee. Dat had ik nog niet verteld hier, omdat ik niet zo goed weet hoe, eigenlijk. Ik vind het zelf nogal griezelig. En het is ook allemaal een beetje veel de laatste tijd, met die kinderen. Zo prijkt Loïs’ naam inmiddels ook al op een filmposter en heeft Bo model gestaan voor een groot kunstwerk, dat vervolgens werd geselecteerd voor de zomerexpo in het Haags gemeentemuseum.

‘Doen wij dit?’ vroeg ik aan Henk. ‘Zijn wij van die ouders die hun kinderen zo nodig op het podium moeten zien? Dat zou echt vet irritant zijn! Maar dat is toch niet zo?’
Want volgens mij is dat echt niet zo.
Maar ja, intussen heb ik Merlijn natuurlijk wel opgegeven voor de audities, ook al was dat dan op zijn uitdrukkelijke verzoek. En toen me een paar maanden geleden werd gevraagd of we Loïs even konden uitlenen voor een scène in een film, riep ik meteen hysterisch: ‘Ja!’
En toen Bo werd gevraagd te poseren stemde ze zelf meteen toe, maar misschien had ik er wel wat te enthousiast bij staan kijken…?
‘Nee,’ zei Henk, wij doen dat niet. Ze vinden het zelf leuk. Maar we zetten wel de deur heel wijd voor ze open. In tegenstelling tot onze ouders, vroeger, die – doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg – vooral heel erg de deur dicht hielden.’ (Henk is echt heel goed in geruststellen.)

Ik dwaal af.
Ik was aan het vertellen dat Merlijn dus geen voetbaljongetje is.
Zijn ‘personage’ in de film is dat wel.
Die voetbalt tegen de muur. En als hij over straat slentert dan doet hij dat met een bal onder zijn arm.
Haha.
Dat wordt dus nog even hard met hem oefenen, wil dat er straks een beetje realistisch uitzien.
Ik vrees dat ik ook al weet wie deze taak op zich gaat nemen.
Iemand moet het doen.


En nu ga ik even Loïs opgeven hiervoor.