Nog even over dat koningslied. Daar is iedereen natuurlijk al lang weer klaar mee, maar ik mag nog, want ik was er niet, ik was op Hawaii and missed out on all the fun.
Nouja, grotendeels dan. Want ik heb natuurlijk wel even iets voorbij zien komen op Twitter.
U moet zich dat als volgt voorstellen: terwijl boven mij, aan het plafond, zachtjes de ventilator zoefde en vanaf de vensterbank de gecko’s naar me schreeuwden, lag ikschaars gekleed te gieren van het lachen op mijn bed.
Ik lachte zo hard dat mijn zus en zwager ineens in de deuropening stonden.
‘What’s going on?’
'Well,' hikte ik. ‘You know that we’re going to have a King in Holland and in a few days he wil be eh… inaugurated, and now they’ve made a King-song and it was released today, but it appears to be such a horrible song, with all stupid lyrics and stuff and now Twitter’s going wild! Nico Dijkshoorn suggests a mild stoning of people who had anything to do with it and Sylvia Witteman launched a petition to boycot the song and everyone says funny things and oh, it’s so funny!!’
Lege ogen staarden me aan. Haha.
Ze hadden echt geen idee waarover ik het had.
En leg het ook maar eens uit! Waarom het zo grappig is.
Aan mensen die nauwelijks weten wat Twitter is omdat ze leven zonder elektriciteit en stromend water (‘we leven eigenlijk in 1850’) en natuurlijk al helemaal geen smartphone of wifi hebben (wel een laptop trouwens, die wordt opgeladen met zonne-energie, om films van de bibliotheek op af te spelen) maar die vooral geen idee hebben hoe ráár Nederland is! (mijn zwager al helemaal niet en mijn zus heeft alleen nog schattige jaren tachtig en negentig taferelen voor ogen als ze aan Nederland denkt.)
En toen vond ik het zelf ook ineens zo bizar! Ik zag mezelf zitten op een prachtig eiland midden in de oceaan, met 12.000 kilometer verderop een piepklein landje waar mensen mijn taal spreken en met z’n allen aan het mopperen zijn op een Koningslied.
Geniaal!
Dat heeft ie toch maar voor elkaar gekregen, dacht ik. Die John Ewbank. Heel Nederland samengebracht, met zijn mislukte koningslied.
Maar meteen daarna dacht ik: Is dat wel zo? Of lijkt het alleen maar zo, omdat ik niet verder kijk dan mijn eigen ‘twitterzuil’? Zorgt Twitter eigenlijk voor 'verbroedering'? Of verdeelt Twitter juist; werken de sociale media als katalysator in de 'clash tussen hoge en lage cultuur'?
Verzuilt Nederland (opnieuw, nu van onderaf) op basis van meningen, normen en waarden (en intelligentie)?
Er ontstaan op Internet, via de social media, groepen van gelijkgestemden. Die trekken naar elkaar toe. Je volgt – en wordt gevolgd door – voornamelijk mensen met wie je je identificeert, die ongeveer hetzelfde vinden van dingen, wiens mening je waardeert en belangrijk vindt, mensen die moeten lachen om jouw grapjes omdat ze dezelfde humor hebben.
Want je wilt het tenslotte een beetje gezellig hebben in je timeline en kunnen lachen en geestelijk worden uitgedaagd.
‘Mijn’ Nederland lachte zich een kriek om het Koningslied en alle reacties en toestanden eromheen, maar…… wellicht ondertussen…..in een andere twitterdimensie……
Hoe dan ook, het blijft 'grappig' (en volgens mij toch echt uniek?), zo’n land dat collectief van het ene naar het andere onderwerp lijkt te hoppen. Van misselijkmakende pedofiliezaken, via de moord op Marianne Vaatstra en een doodgeschopte scheidsrechter naar het koningslied en het Songfestival.
Iedereen heeft overal een mening over. We zijn een land vol meningen, die geventileerd worden.
Inmiddels zijn we in de ban van het werkelijk afschuwelijke drama met de broertjes.
(Dat overigens stukken minder cultuurgevoelig ligt dan een Koningslied en daarom méér verbroedert.)
Nouja, grotendeels dan. Want ik heb natuurlijk wel even iets voorbij zien komen op Twitter.
U moet zich dat als volgt voorstellen: terwijl boven mij, aan het plafond, zachtjes de ventilator zoefde en vanaf de vensterbank de gecko’s naar me schreeuwden, lag ik
Ik lachte zo hard dat mijn zus en zwager ineens in de deuropening stonden.
‘What’s going on?’
'Well,' hikte ik. ‘You know that we’re going to have a King in Holland and in a few days he wil be eh… inaugurated, and now they’ve made a King-song and it was released today, but it appears to be such a horrible song, with all stupid lyrics and stuff and now Twitter’s going wild! Nico Dijkshoorn suggests a mild stoning of people who had anything to do with it and Sylvia Witteman launched a petition to boycot the song and everyone says funny things and oh, it’s so funny!!’
Lege ogen staarden me aan. Haha.
Ze hadden echt geen idee waarover ik het had.
En leg het ook maar eens uit! Waarom het zo grappig is.
Aan mensen die nauwelijks weten wat Twitter is omdat ze leven zonder elektriciteit en stromend water (‘we leven eigenlijk in 1850’) en natuurlijk al helemaal geen smartphone of wifi hebben (wel een laptop trouwens, die wordt opgeladen met zonne-energie, om films van de bibliotheek op af te spelen) maar die vooral geen idee hebben hoe ráár Nederland is! (mijn zwager al helemaal niet en mijn zus heeft alleen nog schattige jaren tachtig en negentig taferelen voor ogen als ze aan Nederland denkt.)
En toen vond ik het zelf ook ineens zo bizar! Ik zag mezelf zitten op een prachtig eiland midden in de oceaan, met 12.000 kilometer verderop een piepklein landje waar mensen mijn taal spreken en met z’n allen aan het mopperen zijn op een Koningslied.
Geniaal!
Dat heeft ie toch maar voor elkaar gekregen, dacht ik. Die John Ewbank. Heel Nederland samengebracht, met zijn mislukte koningslied.
Maar meteen daarna dacht ik: Is dat wel zo? Of lijkt het alleen maar zo, omdat ik niet verder kijk dan mijn eigen ‘twitterzuil’? Zorgt Twitter eigenlijk voor 'verbroedering'? Of verdeelt Twitter juist; werken de sociale media als katalysator in de 'clash tussen hoge en lage cultuur'?
Verzuilt Nederland (opnieuw, nu van onderaf) op basis van meningen, normen en waarden (en intelligentie)?
Er ontstaan op Internet, via de social media, groepen van gelijkgestemden. Die trekken naar elkaar toe. Je volgt – en wordt gevolgd door – voornamelijk mensen met wie je je identificeert, die ongeveer hetzelfde vinden van dingen, wiens mening je waardeert en belangrijk vindt, mensen die moeten lachen om jouw grapjes omdat ze dezelfde humor hebben.
Want je wilt het tenslotte een beetje gezellig hebben in je timeline en kunnen lachen en geestelijk worden uitgedaagd.
‘Mijn’ Nederland lachte zich een kriek om het Koningslied en alle reacties en toestanden eromheen, maar…… wellicht ondertussen…..in een andere twitterdimensie……
Hoe dan ook, het blijft 'grappig' (en volgens mij toch echt uniek?), zo’n land dat collectief van het ene naar het andere onderwerp lijkt te hoppen. Van misselijkmakende pedofiliezaken, via de moord op Marianne Vaatstra en een doodgeschopte scheidsrechter naar het koningslied en het Songfestival.
Iedereen heeft overal een mening over. We zijn een land vol meningen, die geventileerd worden.
Inmiddels zijn we in de ban van het werkelijk afschuwelijke drama met de broertjes.
(Dat overigens stukken minder cultuurgevoelig ligt dan een Koningslied en daarom méér verbroedert.)